ฉันก็เป็นคนหนึ่งซึ่งไร้ค่า
ไร้ราคาคนเหยียดหยามเสมอ
แค่พูดพร่ำทำท่าว่าบ้าเบลอ
คนอย่างเธอดีกว่าเราสักเท่าไร
ฉันน่ะใช่เพชรพลอยร้อยกว่าล้าน
อลังการบนสำลีซะที่ไหน
เป็นเพียงก้อนเนื้อย่างวางบนไฟ
จะลุกไหม้ใจตรมก็สมควร
ความในใจที่บอกเหมือนกรอกหู
เธอเมินไม่รับรู้เราผู้ป่วน
มาตอแยแบมือคือก่อกวน
เซ้าซี้ชวนทะเลาะเบาะแว้งกัน
มีคนไม่รู้จักหรือมักจี่
มายวนยีเธอยิ้มพริ้มสุขสันต์
แล้วทีเรายวนยีมีผูกพัน
เธอรำคาญโทษทัณฑ์มาคั่นคอ
ฤๅค่าฉันมันศูนย์ไม่พูนเพิ่ม
อยากจะเติมเสริมนั้นฉันต้องขอ
ไม่เหมือนเพชรพลอยสวยคนรวยรอ
ฉันเนื้อย่างวางต่อรอวันดำ
บัณฑิตเมืองสิงห์
