ขอบพระคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต
เคว้งคว้างเหลือเกินแล้วคืนนี้
ต้องยอมรับว่าคู่ชีวิตที่มี...มาลาหาย
กลั้นสะอื้นฝืนน้ำตา..เหว่ว้า...เดียวดาย
เมื่ออีกครึ่งของชีวิตมลาย..หายไป...ไม่กลับมา
หลานน้อยคอยเฝ้าถาม "ตาไปไหน"
มือเล็ก ๆ ดึงชายเสื้อยาย ... ร้องให้ตามหา
ไม่รู้จะตอบอย่างไร...ได้แต่บอกไป "อยู่บนฟ้า"
ฝากมาบอกหลานว่า "จะคอยมองลงมาจากฟากฟ้าที่แสนไกล"
หลานน้อยได้แต่คอยป้ายน้ำตา
สะอื้นถามต่อว่า "ตาทิ้งเราแล้วใช่ไหม"
คงเหมือนคราวก่อนที่พ่อแม่จากไป
เนิ่นนานแค่ไหนที่จากไกลไม่กลับมา
ร้องให้สะอึกสะอื้น..จนตัวสั่น
สวมกอดยายไว้มั่น...ผลอยหลับเพราะความอ่อนล้า
สองมือเหี่ยวย่น..คอยบรรจงเช็ดคราบน้ำตา
กระซิบบอกทั้งตัวเองและหลานว่า...อย่ากลัวสิ่งใด
เงยหน้ามองฟ้า..บอกคนจากลาขออย่าได้ห่วง
แม้เสียใจไปแล้วทั้งดวง...แต่ที่รับไหว
เพราะความทรงจำแสนมีค่า...ทำหน้าที่หล่อเลี้ยงหัวใจ
ได้แต่บอกฝากเดือนดาวไป..จงหลับให้สบายอย่าได้กังวล
**ด้วยความระลึกถึงอย่างสุดหัวใจ**
เอ-มิ-กา
