ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

~~ระบัด...เลือน~~

ระบัดอ่อน ชอนแขนง แทงช่อดอก
คราฝนหยอก ดินฉ่ำ พร่างพรำสาย
ผืนหญ้าโอน เอนลู่ ดูผ่อนคลาย
ยามพระพาย พลิ้วโบก โยนโยกไกว

เขียวขจี คลี่บาน เต็มลานทุ่ง
อวลจรุง ฟุ้งท่าม งามไสว
หอมไอดิน กลิ่นนา ภูผาไพร
รื่นละไม ไยเจ้า มิเนานาน

ทิวทุ่งทอง หมองจึง รำพึงร่ำ
เคยถลำ ด่ำดง หลงสถาน
สุริยา ลาดวง ล่วงตามกาล
วิหคขาน คืนคอน ย้อนสู่รัง

ราตรีฟื้น ตื่นกลับ จากหลับใหล
แสงวามไกล ไหววิบ ระยิบหวัง
ทะเลดาว วาวแวม แซมภวังค์
ระเรื่อยหลั่ง พรั่งริน จินตนา

ระงมไพร ใครเลือน ถิ่นเถื่อนเถา
ขลุ่ยหนึ่งเลา เป่าแทรก แหวกทิวผา
บรรเลงเยื้อน เฉือนช้ำ แทนคำจา
กอบสัญญา นางกลาย ระบายพลาง

เสียงบรรเลง ลำนำ คร่ำครวญอยู่
ป่ายังรู้ จบตอน เมื่อค่อนสาง
อกกระไร ไยเหงา เศร้ามิวาง
ช่างไกลทาง ห่างหัก จากรักเลือน

ปภัสร์
๒๖ กรกฎาคม ๒๕๕๔

"ขอบคุณคุณปรางทิพย์ ที่สะกิดคำผิดครับ"
(กล่องเต็มเลยขออนุญาตโพสตรงนี้ครับ)

[--ณัชชา--]

มองสายฝนพร่างพราวหนาวในอก
ยินฝนตกอกผวาหาใครเหมือน
หยาดน้ำตารินร่ำเหมือนย้ำเตือน
รักลอยเลื่อนลับหายสายฝนพรำ

จำใจจากลาไปไกลจากถิ่น
น้ำตารินรดใจให้กลืนกล้ำ
ที่ต้องลาลับหายใช่ใจดำ
น้องระกำยิ่งเหลือเพราะเบื่อนา
natcha

[นพตุลาทิตย์]

เสียงขลุ่ยครวญหวนลมพรมโสตส่าย
มนต์เพลงร่ายแหวกเขาลำเนาผา
เลาะเลียบโค้งถึกเถื่อนเบือนพนา
เรืองมนตราครากัณณ์ผันยลยิน

แว่วเพลงครวญเศร้าสร้อยละห้อยหา
ดั่งถูกคร่าลานางพลางถวิล
เพียงแผ่วผ่านซ่านไหวจนใจจินต์
หวามยุพินผินรักประจักษ์ครวญ

ตุลาทิตย์

รอพี่ณัชตั้งนาน อิอิ

[ไม่รู้ใจ]

เสียงขลุ่ยครางแผ่วผิวพริ้วลมล่อง
ท่วงทำนองร้องร่ำครวญคร่ำหา
ครุ่นคะนึงถึงถ้อยร้อยคำลา
ก่อนไคลคลาจำพรากจากกันไกล

เสียงหัวใจไกวกวัดระบัดเศร้า
หนึ่งคนเหงาเคล้าเคียงเพียงหวั่นไหว
ฤๅแชเชือนเลือนห่างร้างเยื่อใย
ฝากหมองไหม้ให้ตรมระทมดาย

ไม่รู้ใจ

[สุวรรณ]

นุ่มสัมผัสในหัวใจยามไล้เล่น
ผืนพรมเย็นนัยย์ตาของหญ้าไหว
เป็นริ้ว ริ้ว ปลิวพัดระบัดใบ
โอนแกว่งไกวใต้ฟ้าอย่างน่าชม

อากาศเช้าเย้าหมอกกับดอกโศก
ดั่งบทเพลงกล่อมโลกให้โศกสม
แล้วประโคมโหมแดดแผดสายลม
ขับเสียงขรมข่มโศกโบกเศร้าเลือน

[ธันวาคม]

                                                            กระบัดหวิวพลิ้วสำเนียงเคียงสดับ

                                                            เสียงขลุ่ยขับซับภวังค์ฟังโหยหวน

                                                            ระงมครางว้างเหว่รักเรรวน

                                                            ผิวแผ่วผวนครวญเคว้งเลวงปราย

                                                            โชยสายลมระทมขานผ่านเสียงขลุ่ย

                                                            โศกขจุยลุยลามมาตามสาย

                                                            แหวกทิวผาผืนหญ้าไหวใคร่ระบาย

                                                            เพียงหวังคลายสลายเศร้าเคล้าขลุ่ยครวญ

[ปรางทิพย์]

เพลงขลุ่ยแว่วแผ่วเสียงสำเนียงหวาน
เป่าส่งผ่านกานต์ใจหวังให้ถึง
บอกคนไกลให้หวนทวนคำนึง
ว่านางหนึ่งซึ้งนักในรักเรา

ขลุ่ยเลาเดิมเริ่มเป่าเคล้าสะอื้น
หลายค่ำคืนฝืนคอยอย่างหงอยเหงา
รินน้ำตาคราเร้นไม่เห็นเงา
เคยหยอกเย้าเขากลับมาลับเลือน

ดอกโมกโชยโปรยกลิ่นพาสิ้นหวัง
รอยแผลรั้งฝังเก็บเจ็บเสมือน
สาดน้ำกรดรดราดพินาศเยือน
กว่าปีเดือนเหมือนถมจมน้ำตา

ขลุ่ยครวญผ่านม่านฟ้าอุษาสาง
ดั่งเสียงครางนางโศกวิโยคหา
ทุกวจีที่พ้อรอคืนมา
ยามโศกาอาวรณ์ซับซ้อนพูน

บทบรรเลงเพลงเก่าเฝ้าเชือดเฉือน
เพรงรักเตือนเลือนหายคล้ายสาบสูญ
ทิ้งร่องรอยฝอยซากมากอาดูร
ดั่งกองกูณฑ์คูณทบจบสิ้นมนต์

[กาญจนธโร]

มองสายฝนพร่างพราวหนาวในอก
ยินฝนตกอกผวาหาใครเหมือน
หยาดน้ำตารินร่ำเหมือนย้ำเตือน
รักลอยเลื่อนลับหายสายฝนพรำ

จำใจจากลาไปไกลจากถิ่น
น้ำตารินรดใจให้กลืนกล้ำ
ที่ต้องลาลับหายใช่ใจดำ
น้องระกำยิ่งเหลือเพราะเบื่อนา
natcha

เมื่อดาวดิน ผินลา เบื่อนาทุ่ง
สะพานรุ้ง ฟุ้งฝัน เจ้าดั้นหา
จักปีนป่าย หมายเป็น เช่นดารา
ฤๅเสาะหา คว้าไขว่ ใดขวัญยืน

แม้นว่าน้อง ต้องการ มิหาญหัก
หากลุยปลัก เลนนา ล้าเกินฝืน
ก่อนเจ้าจาก ฝากคำ ทั้งกล้ำกลืน
วันใดขื่น คืนดิน ถิ่นดาวเรือง

[กาญจนธโร]

เสียงขลุ่ยครวญหวนลมพรมโสตส่าย
มนต์เพลงร่ายแหวกเขาลำเนาผา
เลาะเลียบโค้งถึกเถื่อนเบือนพนา
เรืองมนตราครากัณณ์ผันยลยิน

แว่วเพลงครวญเศร้าสร้อยละห้อยหา
ดั่งถูกคร่าลานางพลางถวิล
เพียงแผ่วผ่านซ่านไหวจนใจจินต์
หวามยุพินผินรักประจักษ์ครวญ

ตุลาทิตย์

รอพี่ณัชตั้งนาน อิอิ

ขลุ่ยบรรเลง เพลงเก่า เคล้าสร้อยโศก
ลมโชยโบก โกรกแผ่ว สิ้นแล้วสรวล
ร่ายกำสรด บทพล่า อาลัยนวล
อดีตยวน ยั่วหยอก กระฉอกตา

เมื่อพ่ายแพ้ แก่ใจ ไม่อาจข่ม
ร้าวระทม จมลึก ผนึกหนา
เกินขจัด ขัดล้าง ยังค้างคา
ปลักอุรา ปล่อยอารมณ์ จมบางคราว

[กาญจนธโร]

เสียงขลุ่ยครางแผ่วผิวพริ้วลมล่อง
ท่วงทำนองร้องร่ำครวญคร่ำหา
ครุ่นคะนึงถึงถ้อยร้อยคำลา
ก่อนไคลคลาจำพรากจากกันไกล

เสียงหัวใจไกวกวัดระบัดเศร้า
หนึ่งคนเหงาเคล้าเคียงเพียงหวั่นไหว
ฤๅแชเชือนเลือนห่างร้างเยื่อใย
ฝากหมองไหม้ให้ตรมระทมดาย

ไม่รู้ใจ

ฤๅร้างสิ้น เยื่อใย เมื่อไกลแก้ว
รำพึงแว่ว แผ่วมา น่าใจหาย
ประสงค์แน่ แท้หรือ ถือระบาย
โปรดบรรยาย ขยายความ เถิดทรามเชย

จงประจักษ์ ภักดี เฝ้าพลีมอบ
ประจงกอบ ยอบวาง ข้างเขนย
ระบัดห้อม กล่อมฝัน ดั่งขวัญเคย
อาจละเลย เฉยห่าง ใช่จางใจ

[กาญจนธโร]

นุ่มสัมผัสในหัวใจยามไล้เล่น
ผืนพรมเย็นนัยย์ตาของหญ้าไหว
เป็นริ้ว ริ้ว ปลิวพัดระบัดใบ
โอนแกว่งไกวใต้ฟ้าอย่างน่าชม

อากาศเช้าเย้าหมอกกับดอกโศก
ดั่งบทเพลงกล่อมโลกให้โศกสม
แล้วประโคมโหมแดดแผดสายลม
ขับเสียงขรมข่มโศกโบกเศร้าเลือน

ม่านหมอกพรม โจมจับ กับใบหญ้า
รุ่งทิวา ฟ้ากรุ่น ใดอุ่นเหมือน
รำเพยแผ่ว พลิ้วผ่าน สะท้านเตือน
ช้ำยังเกลื่อน กลางใจ มิไยครวญ

พะวงหวัง ครั้งเก่า เคยเนาข้าง
โศกแม้จาง สร่างซา บางคราหวน
แอบไห้โหย หาห่าง ที่ร้างรวน
ทรงจำอวล ป่วนเย้า ปลุกเหงาคืน

[กาญจนธโร]

                                                            กระบัดหวิวพลิ้วสำเนียงเคียงสดับ

                                                            เสียงขลุ่ยขับซับภวังค์ฟังโหยหวน

                                                            ระงมครางว้างเหว่รักเรรวน

                                                            ผิวแผ่วผวนครวญเคว้งเลวงปราย

                                                            โชยสายลมระทมขานผ่านเสียงขลุ่ย

                                                            โศกขจุยลุยลามมาตามสาย

                                                            แหวกทิวผาผืนหญ้าไหวใคร่ระบาย

                                                            เพียงหวังคลายสลายเศร้าเคล้าขลุ่ยครวญ

[color=mediumslateblue]
ฤๅเพรงกรรม นำสบ พบเพื่อพลัด
เพียงระบัด กลับซัดเซ ยากเหหวน
วิโยคเลือน เยื้อนเห่ รักเรรวน
เรือกนาสวน นวลร้าง ช่างซมเซา

ผิวเพลงขลุ่ย ขานขับ ระงับปร่า
ผะแผ่วพา อาลัย ฤทัยเหงา
ละล่องจาง พรางขม ระทมเนา
ประจงเป่า เย้าพ่าย หน่ายอาดูร


[/color]

[กาญจนธโร]

เพลงขลุ่ยแว่วแผ่วเสียงสำเนียงหวาน
เป่าส่งผ่านกานต์ใจหวังให้ถึง
บอกคนไกลให้หวนทวนคำนึง
ว่านางหนึ่งซึ้งนักในรักเรา

ขลุ่ยเลาเดิมเริ่มเป่าเคล้าสะอื้น
หลายค่ำคืนฝืนคอยอย่างหงอยเหงา
รินน้ำตาคราเร้นไม่เห็นเงา
เคยหยอกเย้าเขากลับมาลับเลือน

ดอกโมกโชยโปรยกลิ่นพาสิ้นหวัง
รอยแผลรั้งฝังเก็บเจ็บเสมือน
สาดน้ำกรดรดราดพินาศเยือน
กว่าปีเดือนเหมือนถมจมน้ำตา

ขลุ่ยครวญผ่านม่านฟ้าอุษาสาง
ดั่งเสียงครางนางโศกวิโยคหา
ทุกวจีที่พ้อรอคืนมา
ยามโศกาอาวรณ์ซับซ้อนพูน

บทบรรเลงเพลงเก่าเฝ้าเชือดเฉือน
เพรงรักเตือนเลือนหายคล้ายสาบสูญ
ทิ้งร่องรอยฝอยซากมากอาดูร
ดั่งกองกูณฑ์คูณทบจบสิ้นมนต์

หทัยเปราะ เซาะซุย เพลงขลุ่ยผ่าน
ร้าวซมซาน รานแปร ผลิแผ่ผล
รักวิโยค โศกซ่อน ผุดย้อนยล
ย่ำกมล กลช่อง ประลองเชิง

ระบัดแรก แตกรอน เพราะอ่อนหัด
ไม่สันทัด จัดเจน จึงเล่นเหลิง
เฝ้าจงรัก ภักดี พลีสำเริง
พลาดถูกเพลิง แผดเผา เป็นเถ้าใจ

เมื่อล่วงผ่าน นานเนา ความเศร้าสร่าง
ที่เคยจาง ห่างหาย พรายไสว
หนึ่งอนงค์ ทรงร่าง พร่างประไพ
จริตไหว นัยวอน ให้อ้อนนาง

เพียงเพราะหวาด ขลาดเขลา กับเงาก่อน
ติดตามหลอน หลอกย้ำ รอยช้ำหมาง
คอยสำแดง แผลงเยือน แม้เลือนราง
ระแวงวาง ร้างหวั่น ให้พรั่นพรึง

จึงจมเจ่า เหงาโศก กับโลกเก่า
ในซากเฉา เปล่าดาย วายสุขซึ้ง
ขลุ่ยผิวแผ่ว ผ่าวผ่าน รานคำนึง
เป็นที่พึ่ง หนึ่งเดียว พอเกี่ยวกุม

ร่ายบรรเลง เพลงพร่า วิญญาท้อ
หน่ายหนักต่อ ทรมาน รอนรานสุม
สะท้านรัว หัวใจ ดั่งไฟรุม
ตรมถูกหุ้ม ห่อห้อม ใว้กล่อมจินต์

ปภัสร์
๒๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[สะเลเต]

เสียงบรรเลงเพลงไพรได้ยินเสียง
ยินเสียงขลุ่ยร่ายเรียงเพียงขับขาน
ขับขานแว่วพริ้วสั่งเสียงกังวาน
กังวานทั่วดวงมาน..ณ.ลานระทม

กลิ่นลั่นทมผสมโชยโปรยหลอกเย้า
เย้าหลอกเราเหงาเติมเพิ่มขื่นขม
ขมขื่นนักรักนี้ที่จ่อมจม
จมจ่อมอยู่คู่ตรม..ติดหล่มรัก

---สะเลเต--

[ไม่รู้ใจ]

ฝนพร่างพรำฉ่ำหล้าพาใจหม่น
ทุกข์ท้อทนหนาวเหน็บเกินเก็บไหว
เพียงหมายมั่นมอบรักปักฤทัย
กับบางใครไยพรากจำจากเลือน

ไร้เดือนดาวพราวเด่นเช่นก่อนเก่า
ในหมองเศร้าโศกตรมระทมเฉือน
ริ้วอารมณ์ขมขื่นสะอื้นเตือน
รักแชเชือนเกลื่อนช้ำคอยย้ำทรวง

ไม่รู้ใจ