ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ลูกรัก...
ลูกต้องฟันฝ่าอุปสรรคที่หนักได้
อย่าท้อแท้หมดหวังกำลังกาย
อย่าโวยวายโทษฝัน…ที่มันมี

ลูกรัก...
ไม่บ่อยนักลำบากแล้วอยากหนี
ลูกจะพบจุดหมายปลายทางดี
ตราบใดที่หายใจ…อย่าไร้แรง

ลูกรัก...
บางครั้งอาจเสียหลักจักเข้มแข็ง
ความหดหู่ท้อถอยคอยทิ่มแทง
มากลั่นแกล้งหลายคราว…เกินก้าวเดิน

แม่ครับ...
ลูกได้รับแสงสว่างไม่ห่างเหิน
คือคำสอนจากปากไม่ยากเกิน
การดำเนินชีวิต…ไม่ผิดไป

แม่ครับ...
ลูกจะกลับตัวตนเป็นคนใหม่
จะไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจ
จะอยู่ในหนทาง…อย่างคนดี.


 

รักแม่ครับ

[ภู กวินท์]

" จดหมายของแม่ "
.....................

ถึงลูกรัก…
แม่ตระหนักทุกครั้งว่ายังห่วง
อยู่ในโลกหมองหม่นของคนลวง
อยู่ในห้วงสำนึก, ระลึกตน

เป็นห่วงลูกเสมอเมื่อเผลอคิด
ส่งหัวใจไปตามติดทุกแห่งหน
เป็นอย่างไรหนาวไหมในกมล
ลูกต้องทนร้อนหนาว, กี่คราวกัน

......................

จนไม่อาจบรรยายจดหมายแม่
ความอ่อนแอซ่อนซุกเข้าปลุกปั่น
ซึมซับสู่หัวใจในบางวัน
ทั้งหู่หด-อดกลั้น,  ลูกหวั่นใจ

แผ่นกระดาษสีขาวดูร้าวลึก
รอยน้ำหมึกซีดจางแม่วางใส่
จากลายมือที่เขียนความเป็นไป
ลูกซึ้งใจในแม่, อย่างแท้จริง

แม่เป็นห่วงลูกนักให้พักผ่อน
ให้ลูกนอนฝันดีมีทุกสิ่ง
ทั้งการงานก้าวหน้าพาพึ่งพิง
ทุกข์แอบอิงทิ้งห่าง, จากร่างกาย

อ่านจดหมายคราวใดหัวใจร้อง
ตาเจิ่งนองมองดูผู้ลาหาย
คิดถึงแม่ไม่หยุดสุดบรรยาย
ไม่รู้จะอธิบาย, ความหมายดี

ลูกอยากบอกกับแม่ว่าแย่นัก
แต่ก็จักพูดได้อย่างไรนี่
กับความปวดรวดร้าวหนาวเต็มที
เกิดขึ้นทุกนาที, ที่มีมา

ทุกทุกวันพันผูกรอลูกกลับ
แม่รอรับคำตอบมอบให้หา
ไว้วันหยุดผุดรับกับเวลา
จะกลับมาอย่างเก่า, แม่เฝ้าคอย

.......................

คืออ้อมกอดแห่งรักคือตักแม่
ยามลูกแพ้แม่รอพอสงสาร
ยามลูกเจ็บเก็บยามาให้ทาน
ลูกทำงานนานนับ, ไม่กลับเลย

.......................

 

[--ณัชชา--]

เพื่อลูกแล้วแม่พร้อมยอมได้หมด

แม่ยอมอดเพื่อลูกอิ่มยิ้มเฉลย

รักสุดรักเกินเปรียบเทียบภิเปรย

คำเดียวเผย"รักเจ้าเท่าชีวิต"
natcha

[ภู กวินท์]

" ...บ้านเก่า... "


" …อย่าไปเลยนะลูกจะถูกฆ่า
เขาจะเอาวิญญาณ์เจ้ามาป่น
อยู่กับแม่แก่เฒ่าเฝ้าเลี้ยงตน
จะถูกคนมากมาย, ทำร้ายมา

ในเมืองกรุงวุ่นวายมากมายสื่อ
เจ้าจะถือสิ่งใดเมื่อไปหา
ไร้น้ำใจไมตรีมีเมตตา
พร้อมศรัทธามนุษย์ , ณ จุดใด

อยู่บ้านเราอย่างเก่าเฝ้าเลี้ยงชีพ
ไม่ต้องรีบฝันเฟื่องถึงเมืองใหญ่
อย่างพอมีพอกินก่อนสิ้นใจ
หวังเจ้าใกล้ตัว, แม่ดูแลกัน…"

............................

คงไม่รอเหมือนแม่จนแก่เฒ่า
จะรีบเข้าในเมืองเรืองสวรรค์
มีเงินทองมากมายอีกหลายพัน
จะเก็บมันให้แม่, แค่รอดู

จะมีบ้านหลังใหญ่ใครก็โห่
จะมีรถคันโก้ขับโชว์หรู
จะมีทองเส้นใหญ่ใส่อวดชู
จะได้อยู่สบาย, จากสายตา

คืนยิ่งดึกยิ่งโศกลมโยกไหว
เหน็บหนาวในใจนี้ที่มองหา
กับแสงสีหลายหลากจากเวลา
กระซิบมาอย่างเก่า, แทบเฉาตาย

ไร้เงินทองที่หวังดั่งใจคิด
ไร้ชีวิตเลิศหรูสู่ความหมาย
ไร้แววตาสะอื้นคืนทำลาย
เมื่อความฝันมากมาย, สลายไป

หมดสิ้นลมหายใจจนไม่สู้
พร้อมรับรู้สำนึกรู้สึกไหว
คิดถึงแม่ทุกทีที่หายใจ
สะอื้นในคืนนี้, ที่กลับมา

แหวกว่ายความตรอมตรมอารมณ์ช้ำ
ยังจดจำคำเดียวในเรียวหน้า
“อย่าไปเลยนะลูก…” ถูกทุกครา
เห็นแววตาให้กลับ, ก็รับรู้

ในวันที่ไร้ใครดูใจแม่
ลูกอ่อนแอรันทดน่าอดสู
ไม่ทันได้แทนคุณที่หนุนชู
แม่ไม่อยู่อย่างเก่า, ลูกเศร้าแล้ว!!!

...........................

 

[♥หทัยกาญจน์♥]

คำแม่สอน...คือคำวอน  ที่เกื้อหนุน
คำแม่สอน...คอยค้ำจุน  ลูกเติบใหญ่
คำแม่สอน...เพื่อลูกสุข   ทุกวันไป
คำแม่สอน...คือห่วงใย  ตลอดกาล

[/size][/color]