ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ.รัตติกาล]

พรมพิรุณล่วงหล่นบนผืนหญ้า
ทั่วเขตหล้าฟ้าหม่นมืดมนแสง
นภาพรรณตะวันรอนร้อนโรยแรง
เมฆฝนแฝงแผงฟ้าทาสีเทา

สายวิชุคลั่งคุปะจุจ้า
ในผืนฟ้าหน้าฝนปะปนเหงา
ลมพัดพริ้วริ้วเมฆาทาแรงเงา
วันเศร้าเศร้าเฝ้าเพ้อรอเธอมา

ใจครวญคร่ำกล้ำกลืนทนฝืนเก็บ
ใจบาดเจ็บจากรักปักเหล็กหนา
ใจอ่อนแอท้อแท้พ่ายแพ้พา
ใจโหยหารักษาทีมีไหมใครฯ

"จ.รัตติกาล"

[เมฆา...]

๐ ฟ้าหม่นกับคนทุ่ง ๐


๐ ฟ้าสลัวมัวหม่น..จนมานหมอง
ทั่วบึงหนองน้ำบ่า..นัยน์ตาไหล
เขียดตะปบกบตะปาด..ร้องบาดใจ
เหมือนเยาะใส่เย้ยส่ง..คนดงดอน

๐ เอ็งมีคู่..กู่ร้องทำนองกบ
ข้ามีครบ..เว้นคู่..ไม่อยู่ขอน
ค่ำคืนนี้ฝนพรำ..เอ็งฉ่ำกลอน
และแน่นอน..คืนนี้ข้ามีดาย

๐ คู่ของเอ็งร้องตอบ..ปลอบกระโดด
คู่ข้าโหดเมินหมาง..มาห่างหาย
ปล่อยข้าร้าวหนาวฤดี..แต่ปีกลาย
สุดแสนอายเอ็งแท้..แน่เหลือเกิน

๐ ฝนกระหน่ำซ้ำจริง..ตลิ่งชุ่ม
ไยข้ากลุ้มสุมยิ่ง...ตลิ่งเขิน
ร้องจนเบ้าตาดับ..แทบยับเยิน
หาจำเริญ..เพลินรัก..มิยักเจอ

๐ เหมือนอยู่ในกะลาฝามะพร้าว
ถูกเขาสาวทรวงซึม..จนลึมเซ่อ
ลึมว่าเล่ห์ลวงเลียน..เต็มเกวียนเธอ
จำต้องเพ้อเหงาพับ..อับชีวี

๐ ขอร้องเอ็ง..หน่อยหนา..ข้ารันทด
อย่าประชดบทจีบ..จงรีบหนี
เกิดว่าข้าคลุ้มคลั่ง..กำลังดี
จับเอ็งนี้...แป๊ะซะ....จะบรรลัย!
       
 เฮ้อ!!!

[นพตุลาทิตย์]

พยับเมฆเสกเค้าเงาหมอกหม่น
หมองใจคนยิ่งหมองมิผ่องใส
พยับหมอกพอกพูนดั่งมูลใจ
สะสมไว้ซึ่งโศกวิโยคทิ้ง

ฟ้าฤาหม่นคนหม่นใครหม่นกว่า
รินน้ำตาฟ้าหลั่งหวังหยุดนิ่ง
กลับชายชอกตอกย้ำช้ำใจจริง
ปล่อยทุกสิ่งไหลล่องนองน้ำตา

ถามหาคนค้นหารักษาให้
มีบ้างใครช่วยทีที่เสาะหา
ไม่ต้องเป็นเช่นหมอขอมียา
แค่รักษาแผลใจใช้รักพอ

ฮิ้วๆ เจ้าชายแห่งความมืด วันนี้แต่งโดนใจนะครับ แล้วก็ เทพมาก

[ภู กวินท์]

ห้วงความคิดคำนึงเกินหนึ่งครั้ง
ไม่อาจยั้งสักหนดั่งคนท้อ
คิดถึงเขาทุกทีไม่รีรอ
เพียงแค่พออาวรณ์, ได้ถอนใจ

หลบสายตาหม่นเศร้ากลัวเขาเห็น   
หาว่าเป็นคนบ้ามาเหลวไหล
ที่ร้องร่ำพร่ำเพ้อละเมอไป
จะมีใครคร่ำครวญ, จัญจวนจริง!

เมื่อน้ำตาไหลนองอาบสองแก้ม
รอยยิ้มแย้มแทนเครียดเกลียดทุกสิ่ง
ทิ้งสายฝนหล่นร่วงมาท้วงติง
บอกบางสิ่งบางอย่าง, ระหว่างเรา

ไม่หมดสิ้นกลิ่นอายอยู่ภายนอก   
ลมฝนบอกออกตัวกลัวเราเหงา
จวบจนถึงรุ่งสางเริ่มบางเบา
แต่ความเศร้าทั้งหมด, ไม่ลดลง

สีหน้าที่หม่นเศร้าดูเหงาลึก
ห้วงสำนึกตรึกตรองร้องอย่าหลง
เมื่อเวลาหมุ่นผ่านไม่นานคง-
เป็นผุยผงชีวิต, อนิจจา

จิตใจที่ย่ำแย่เกินแก้ไข 
จะอยู่ได้อย่างไรในปัญหา
กับวันที่ฟ้าหมองนองน้ำตา
เมื่อศรัทธาหลั่งริน, แทบสิ้นใจ.

.......................