เธออยู่ใกล้แนบในหัวใจฉัน
แต่เหมือนกันกับไกลเกินใฝ่หา
โลกไม่เคยหมุนกลับจึงลับตา
อาจเพราะว่าฉันไกลหัวใจเธอ
ทุกทุกตัวอักษรบทกลอนนี้
ล้วนแต่มีรักระคนปนเสมอ
ไม่นึกชังสักนิดคิดอยากเจอ
กลับคอยเก้อคอยแกล้งเหมือนแล้งใจ
ความอาทรแบ่งปันฉันหรือเปล่า
คำนี้เล่า"คิดถึง"ซึ้งบ้างไหม
เคยแทนรัก"ห่วงหา"อย่างอาลัย
ขออย่าให้"เหินห่าง"เป็นรางวัล
เมื่อรักมากก็เป็นเช่นอย่างนี้
หากไม่มีหัวใจไว้ใฝ่ฝัน
ย่อมไม่ต้องเจ็บปวดรวดร้าวกัน
อยากจะหั่นหัวใจให้แหลกลาญ
ไม่อยากมีหัวใจไว้เพื่อเจ็บ
แต่อยากเก็บความหลังครั้งสุขหวาน
ลืมช่วงนี้ที่เหงาเศร้าทรมาน
ดอกรักบานเมื่อไรหวังได้ชม
หากไม่คิดถึงได้จะไม่คิด
วันละนิดทุกครั้งยังขื่นขม
อย่าถามเลยทำไมจะไม่ตรม
เพียงสายลมพัดไหว..ใจก็ช้ำ
ดาว อาชาไนย
