ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพรางาย]

ทุ่งเอยทุ่งหญ้า
ระบัดใบไกวหาโค้งฟ้าสูง
ระบำแพนดวงพรายนายนกยูง
หวังจะจูงใจนางเคียงย่างกราย

น้ำค้าง
สะท้อนแววเลือนรางร้างเลือนหาย
กระทิงหนุ่มเลาะลัดพลัดกระจาย
ให้ถิ่นทุ่งว่างวายฝูงและเล็ม

แมลง
ราวกลั่นแกล้งกรีดเสียงเพียงทิ่มเข็ม
ให้ทุ่งร้างเหงารุมสุมจนเต็ม
หยาดน้ำเค็มหยดปรุงทุ่งหญ้านี้

[เมฆา...]

๐ หลงทุ่ง ๐


๐ ชายหนึ่งนิ่งเนิ่นนานม่านตาแน่ว
ท่ามลมแผ่วพลิ้วพัดสัมผัสผิว
มือประสานด้านหลังฟังเสียงปลิว
กลางทุ่งทิวหญ้าทาบระนาบเอน

๐ กอหญ้าไหวไอแดดแผดอ่อนอ่อน
ภาพสัญจรวิหคนกกางเขน
เด่นอยู่ท่ามเวหาถลาเบน
ดิ่งสู่เลนแหล่งหล่มภิรมย์จินต์

๐ ยากเดายิ่งสิ่งใดในสำนึก
ชายผู้นั้นล้ำลึกดั่งหมึกศิลป์
ระบายทุ่งหญ้าพรุอนุทิน
แต้มแต่งติณตระหง่านตระการตา

๐ มองภาพชายลึกลับสัปบุรุษ
คล้ายวิสุทธิ์บุคคลบนเวหา
ยืนแน่วนิ่งยิ่งเสริมเพิ่มศรัทธา
หมายใจว่า...ขอชิดเป็นศิษย์ตาม

๐ พลันอีกชายนายหนึ่งรำพึงใกล้
ท่านเป็นใคร ช่างสง่าน่าเกรงขาม
อีกผมเผ้าเสื้อผ้าสง่างาม
อยู่ในท่ามทิวหญ้า..ทุ่งผ้าใบ..?


อ้าว! นี่เรามองภาพวาดอยู่ดอกหรือ..โอ้เคลิ้ม..

[--ณัชชา--]

สายลม...
พัดพร่างพรมพฤกษาระย้าไหว
จิตประหวัดคำนึงถึงบางใคร
ที่จากไกลไปลับไม่กลับมา

ผืนดิน...
ฤาจะสิ้นพลัดพลาดสวาทหา
เพียงรองรับรอยช้ำคราบน้ำตา
จากอุราอ้าว้างแสนรางเรือน

[ไพร พนาวัลย์]

ทุ่งร้าง นางลืม

ทุ่งเอยทุ่งนาร้างที่ห่างไถ
เจ้าจากไกลไปลับไม่กลับหวน
ทิ้งจอบเสียมเรียมขวัญเคยรัญจวน
เฝ้าคร่ำครวญถึงรักที่หักราน

ต้องไถนาคนเดียวแสนเปลี่ยวเหงา
ไร้แม้เงาคนงามถึงยามหว่าน
ยามเกี่ยวข้าวหนาวหนักรักซมซาน
ไม่สงสารหรือไรชั่งใจดำ

เจ้าจากนาลืมทุ่งลืมบุ่งหนอง
ลืมลำคลองมองคลื่นเคยลื่นหลำ
ลืมโสนดอกน้อยที่คอยกำ
เอามาทำแกงส้มยามลมตึง

ทุ่งเอยแตกระแหงยามแล้งเหลือง
เจ้าโกรธเคืองใดหนอไม่รอถึง
ขายข้าวเปลือกในลานมองผ่านบึง
จะซื้อทองสองสลึงให้หนึ่งวง

เจ้าลืมแล้วแก้วตาจึงลาจาก
ปล่อยพี่ถากไถหว่านดินดานผง
จะขอสู้ทำกินในถิ่นดง
รออนงค์คืนทุ่งที่มุ่งคอย

 

"ปรางค์  สามยอด"

[สะเลเต]

ทุ่งนา..วันวาน

เสียงไก่ขันประชันเริ่มวันใหม่
นาฬิกากลางไพรไขเรียกขาน
เอ้กอิเอ้กเอ้ก...เพรียกดังเสียงกังวาน
ตะวันรุ่งพุ่งผ่าน...ทุ่งบ้านนา

มองใบข้าวเขียวขจีสีสดใส
พริ้วก้านใบไหวเอนเบนซ้ายขวา
เหมือนยั่วเย้าหยอกเอินเพลินอุรา
หมู่นกกาถลาร่อนออดอ้อนกัน

เสียงน้ำค้างหยดดังบนสังกะสี
ดุจดนตรีบรรเลงบทเพลงสวรรค์
ความชุ่มชื่นงดงามตามตะวัน
แสงทอดพลัน..น้ำค้างก็จางไกล

หอมกรุ่นกลิ่นกองฟางข้างนาข้าว
กระยางขาวเสาะหาปลาน้อยใหญ่
ดอกโสนช่อเคียงเรียงวิไล
กิ่งก้านไผ่พริ้วแกว่ง....ตามแรงลม

สนธยามาเยือนเคลื่อนแทนที่
ม่านราตรีคลี่ขยายหมายห่อห่ม
หรีดเรไร...ร้องสั่งดังระงม
รอชื่นชมจันทร์งาม...ยามราตรี

--- สะเลเต ---

[สล่าผิน]

คืนมืดมิดฝนหลั่งดั่งฟ้ารั่ว
ตกไปทั่วตำบลน้ำล้นปรี่
ท้องทุ่งนาพาเห็นเป็นสิ่งดี
ตามวิถีท้องทุ่งคุ้งตำบล

ที่บ้านนาพาให้ได้เห็นสัตว์
สารพัดหรรษาใต้ห่าฝน
เจ้าอึ่งอ่างช่างสุขทำซุกซน
สารวนส่งเสียงเคียงคู่มัน

ส่วนเจ้ากบ เริงร่า เพรียกหาคู่
เสียงดังอยู่ข้างคลองหนองนานั่น
อบ! อบ! อบ! พบรัก ถักสัมพันธ์
เหมือนสวรรค์ใต้ฝนที่หล่นพรำ

เขียดตัวน้อยพลอยซ่า หาคู่ด้วย
เขียดสาวสวยรายล้อมยอมถลำ
มุ่งหน้ามาหาเขียดหนุ่มสุ่มเสียงจำ
อึ่งอ่างทำชีกอต่อเขียดงาม

อ้าว!คางคกชกต่อยเป็นร้อยคู่
เพราะต่างกรูกันแย่งแข่งกันห้าม
คางคกสาวไห้หวนถูกลวนลาม
บ้างไอจามเสียงลั่นสนั่นนา

สล่าผิน

[บ้านริมโขง]

งามทุ่งเอย เอยงามยามหน้าฝน
ฉ่ำกมล กมลชื่นทุกคืนหวัง
ให้ทุ่งงาม งามสวยด้วยพลัง
คืนชีพดัง ดังเดิมเพิ่มศรัทธา

มองทุ่งเอย เอยสวยด้วยพันธุ์พืช
ไม่จางจืด จืดใจให้ครวญหา
เป็นทุ่งข้าว ข้าวงามอร่ามตา
แหงนมองฟ้า ฟ้าสวยด้วยยินดี

มองทุ่งสวย สวยพลิ้วลิ่วลมหวน
เหมือนเชิญชวน ชวนชมเล้าโลมศรี
อยากลอยล่อง ล่องไปในวารี
ชื่นชวนชี้ ชี้ชม เหมือนลมลอย

อยากชมทุ่ง ทุ่งสวยด้วยตลอด
อยากให้รอด รอดล่มตรมเหงาหงอย
หากน้ำหลาก หลากทุ่งคุ้งเคียงคอย
น้ำตาปรอย ปรอยหล่นบนน้ำนอง

อ้อนวอนขอ ขอฟ้าพาสงสาร
โปรดประทาน ทานหนอพอสนอง
ให้ทุ่งงาม งามสมชมชื่นปอง
หวังสมสอง สองมุ่งหากทุ่งงาม.

"บ้านริมโขง"

๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๔

กลบทรักร้อย

[กัลมลี*]

ทุ่งน้ำท่วมอ่วมระอาคราหน้าฝน
น้ำเอ่อล้นคันนาฟ้ามิห้าม
เทฝนหนักลมกรรโชกพัดโบกตาม
แม่โพสพงอกงาม...เมื่อยามมอง-

กลับปริ่มปริ่มเห็นเรียวเขียวเริ่มเหลือง
ทุ่งเมลืองเหลืองอำไพสดใสผ่อง
แปรสภาพจมในใต้น้ำนอง
ฟ้าลำพองเทน้ำตากว่าน้ำใจ

แต่ท้องทุ่งนาเดียวกับเคียวเก่า
ยังคอยเฝ้ารอเคียวเกี่ยวข้าวใหม่
แม้ผ่านทุกข์ระกำช้ำเพียงไร
มือแม่...ชาวนาไทย...ไม่หยุดทำ

ในข้าวสุกหนึ่งช้อนซ่อนเรื่องผ่าน
มีชีวิตจิตวิญญาณการย่างย่ำ
หลากวิกฤตรายล้อมพร้อมครอบงำ
จึงข้าวสวยทุกคำ...คือตำนาน