ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

คงไม่สายเกินไปในการพบ
แต่ถ้าลบปวดร้าวคราวห่างเหิน
ห้วงเวลาสั้นสั้นนั้นสุขเกิน
ไออุ่นเพลินอบอวลล้วนดีดี

หากรวบรวมความสุขทุกทุกสิ่ง
ไม่มากยิ่งกว่าเหงาเศร้าอยู่นี่
เมื่อห่างกันความหมองย่อมต้องมี
ขอบคุณที่เคยมอบปลอบน้ำใจ

เราต่างคนต่างฝ่ายต่างไม่ผิด
เป็นลิขิตของสวรรค์บันดาลให้
สดสวยและล้ำค่ากว่าสิ่งใด
ยังฝังในอารมณ์เป็นหล่มลึก

ฝันถึงลานรักหวานลานมาร้าง
เบาะนั่งข้างร่ำไห้ในยามดึก
ไร้วิญญาณยังรักรู้จักนึก
คนจะไม่รู้สึกเจียวหรือคน

มองเบาะข้างว่างเปล่าเหงาและท้อ
เบาะเฝ้ารอเฝ้าถามตามถนน
เธออยู่ไหนไม่นั่งเขาชังตน
จะแกล้งจนขาดใจหรือไรกัน

โปรดบอกเถิด..ฝนจะหมดหยดสุดท้าย
เดือนดาวหายสูญดับลับสวรรค์
โลกถึงคราว้าวุ่นหยุดหมุนพลัน
ดอกไม้อันสดใสจะไม่บาน

บอกอะไรก็ได้ขอให้บอก
แม้จะหลอกลวงพร่ำทุกคำขาน
จะยอมเชื่อสนิทใจไม่ทัดทาน
ขอประการเดียวว่าอย่าบอกลา

ดาว อาชาไนย

[--ณัชชา--]

เพียงเพราะรักเราสองจำต้องจาก
แสนลำบากจะรักต่อรอวันหน้า
หัวใจฉันปวดร้าวเศร้าทุกครา
เมื่อรู้ว่ารักจบพบทางตัน

เอ่ยคำลาอาลัยด้วยใจหมอง
เคยหมายปองเป็นได้แค่ในฝัน
ต่อแต่นี้คงไม่เห็นเช่นทุกวัน
สายสัมพันธ์สิ้นเยื่อไม่เหลือใย

[เมฆา...]

๐ ขอ..สองประการ ๐

 

๐
หากความเหงาคือเงื่อนมัดเรือนร่าง
ฉันคงคว้างทางแน่แก้มิได้
ด้วยบ่วงเหงาเข้าพันยันห้วงใจ
แก้เพียงไร..คงรัดมัดเช่นเดิม
๐
 เมื่อความห่างสร้างเส้นเป็นสายว่าว
เริ่มทอดยาวลอยลมผสมเสริม
ความว่างเปล่าเท่านั้นที่หมั่นเติม
ในรอยเพิ่มแห่งรางความห่างกัน
๐
 เอื้อมมือคว้าเพียรไขว่..ได้ความเงียบ
พร้อมน้ำแข็งเย็นเฉียบ..เสียบ..อกฉัน
ทั้งยะเยือกทั้งยวนชวนจาบัลย์
ประดุจควันคว้าไว้ได้เพียงลม
๐
 ลมแผ่วแผ่ว..จากใจไร้ไออุ่น
คนเคยคุ้นทำขื่นสะอื้นขม
จากไปแล้ว..มิลาน้ำตาตรม
ปล่อยรักเก่าเราจมอยู่หล่มทรวง
๐
แต่กระนั้นในใจที่ใกล้วาตย์
ยังหมายมาดมุ่งหวังดั่งเคยหวง
สั่งคำลาฝากฝนถึงคนลวง
ให้เธอควงเขานั้นนิรันดร์ไป
๐
 อีกประการมานว่าถ้าฉันนี้
เกิดกี่ที่กี่พงษ์อสงไขย
อย่าได้เจอ..เธอแม้หน..คนหลายใจ
ที่ทิ้งให้ ฉันทน บนพันธนา...(การ)


(แสลง.......ใจ)

 

[ปรางทิพย์]

ทุกประการขานกล่าวเรื่องราวรัก
ดุจชนักปักจิตปริศนา
บ้างทุกข์ทนก่นสาปอาบน้ำตา
ทรมาสาหัสเกินตัดใจ

ฤานิยามความรักต้องหนักจิต
เมื่อไร้สิทธิ์ผิดผันจนหวั่นไหว
จึงกลบเกลื่อนเตือนตนจำทนไป
แล้วเหตุใดไขว่คว้ามาครอบครอง

เมื่อรักแท้แพ้ทางต่างเงียบเหงา
เหลือความเศร้าเงาโศกวิโยคหมอง
หวาดระแวงแสร้งฝันสร้างครรลอง
เพียงสนองข้องเกี่ยวยามเดียวดาย

ส่วนตัวฉันนั้นพอไม่ขอรัก
ด้วยตระหนักหักหาญมานสลาย
สงสารตัวหัวใจแทบใกล้วาย
สิ่งสุดท้ายหมายฝากไม่อยากจำ