ณ อาโกะ ฮอนซู ตะวันตก (ค.ศ1701)
(อาโกะคือชื่อปราสาท)
ธงพัดโบก โกรกกวัด ตวัดไหว
จัดพิธี รีรอรับ โชกุนไกล
และ"คิระ" ตระกูลใหญ่ แห่งไดเมียว
เมื่อย่ำเข้า เฝ้าพบ จบปราสาท
"คิระ"กวาด สาดตา หาแลเหลียว
มองไปที่ "มิกะ" ลูกสาวเดียว
"อาซาโนะ" ผู้ไดเมียว แห่งดินแดน
จึงสมัคร รักใคร่ ใน"มิกะ"
ปลุกปล้ำจะ ผละเข้า เคล้าควงแขน
"อาซาโนะ" โกรธา ผู้มาแคลน
ย่ำยีอยู่ ผู้สุดแสน หวงแหนกัน
จึงชักดาบ กำหราบ ปราบผู้รุก
บังอาจปลุก รุกปล้ำ ย่ำยีขวัญ
ในอำนาจ ราชฐาน กาลอนันต์
ผู้ชักดาบ กำหราบนั้น พลันต้องตาย
(ตามกฏโชกุนใครชักดาบหรือแม้แต่มีดทำครัวในสถานที่ที่โชกุนอยู่ผู้นั้นมีโทษถึงตาย)
จึงยอมต้อง จองจำ ด้วยอำนาจ
"ฮาราคิ- ริ"ฆาต องอาจหมาย
(ฮาราคิริการตายอย่างทรงเกียร์ติของซามูไร "คว้านท้อง")
ยอดวิถี อันพึงมี ด้วยใจกาย
"ริอิชิ" ยืนเคียงนาย ไม่ห่างกัน
เกิดความกลัว ขึ้นมา ว่าจะร้อง
และจะต้อง อับอาย ขายหน้าขัน
(ขณะกำลังคว้านท้องจะต้องห้ามร้องออกมา)
"ริอิชิ" กำชับให้ "ไม่มีวัน!!"
ถึงกาลพลัน กั้นร้อง เกือบก้องมา
"ริอิชิ" ผู้รักษ์ พิทักษ์สัตย์
จึงเร่งรัด ดาบตวัด คอขาดบ่า
เพื่อคงเกียร์ติ ซามูไร ให้ลือชา
แล้วเก็บแค้น แทนวันหน้า จะทวงคืน
ไม่มีใคร ใช้ชีวิต สนิทได้
หากยังไม่ กู้ชื่อนาย ให้พลิกฟื้น
(วิถีของซามูไรคือไม่ยอมอยู่ใต้ฟ้าเดียวกับผู้ที่ฆ่านาย)
ดำรงไว้ ซามูไร ในจุดยืน
แม้หลับตื่น กล้ำกลืน ฝืนคอยรอ
ถูกจองจำ เอาไว้ ใต้อำนาจ
รอพิฆาต เกือบปี ไม่มีท้อ (สิบเดือน)
จนพ้นโทษ ถูกโจทย์จัน ยันด่าทอ
ใครใครก็ ติฉิน และนินทา
จนได้พบ ลูกชายวัย สิบหก (ถ้าจำอายุผิดขออภัยด้วย- -')
ผู้ไม่พก ดาบไว้ ในมือขวา (ถนัดซ้าย)
และแค้นอยู่ ผู้พรากไป ในบิดา
จึงพาลับ กลับชายคา หาพักพิง
แล้วได้เจอ เธอคนนี้ สุดที่รัก
ผู้แน่นหนัก มาตลอด ไม่ทอดทิ้ง
จึงชักชวน ควรอยู่ช่วย ด้วยรักจริง
ความแค้นยิ่ง สิ่งอันใด ขอให้วาง
จึงตอบกลับ รับคำไว้ ในภรรยา
แต่เปลวไฟ ในแววตา หาปล่อยว่าง
ย่ำดึกดื่น ตื่นมา มองหาทาง
สามีนาง หายไป ในค่ำคืน
มองเหลียวหา สามี สุดที่รัก
เห็นต้องหนัก ปักใจ ให้ทนฝืน
แหงนมองฟ้า คราจัทร์ พลันเมฆกลืน
จึงหยิบยื่น ห่อให้ ในสามี
เปิดออกดู รู้เห็น ว่าเป็นมีด
"อาซาโนะ" ที่กรีด เมื่อก่อนนี้
จึงอ้าปาก อยากเอ่ย เผยวลี
"อิซาเอะ" รู้ดี จึงหยุดคำ
ข้าเป็นเช่น ภรรยา ซามูไร
หน้าที่ใด ท่านต้องไป แม้เจ็บช้ำ
เช่นเดียวกัน ข้านั้น ก็ต้องทำ
และเก็บงำ ซ่อนเร้น ไม่เป็นไร
จงมุ่งซู่ หมู่เกาะ เดจิมะ
แล้วท่านจะ ปะ"ฮันโจ" ผู้โผไหว
อยู่ที่นั่น ทำงานกัน กับดัตช์ไกล
(ดัตช์ คือ ชาวเนเธอแลนด์)
จะรวบรวม โรนินได้ ในที่มี
จึงเดินทาง ข้ามฝั่ง ไปยังเกาะ
แล้วลัดเลาะ รวมซุ่ม เป็นกลุ่มนี้
สี่สิบหก โรนิน พร้อมยินดี
สละแม้ แต่ชีพพลี ไม่มีกลัว
ตกลงครบ จบนี่ สี่สิบหก
เสียงแว่ววก วนมา ว่าไม่ทั่ว
ยังเหลือข้า มาอีกคน ไม่หม่นมัว
หาได้หวาด ขลาดกลัว เจ้าตัวการ
หันตามเสียง เบี่ยงมา "จิคาระ"
ลูกชายจะ เข้ามา อย่างกล้าหาญ
แทนคำพูด ฉุดไว้ ในวิญญาณ
ดาบผู้พ่อ รุกราน ผลาญชีวิน
แต่เพราะรับ จับได้ ในมือขวา
(จุดอ่อนของซามูไรถนัดซ้ายคือการถูกรอบโจมตีจากซามูไรถนัดขวา)
และท่าทาง วางกล้า หาขาดวิ้น
"ริอิชิ" จึงยอมเอา เข้าโรนิน
รวมทั้งสิ้น โรนินสี่ สิบเจ็ดนาย
ใช้ความกล้า ละทิ้ง สิ่งของรัก
(โรนินซามูไรไร้นายความตกต่ำแห่งซามูไร)
ลดตนหนัก สลักไว้ ในความหมาย
ไร้ชื่อเสียง เสี่ยงชีวิต ขีดความตาย
เพื่อล้างแค้น แทนเจ้านาย ผู้วายชนม์
หาได้กลัว มัวหวั่น พลันทดท้อ
ดุจยอดอ้อ ล้อลม ชมต้นสน
ปล่อยพริ้วไหว ไปตามจิต ลิขิตคน
จะสิ้นชีพ กี่สิบหน ก็ทนยอม
วางแผนกล สู้คน ทั้งหมู่มาก
จิตใจหลาก หลายเรียบ ให้เพรียบพร้อม
หนึ่งปีครบ จบไว้ ใจประนอม
บัดนี้น้อม จอมทัพ กลับเอาคืน
คนมีน้อย ค่อยค่อยสู้ ผู้ยิ่งใหญ่
ชื่อเสียงได้ ก้าวไกล ให้กลับฟื้น
โรนินน้อย ค่อยรบไป ในจุดยืน
บ้างกล้ำกลืน ฝืนทน จำนนใจ
ไม่เกินรอ พอได้ หัว"คิระ"
นำมาชะ กะเช่น เซ่นเอาไว้
แด่"อาซา โนะ"นาย ผู้วายไกล
สมดั่งใจ จึงทิ้งเสียง เพียงวิญญา
สั่งเสียฝัง ทั้งหมดไว้ ในที่นี่
ในหลุมนี้ หลุมที่ มีนายข้า
แล้วคว้านท้อง ของตน พ้นนำพา
วางชุดซา- มูไรไว้ ในความจำ...
สถานที่หลุมศพของพวกเขาคือ : วัดเซนงากุจิหรือSengakuj
