ถ้าหากความคิดถึงประหนึ่งมีด
มันคงกรีดใจพร้อยนับร้อยแผล
นี่เพียงความคิดถึงครึ่งดวงแด
ก็เกินแก้เกินเย็บแผลเจ็บเรา
คิดถึงคืนจำจากพรากคืนนั้น
ก่อนจากกันยังห้ามห่วงความเหงา
คือร่องรอยรับรู้อยู่แนบเนา
รู้หรือเปล่ายากกลบให้ลบรอย
คืนนั้นถึงคืนนี้กี่คืนแล้ว
ยังเหลือแววติดเตือนไม่เลือนถ้อย
ยิ่งได้อ่านจารใจว่าใครคอย
หรือจะลอยลับตากล้าจากไป
ดาวคงลอยฟากฟ้าทุกคราห่วง
ยากจะหน่วงเหนี่ยวนุชสุดห้ามไหว
อยากจะบอกนักว่าแสนอาลัย
ยามคนไกลกลับกลายหน่ายปรนเปรอ
ถึงเธอไม่มีจิตมาคิดถึง
แต่เป็นหนึ่งอยู่ในใจเสมอ
และเป็นสุขอยู่ได้แม้ไม่เจอ
เพราะมีเธอให้คิดถึงซึ้งทุกวัน
คมมีดกรีดดวงแดแก้แผลร้าย
โรคก็หายร่ำลือมือหมอศัลย์
มีดเล่มเดียวนี้ใช้ได้ต่างกัน
เมื่อถูกบั่นดวงใจหวังให้ตาย
ดาว อาชาไนย
