ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

~เถาไพร ในป่าปูน~



สองมือกุม จิกกำ ระส่ำสั่น
ยกยอกร ปิดกั้น เกินต้านไหว
เด็กหนุ่มน้อย เดินทาง จากบ้านไพร
สู่เมืองใหญ่ ถูกกุ้ม สุมรุมตี

ประสาตัว เปลี่ยวดาย ในป่าปูน
แสนอาดูร มัวหม่น จนหมดศรี
จากบ้านนา หากิน เลี้ยงชีวี
หวังชีพนี้ ต่อเกื้อ เอื้ออาทร

นอนริมทาง ค้างแรม แซมตามป้าย
ถูกทำร้าย หมายรุม ทุ่มสั่งสอน
แค่ชายตา มาสบ พบละอ่อน
วัยรุ่นร้อน เดือดดาล พาลทุบตี

หอบสังขาร เลือดโซม โหมหลีกหลบ
สองมือนบ กราบไหว้ บ่ายเบี่ยงหนี
สิบคนทำ รุมยำ กระหน่ำตี
ทำชีวี แทบสิ้น หนีดิ้นรน

*****

เช้าน้ำค้่าง พร่างทอ เกาะยอดหญ้า
กายหนึ่งล้า เจ็บปวด ร้าวรวดล้น
ฮึดแรงเฮือก สุดท้าย ยอกายตน
ยืนแล้วยล หลายผู้ ที่ดูแคลน

ระบมช้ำ กรำตรม ซมซานร่าง
ทั้งอ้างว้าง เดียวดาย หาใดแสน
เจ็บที่กาย ทนได้ สายตาแคลน
มันเจ็บแสน รันทด หดหู่ใจ

อาดูรหอบ กลืนกล้ำ ค้ำยกร่าง
เดินฝ่าทาง หลายผู้ ดูสดใส
แต่ไร้ร้าง แห้งเหี้ยน เสี้ยนน้ำใจ
ไม่มีใคร ไถ่ถาม ตามหาความ

*****

เก็บเอากาย ใจร่าง ทั้งสังขาร
คืนสู่ฐาน แดนถิ่น สิ้นคนหยาม
ยังบ้านป่า แดนไพร ในนิยาม
แต่งดงาม ไม่แห้ง แล้งน้ำใจ

*****

เป็นเพียงรอย แห่งทาง ระหว่างแยก
ที่ผิดแผก แตกต่าง อย่างสงสัย
เมืองแห่งฟ้า ป่าปูน ศิวิไลซ์
กับบ้านไพร แดนป่า พนาดง ฯ


~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[ภู กวินท์]

ในส่วนลึกถูกทับอยู่กับที่
แทบไม่มีหนทางอย่างคนอื่น
แต่ละวันถูกย่ำระกำกลืน
แทบทุกคืนฝืนทน, อย่างจนใจ

หากไม่ดิ้นก็ตายอยู่ภายหน้า
รู้เพียงว่ายังอยู่, ยังสู้ไหว
เพื่อค้นหาจุดหมายที่หายไป
ใต้แสงไฟสีขาว, ยืดยาวนาน

ยิ่งดึกเศร้าเหงาลึกยิ่งนึกหวั่น
ยิ่งรอการแบ่งปันมันกล้าหาญ
จากเรื่องราวหลายเรื่องของเมืองมาร
บอกวิญญาณให้ลุก, ปลุกชีวี

ในป่าปูนทูนทับอยู่กับร่าง
สวรรค์พร่างอย่างเห็นเป็นวิถี
สิ้นความกลัวในโศก-โลกเสรี
รอคืนนี้มืดลง, ในดงปูน.


 

[เพรางาย]

ไม้เลื้อยเลาะแตกแทรกยอด
เกี่ยวกอดเกาะซากคลุมเถา
กางใบเหนี่ยวปูนก่อเงา
ฝันถึงภูเขาเกิดกาย

สืบต้นสู้ตั้งลำทอด
ลมพลอดแดดเผาเช้าสาย
ฝนทิ้งชีพร้างวางวาย
เสียดายดุ่มพรากร้างเรือน