ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[msp.]

“ช่างเถอะ!..ฉันมันก็แค่..?”



เธอสร้างตราบาปไว้แล้วไกลจาก
มอบแผลฝากซากคนแหลกป่นปี้
กลายสภาพสาปสู่ผู้ภักดี
ให้จมสู่อเวจีนี้ทั้งเป็น

สะอึกอั้นกลั้นร้องก้องรู้สึก
กับเจ็บลึกฝังในเธอไม่เห็น
คงสะใจได้เชือดแบบเลือดเย็น
คนกระเด็นเซ่นใจคือใครกัน

ฉันคงแค่ขอทานที่ร่านรัก
รอเศษใจเธอควักฝากลงขัน
ต่อชีวิตของใจไปเพียงวัน
แค่คนรั้นยื้อใจให้เธอแล

รักที่สร้างวางลงคงสูญเปล่า
ได้แต่เฝ้าเกาเก็บเย็บรอยแผล
เป็นเศษเถ้าเก่าร้างทางรักแปร
หรืออาจแค่ของว่างทางใจคน

แก้วขยะคละเกลื่อนเปื้อนดินฝุ่น
ยังเอาหมุนเวียนใหม่ใช้อีกหน
บัดหัวใจใช้แล้วแผ่วกมล
มิมีใครใคร่ยลมลทินครอง

จะเอาน้ำอันใดใคร่ชะล้าง
ช่วยสะสางราคีที่ขื่นหมอง
สายตาเธอเผื่อแผ่แค่หันมอง
คล้ายเป็นของเก่าผุลุใกล้พัง

เถอะชะตาคนบาปถูกสาปรัก
ถูกปฏักปักลงตรงกลางหลัง
ฉันก็แค่เศษเบื่อเหลือกำลัง
ของเธอแล้วกระมัง..จึ่งร้างลา
 

~masapaer~

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

"ฉันมันก็แค่..เศษธุลีที่ไร้ค่า"

อ่อนใจรักหนักหนามากรรโชก
ร่ำวิโยคโศกศัลย์ถึงวันหมอง
เมื่อรู้ความตามจริงทุกสิ่งกอง
ร่วงลงท้องผองหล้าสู่ธาตรี

เมื่อวันวานกาลก่อนย้อนไปนั้น
เรามีกันฉันเธอปรนเปรอศรี
คอยดูแลแม้วันฝันร้ายมี
ดวงฤดีนี้แทบจะแนบดิน

ตอนรู้ว่าค่าฉันมันไร้ค่า
เธอเมินมาคราพบสบถวิล
กับชายหนุ่มดุ่มด้าวกลิ่นคาวจินต์
ที่ชีวินสินทรัพย์นับคณา

เธอบอกฉันมันจบหยุดรบเร้า
ฉันมันเท่าเงาฝุ่นวุ่นโทษา
เป็นเพียงเนื้อเชื้อรุ่ยผุยผงรา
หรือจะมาทาเทียบเปรียบเทวัญ

ฉันแอบคิดนิดหนึ่งในบึงอก
พร้อมความฟกฟูมฟอดแม่ยอดขวัญ
เธอปล่อยมือดื้อดื้อถือโทษกัน
เพียงแค่ฉันนั้นไร้เก็จใสวาว

ถ้าเงินย้ำสำคัญกว่าวันก่อน
ขอจงจรจากไปในกลางหาว
จะไม่เก็บเจ็บจำนำเรื่องราว
ใส่กล่องคาวสาวหลอกช้ำชอกทรวง

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ดอกกระเจียว]

จากแดนดินถิ่นชาวนาค่าต่ำต้อย
สู่สูงลอยเมืองบนคนคิดฝัน
ทั้งสำนึกนั้นหนาเราสามัญ
และมิคิดแบ่งกั้นเรื่องชั้นชน

จึงเห็นความเป็นไปไม่แตกต่าง
ถึงเหินห่างเขตุขั้นในแห่งหน
ภาพแสดงทุกผู้ปุถุชน
เราคือคนหนึ่งนั้นที่ฝันไกล

กอบทรายดินถิ่นถ้อยรวมร้อยถัก
หมายสมัครเสมอมั่นมิหวั่นไหว
ผ่านหน้าต่างบานหนึ่งซาบซึ้งใจ
มอบรักสู่ดวงฤทัยอีกหลายดวง