ลูกเอ๋ยแม่ดีใจเป็นยิ่งนัก
จะเอ๋ยบอกว่าสักเพียงใดได้
รู้เอ๋ยว่าลูกนั้นเป็นดวงใจ
แม้เอ๋ยยังอยู่ในอุทรนั้น
เฝ้าเอ๋ยคอยบำรุงดูแลเลี้ยง
มือเอ๋ยคอยข้างเคียงเตียงกางกั้น
เติบเอ๋ยโตสมวัยตามวารวัน
ส่งเอ๋ยเรียนรู้พลันในโรงเรียน
จากเอ๋ยชั้นอนุบาลการเริ่มต้น
ได้เอ๋ยพบผู้คนแปลกหน้าเปลี่ยน
สู่เอ๋ยโลกกว้างใหญ่ได้พากเพียร
ทางเอ๋ยมิเรียบเตียนตลอดไป
หัดเอ๋ยรู้หนาวร้อนนุ่มอ่อนเนื้อ
หัดเอ๋ยความจุนเจือแบ่งปันให้
หัดเอ๋ยรู้การอยู่ร่วมกับใคร
หัดเอ๋ยต้องทำอะไรด้วยตัวเอง
มั่นเอ๋ยใจถูกผิดความคิดเห็น
แบบเอ๋ยค่อยค่อยเป็นไปจนเก่ง
ยิ่งเอ๋ยโตเท่าใดแม่วังเวง
มิเอ๋ยต้องกระเตงยังห่วงใย
สายเอ๋ยเลือดแม่พ่อก่อประสาน
โซ่เอ๋ยคล้องดวงมานสนิทใกล้
หากเอ๋ยเพียงสักนิดคิดจำไว้
รักเอ๋ยแน่ที่ไหนใครเทียบเทียม
"กานต์ฑิตา"๑ เมษายน ๒๕๕๔
***กลบทกวางเดินดง*** @ บังคับใช้คำว่า "เอ๋ย" เป็นคำที่ 2 ของทุกวรรคจนจบบทกลอน 
