ไม้ไผ่ขึ้น เป็นโครง โค้งพอสวย
ผูกมัดด้วย เชือกด้าย ให้แน่นหนา
กระดาษแก้ว สีขาว วาวจับตา
โครงไม้มา ทากาว ติดเข้ากัน
ส่วนที่เหลือ รอบนอก ตัดออกหมด
ใช้นิ้วกด ส่วนชิด ปิดด้วยนั่น
ในวันนี้ คงไป เล่นได้ทัน
รอตะวัน คล้อยบ่าย ไม่ร้อนแรง
ถึงเวลา พอดี เพื่อนมีหลาย
ว่าวมากมาย เล่นลม ข่มสีแสง
เหลืองม่วงฟ้า ขาวดำ น้ำเงินแดง
ยังเสริมแต่ง สร้อยพู่ ให้ดูงาม
ติดลมบน ได้ใจ ปล่อยให้หมด
เชือกสองขด นำต่อ รออันสาม
แต่ได้ขาด ลอยไกล ไล่ติดตาม
พยายาม อย่างไร คงไม่ทัน
ด้วยลมบน พัดหวน ม้วนตัวส่ง
ไม่ร่อนลง แน่แท้ แย่แล้วฉัน
เฝ้าหลาวไม้ ผูกโยง โครงทุกวัน
กลับแปรผัน ลอยหาย ไปลับตา
เหลือเศษเชือก รอยขาด บาดใจอยู่
แสนหดหู่ นำวาง ดูต่างหน้า
ว่าวตัวหนึ่ง จำพราก จากอุรา
ต้องฝืนลา ลับล่วง ทั้งห่วงใย.
ด.ช. นพ 0601250354
