ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ดาววับแวม แต้มแต่ง แสงเฉิดฉาย
เปล่งประกาย ฟ้าคู่ อยู่เสมอ
เมฆหมอกหม่น หล่นลับ ไม่กลับเจอ
คงเหมือนเธอ ห่างหาย จนไกลกัน
 
 
ดวงนภา อยู่ไหน ไม่บรรจบ
เราคงพบ ใกล้เคียง แค่เพียงฝัน
เหมือนตะวัน เลี่ยงหลบไม่พบจันทร์
จนชั่วกัลป์ ตราบสิ้น แม้วิญญา
 
 
เป็นความต่าง วางขนาน ยากสานก่อ
ไร้รอยต่อ เช่นจันทร ออดอ้อนหา
สุรีย์ฉาย กลางวัน แล้วผ่านลา
คงไร้วาสนา  พารื่นรมย์
 
 
เธอกับฉัน มันห่าง ต่างชนชั้น
จะเสกสรรคำใด ไม่เหมาะสม
สิ้นความหวัง รักนี้ มีแต่ตรม
ทุกข์ระทม เพราะเรา ไม่เท่าเทียม
 
 
"สุนันยา"

[ณัฐชรี]

เมื่อฉันเริ่มรู้จักค่า...คำว่า"รัก"
ประมาณซัก...ใสใส...ครั้งวัยรุ่น
ยังพ่อแม่ประคองป้องค้ำจุน
แม้นใบบุญ บ้านหาก จะยากจน

ไม่อาจเอื้อม เล่นของสูง ดั่งยูงหงส์
ต่างวรรณวงศ์ เด็กวัด ย่อมขัดสน
เพราะว่าเรา...ไม่เท่าเทียม เจียมกมล
ขอเธอทน...ฟังคำว่า   "ข้ารักเอ็ง!"

วรรณศิลป์
พฤหัสบดี ๓ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔



ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต "ขวัญเรียม" *แผลเก่า

[สุนันยา]

เมื่อฉันเริ่มรู้จักค่า...คำว่า"รัก"
ประมาณซัก...ใสใส...ครั้งวัยรุ่น
ยังพ่อแม่ประคองป้องค้ำจุน
แม้นใบบุญ บ้านหาก จะยากจน

ไม่อาจเอื้อม เล่นของสูง ดั่งยูงหงส์
ต่างวรรณวงศ์ เด็กวัด ย่อมขัดสน
เพราะว่าเรา...ไม่เท่าเทียม เจียมกมล
ขอเธอทน...ฟังคำว่า   "ข้ารักเอ็ง!"

วรรณศิลป์
พฤหัสบดี ๓ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔



ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต "ขวัญเรียม" *แผลเก่า[/cente]

สำนวนคำ พร่ำถึง ช่างซึ้งนัก
สำนวนรัก เรียงร้อยทุกถ้อยเปล่ง
สำนวนย้ำ คำว่า"ข้ารักเอ็ง"
ที่คนเก่ง เอ่ยไว้ ฝังใจจำ

หากแม้ไม่เห็นว่า ค่าต่ำต้อย
คงไม่ปล่อย ให้เห็นเป็นเรื่องขำ
เป็นดอกหญ้า ริมทาง ช่างระกำ
กลัวต้องช้ำ ด้วยถ้อย ที่คอยรอ...

"สุนันยา"