เธอหมดใจ ไปแล้ว ไม่แคล้วเศร้า
รักฉันเน่า เข้าขั้น ฝันสลาย
แล้วไม่อาจ รั้งเธอ เพ้อไม่คลาย
ว่าฉันตาย จากใจ ไม่กลับคืน
อะไรหนอ ลอบกล้ำ ทำเธอเปลี่ยน
ก็จะเขียน เป็นกลอน วิงวอนฝืน
ยอมเป็นหมา จงรัก มักกล้ำกลืน
ใครที่อื่น เปลี่ยนเธอ คงเพ้อนาน
เธอบอกมา บางอย่าง มันขวางกั้น
รำคาญฉัน ทำไม ไม่สงสาร
ช่วยทำเป็น รักกัน เหมือนวันวาน
ทรมาน แค่ไหน ไม่ลืมเลือน
ฉันไปไหน ใครทัก มักจะเศร้า
นานนานเข้า ไม่ไหว ใจโดนเฉือน
ดีกว่ายอม จากไป ใจมันเตือน
ยอมให้เพื่อน ตอกย้ำ จนช้ำใจ
เธอไปแล้ว คงเจ็บ กว่าเล็บฉีก
ไม่รักอีก ซ้ำเติม เริ่มไม่ไหว
ฉันก็คน เหมือนกัน มันเหนื่อยไป
แล้วฉันให้ รักไป ทำไมกัน
ก็จะยอม พ่ายแพ้ แต่จะไม่-
ทนปล่อยให้ พลัดพราก ไปจากฉัน
ให้คนนี้ ดูแล แม้ทุกวัน
คนนึงฝัน ดั้นด้น อีกคนเมิน
ดื้อดึงคิด ไปเอง เกรงเธอทิ้ง
รักเธอจริง จึงมั่ว กลัวห่างเหิน
ได้ไหมเธอ ขอแต่ แค่ร่วมเดิน
ฉันขอโทษ ที่เพลิน คิดเกินเอง
ให้เธอคุย กับเขา เข้าใจอยู่
เห็นใจผู้ นี้หน่อย อย่าปล่อยเคว้ง
ไม่เป็นไร ไม่ท้อ ขอบรรเลง
ถ้าเธอเปล่ง รักฉัน นั้นเหมือนเดิม
ไม่รักกัน แล้วเหรอ ละเมอหา
ปล่อยให้บ้า รักอยู่ ดูส่งเสริม
คนอย่างฉัน ไม่พอ เธอขอเติม
ดึงดันเริ่ม ต้องช้ำ โดนย่ำยี
อย่างฉันเธอ คงไม่ สนใจหรอก
รักแค่บอก เพียงปาก แล้วอยากหนี
เธอเงียบหาย ห่างไป ไร้ใยดี
ต่อไปนี้ หมานั้น คือฉันเอง
