ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

...ขอสร้างสรรค์งานกลอนอักษรเศร้า
เพื่อแบ่งเบาคนอกหักรักสลาย
รอยบาดลึกเป็นร่องทางวางทักทาย
มิอาจคลายลบล้างบนทางใจ

...คนเคยรักผันแปรแพ้ทางเขา
สิทธิ์เพียงเงาที่เหลืออยู่ชูไสว
สิทธิ์คนรักพักวางบนทางใจ
เสียงร้องไห้จากฉันก็บรรเลง

...อนุสรณ์ปักทรวงดวงใจร้าว
สิ้นสุดราวฝากแผลไหม้ให้ข่มเหง
คำสัญญามีเพียงฉันที่มั่นเอง
สุดท้ายเพลงบทโศกก็โบกนำ

...น้ำตารินหยดแต้มแซมน้ำหมึก
ร่ายบันทึกลงอักษรกลอนเช้าค่ำ
ขอเก็บซากความหลังพันครั้งจำ
อยู่กระทำใจข้าฯทุกราตรี

...เพราะยังรักตรึงตราเวลาหนึ่ง
มิอาจดึงกลับหวนพบ ขอจบหนี
ร้อยบทบาทฉากรักที่ภักดี
ไม่ปรานีแถมช้ำกระหน่ำแทง

...ขอหลบหน้าพากลอนอักษรเศร้า
จบเรื่องเล่าขมขื่นที่ยืนแฝง-
เอาน้ำตาทากลอนตอนแสดง
ก่อนสิ้นแรงเพราะคำรัก...ทักแล้วลืม...

"ตะวันฉาย"




ปล...ขอต้อนรับการอกหักพักตรงนี้
       สู่ฉิมพลีวาเลนไทน์ใต้ความหลัง
       กุหลาบเอยเคยผ่านลานใจพัง
       ฝากหนามฝังลงบาดแทบขาดใจ...

       

[ปาระ]

สร้างสรรค์กลอนย้อนถ้อยร้อยรันทด
เศร้าสลดโศกซึ้งรำพึงฝัน
วันแสนเศร้าเหงาทรวงดวงชีวัน
สารพันความโศกวิโยกใจ

คนเคียงคู่ชู้รักเคยพักฝัน
มาแปรผันพาลเปลี่ยนเวียนไสว
น้ำตานองสองแก้มแต้มหัวใจ
ต้องร่ำไรเรรวนหวนรำพัน

สิ้นสวาทขาดรักหักดวงจิต
เขาลิขิตขีดขมระทมสรรค์
สัญญารักหักหวนยวนชีวัน
ความสุขสันต์สิ้นสุดสะดุดลง

เขาเป็นอื่นกลืนขมระทมทุกข์
สิ้นถิ่นสุขสมสู่ไม่รู้หลง
น้ำตาตกอกช้ำระกำลง
ใจปลดปลงปองทุกข์ไม่สุขใจ

[ฉันเอง]

ไม่เคยลืมตะวันฉายในยามเช้า
เนิ่นนานเนาว์เฝ้าฉายส่องให้มองเห็น
ยามเปิดตาจะได้รู้และดูเป็น
ไม่ยากเย็นเห็นถึงใจที่ใคร่มอง

ส่องให้ถึงก้นบึ้งใจจะได้รู้
จะได้ดูรู้เห็นไม่เป็นสอง
เปิดพื้นที่หัวใจหมายใฝ่ปอง
หวังครอบครองซึมซับประดับทรวง

หนึ่งชีวิตคนเราไม่ยาวนัก
รวดร้าวหนักพักเสียบ้างหาทางหวง
เส้นทางใหม่ใคร่รออย่าง้อดวง
ฝันสู่ห้วงสุดอุราพาใจไป


ฉันเอง..

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

วัยและวันผ่านพ้นเป็นคนแก่
ที่ย่ำแย่อย่างเดียวคือเปลี่ยวเหงา
รักเคยชื่นชิดกลายสลายเงา
เหลือเพียงเรารุ่มร้อนแค่นอนตรม

เมื่อเวลาล่วงเลยไม่เคยกลับ
ความย่อยยับเยาว์วัยให้ขื่นขม
เหลือซากหนุ่มหน้ามนทนระทม
ไม่สุขสมโศกศัลย์นิรันดร

ผ่านพ.ศ.ต่อไปใจสลาย
มีร่างกายแก่ย่นขนสลอน
รักที่เคยใคร่คิดถูกริดรอน
โฉมบังอรอุ่นอบเขาซบเธอ....                 [/font]

[bpmoon]

กาลเวลาล่วงเลยแลลับแล้ว
โถดวงแก้วไม่หวนรัญจวนฝัน
นับเวลานั่งคอยชดช้อยจันทร์
เธอแปรผันวันวานผ่านพ้นไป

มีแต่ใจเศร้าโศกศัลย์จาบัลย์หวน
แม่แก้มนวลนงคราญพาลหวั่นไหว
ล่วงเลยตามเวลาช้าอยู่ใย
เหลือแต่ใจดวงน้อยเฝ้าคอยเธอ

หมดสิ้นหวังนั่งร่ำน้ำตานอง
ใจคงครองความเศร้าเข้าพร่ำเพ้อ
รินหยดไหลน้ำตาที่ล้นเอ่อ
เจ็บเพราะเธอวันนี้พี่เศร้าใจ

[ฉันเอง]

และแล้วกาลล่วงเลยเฉลยสิ้น
คำเล่นลิ้นลวงล่อที่ล่อหลอก
กับคำรักระกำที่ทำช็อค
ดั่งมีดปลอกเฉือนใจให้ได้ดู

ลืมรักสิ้นผินไกลให้ครวญคิด
ใครทำผิดอย่างไรให้อดสู
อย่าให้เห็นเปลี่ยนเป็นเช่นศรัตรู
จะควรคู่กันหรือไม่ใช้ใจตรอง


ฉันเอง..

[ตะวันฉาย]

...ปาดน้ำตาที่เอ่อนองทั้งสองแก้ม
เหมือนหมดแรงคล้ายสิ้นลมจมสลาย
คว้ามือไขว่เอื้อมจับยังกลับกลาย
แรงทั้งกายก็ทรุดฉุดไม่คืน

...หัวใจร้าวดั่งแก้วแล้วละเอียด
เขารังเกียจผลักไสใจสุดฝืน
หทัยอยู่อย่างไรเล่าเฝ้าแต่ยืน
เลยถูดยื่นนอกฤทัยใส่คำลา

...ล่วงเลยผ่านนานเนาว์ไร้เงาแทรก
เกิดรอยแยกตรงใจในห่วงหา
เมื่อบทบาทคนรักถูกพัดพา
กลบน้ำตาแทบไม่ทันหวั่นสิ้นใจ

...ณ วันนี้มีสิทธิ์แค่คิดถึง
ทุกภาพดึงปรากฎล้วนสดใส
อดีตวานเข่นฆ่า...ข้าฯเพียงใด
เมื่อหทัยรักได้ก็เจ็บเป็น...

[สุดสาย]

ในวันที่..แสงจันทร์..นั้นหายไป
ในวันที่..แสงใจ..ฉันไหวกลบ
ในวันที่..แสงเงา..เหงาติดลบ
จะต้องพบ..กับ..อะไร..อีกไหมเธอ

ในวันที่..ความฝัน..นั้นสลาย
ในวันที่..ร่างกาย..ได้แค่เผลอ
ในวันที่..ไร้สิทธิ์..ติดตามเจอ
จบสิ้นแล้ว..นะเออ..เธอคนดี

ในวันที่..ตัวฉัน..มันไร้ค่า
ในวันที่..เวลา..พาเธอหนี
จะต้องลบ..กี่เหงา..เงาที่มี
ถึงยืนได้..อีกที.." นับจากนี้ไป " ?

..nara..



    จาก..คนแพ้ใจ ที่ ยังอ่อนไหวเพราะอกหัก ค่ะ 

ขออนุญาตแวะมาซ้ำเติม ความเจ็บ ( ของตัวเอง )  ร่วมกับน้องสาว นะคะ

ขอบคุณ..ครูกานต์ มากๆ สำหรับคำแนะนำ คำบางคำ ในกลอนบทนี้ด้วยค่ะ

[bpmoon]

ดั่งเลือนลางล่องลอยแล้ววันก่อนเก่า
อันความเหงาเข้ามาเยือนมิเลือนหาย
ภาพวันเก่าชัดหทัยในวันสาย
ฝันสลายมีแต่สายน้ำตาริน

อันความเจ็บที่เย็นเฉียบเข้าเหยียบจิต
เพราะฉันผิดหรือเธอลาพาหมดสิ้น
ทิ้งเยื่อใยยอกย้ำซ้ำใจจินต์
พร่วงพรูรินน้ำตาข้าเศร้าใจ

[ตะวันฉาย]

ดั่งเลือนลางล่องลอยแล้ววันก่อนเก่า
อันความเหงาเข้ามาเยือนมิเลือนหาย
ภาพวันเก่าชัดหทัยในวันสาย
ฝันสลายมีแต่สายน้ำตาริน

อันความเจ็บที่เย็นเฉียบเข้าเหยียบจิต
เพราะฉันผิดหรือเธอลาพาหมดสิ้น
ทิ้งเยื่อใยยอกย้ำซ้ำใจจินต์
พร่วงพรูรินน้ำตาข้าเศร้าใจ

...ครั้นความเจ็บเย็บปักสลักฝัง
ถูกความหลังตราตรึงดึงไสว
ภาพฉาบทาก่อเกิดเปิดนำไป
ฝากอาลัยเป็นรอยซอยประจำ

...หลั่งมาเถิดน้ำตาหากว่าเจ็บ
แม้ข่วนเล็บมิลบจางวางกระหน่ำ
ซากเศษรักหักรางหมดทางนำ
เขากระทำให้ติดเชื้อตัดเยื่อใย

...ถึงความเหงาจะจับกลุ่มกุมใจฉัน
ทุกคืนวันอาจลดทอนตอนหวั่นไหว
ขอเวลาลืมรักที่หักใน
หวังมอดไหม้มิเหลือรอยคอยซ้ำเติม...

[ไพร พนาวัลย์]

กาลเวลาล่วงลับมิกลับหวน
ความรัญจวนล่วงเลยที่เคยหวาน
เหลือเพียงรอยหลอกลวงดั่งบ่วงมาร
สุดที่จะทนทานสะท้านทรวง

โอ้..รักเอ๋ยเคยรักสลักแน่น
กลับคลอนแคลนเคลื่อนคลายกลายลับล่วง
ดั่งหนามยอกตอกย้ำจนช้ำ,กลวง
สิ้นรังรวงแหลกรานดั่งม่านไพร

วันเวลาผ่านไปไยยังเจ็บ
ดั่งหนามเหน็บมิถอนจนนอนไข้
พิษรักเอ๋ยเคยลิ้มปิ้มขาดใจ
อีกเมื่อไหร่จะพ้นเหลือทนแล้ว

พอหรือยังความช้ำกระหน่ำฟาด
ดั่งหนึ่งราดน้ำเกลือไม่เหลือแก้ว
หยุดเสียทีได้ไหม.?ไร้วี่แวว.!!
แม้นอนแซ่วยังซ้ำ..ระกำคง

ความเจ็บปวดทรมานช่างผ่านช้า
ปล่อยเวลาล่วงเลยไม่เคยหลง
ทุกคืนวันรันทดแทบปลดปลง
ดั่งประสงค์หนี้กรรมให้กล้ำกลืน

มองปลายทางหว่างวันที่ดั้นด้น
ดั่งหมากกลจอมมารที่หว่านคลื่น
ให้กระทบมิจบสิ้นแผ่นดินยืน
ทั้งวันคืนตื่นหลับไม่ลับลา

 

"ปรางค์  สามยอด"