ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อักษรารำพัน]

๐ เดือนเรียวบางจางแสงก่อนแฝงรูป
น้ำค้างจูบมาลย์หอมย้อมกลิ่นสี
สายลมไล้ร่วงรินหมดยินดี
หรือไมตรีผ่านล่วงตามช่วงวาร

๐ วาบวาวล้อแสงพลอดแล้วมอดสิ้น
เคยหลั่งรินโลมรื่นด้วยชื่นหวาน
กลับทิ้งทรวงหนึ่งแตกลงแหลกลาญ
ป่นตามกาลคล้อยเคลื่อนจนเลือนรอย

๐ ช่อผกาเคยสดยามหมดกลิ่น
สายลมรินคลอเคล้าช่างเหงาหงอย
กลีบบอบบางหล่นร่วงสิ้นช่วงคอย
ถูกปลดปล่อยปนดินคราวสิ้นงาม

๐ คงไม่ต่างอาลัยจากใครหนึ่ง
พาหวานซึ้งฝากรอยให้คอยถาม
ครั้นเดือนเวียนเปลี่ยนวันก็ผันตาม
หมดสิ้นความอาลัยเคยให้กัน

๐ เหมันต์โหมหอบหนาวโอบหาวห้วง
เมื่อกาลล่วงเลยวรรษก็พลัดฝัน
พรากหวานชื่นคลอทรวงเมื่อล่วงวัน
หยดหนึ่งนั้นคลอนัยน์อาบใจรอน

๐ เวิ้งแสนกว้างกลางใจนั้นใหญ่นัก
จิตจมปลักอยากฉุดก็สุดถอน
กว้างกว่าห้วงนทีสีทันดร
เวิ้งนิวรณ์ล่ามทัณฑ์ยากบั่นลง

๐ ด้วยร่องรอยปรารมภ์อันขมขื่น
สู้เก็บกลืนข่มห้ามเลือนความหลง
แต่ใจกลับรุมเร้าเฝ้าพะวง
หวังดำรงรักมั่นในฝันลวง

๐ อรรณพที่กลางใจยังไหวตื่น
เป็นเกลียวคลื่นเชี่ยวกรากคราวพราก, หวง
ห่วงอาวรณ์แทรกซ่านเข้ารานทรวง
สุดเหนี่ยวหน่วงอุราเลือนอาลัย

๐ ฤๅอาจพ้นเงาหมองครรลองโศก
ที่ย้อมโลกมืดดับอับแสงไข
ลับสิ้นสูรย์โลมห้วงดวงฤทัย
เหลืออาลัยล่ามคาสิ้นปราณี

 ๐ เมื่อสูญสิ้นตามกาลพรากหวานซึ้ง
แล้วตอกตรึงหวงแหนลงแทนที่
แล้วล่ามรัดทุกข์ตรมถมฤดี
แล้วชีวีที่เหลือเพื่ออะไร?

 ๐ แหงนมองฟ้าสิ้นฝันในวันพรุ่ง
จักพยุงชีพผ่านอีกนานไหม
ก้มหน้าซบอกดินเพื่อสิ้นใจ
คงตัดได้รอยจำที่ซ้ำเติม

 ๐ หนาวน้ำค้างพร่างพรมปนลมพัด
แต่หนาวจัดกลางจิตแฝงพิษเพิ่ม
พิษแห่งรักลามล่วงผลาญทรวงเดิม
จนสั่นเทิ้มสะเทือนไหวอยู่ในทรวง

 ๐ ป่นลงเถิดเจตจินต์ให้สิ้นซาก
เมื่อต้องจาก..ทุกข์ใดหรือใหญ่หลวง
เท่าหนึ่งใจซึมซาบแต่ภาพลวง
สิ้นสุดช่วงสุขสันต์..เมื่อฝันเลือน

 ~*~ วลีลักษณา ~*~

[ฉันเอง]

เมื่อฝันนั้นกลับกลายให้หายฝัน
ยากแบ่งปันอยู่พลันฝันสลาย
อนาคตเคยแต่งแต้มไว้แพรวพราย
ต้องมลายหายวับกลับสู่จินต์

เหมือนสิ้นแล้วทุกสิ่งที่ภินท์พบ
พึงมาจบตรงนี้ที่ลืมสิ้น
ทิ้งทุกอย่างขวางทางรักปักมลทิน
แล้วโบยบินหาฝันใหม่ดั่งใจเธอ

ทิ้งฝันค้างกลางหาวคราวอยากฝัน
เคยช่วยกันทอฝันมั่นเสมอ
ฝันไม่ไกลเกินฝันผันละเมอ
เพียงแค่เจอฝันจางนางก็ไป


ฉันเอง..

[bpmoon]

ยามฝันเลือนเลือนจางพี่ห่างหาย
ยามฝันกลายสลายหายลับฟ้า
ยามฝันเฟื่องเรื่องจริงยิ่งหวั่นอุรา
ยามฝันมาลาลับไปจากใจฉัน

ฝันถูกทิ้งกลางหาวทุกคราวค่ำ
ฝันถูกร่ำลาร้องก้องใจหวั่น
ฝันถูกลืมลาร้างเฝ้าเปลี่ยนผัน
ฝันถูกวันเวลาพาเลือนไป

เลือนลับแล้วความฝันวันก่อนเก่า
เลือนลับเราถูกทิ้งหวังสิ่งใหม่
เลือนลับแล้วฝันเราเคยเข้าใจ
เลือนลับไปใยหนอไม่หวนคืน

 

[พรายม่าน]

ฝันอันลางเลือน

  ๐  เลือนเลื่อมกระเพื่อมพริ้ว    สร้อยสนปลิวริ้วไสว
หนาวโถมชะโลมไพร      สอดเพนียดเสียดพนา

 ๐  ธารทอดกระท่อมเทียบ      เย็นยะเยียบเหยียบผวา
เดีอนดวงรอล่วงลา         รอนแสงราบอาบรำไร

 ๐  ฝากงามหรือความฝัน      แหละคำมั่นใช่ฝันไหม
เกลือกลางแห่งล้างไกล      จะกลับฝันให้พลันจริง

 ๐  เจ็บเอยอย่าเผยอีก      แม้เศษซีกที่สู่สิง
วอนเอื้อให้เหลืออิง         ลมสุดท้ายไว้หายใจ

 ๐  ขอฝันเป็นฝันนั้น      แม้เพียงสั้นไม่สงสัย
ส่วนจริงจะสิ่งใด         ขอกักเก็บไว้เจ็บจริง

พรายม่าน
สันทราย
๐๓.๐๒.๕๔

[sitang]

๐แค่เลือนเหมือนเพียงหมอกม่าน  เพียงผ่านก็ลับดับหาย
แค่คิดเพียงฝันฟูมฟาย               มิวายแลเห็นลวงจริง
๐หลงลมภาพเงาลวงหลอก         บ่งบอกความหมายบางสิ่ง
มิอาจตัดใจให้ทิ้ง                       บางสิ่งที่เฝ้าฝันปอง
๐รู้แล้วว่าเพียงจินตภาพ             รับทราบทุกสิ่งทั้งผอง
เมื่อมั่นหมายไว้จับจอง                หวังครองแม้เพียงมายา
๐แต่เมื่อเลือนลับดับร้าง             จืดจางแล้วความปรารถนา
เมื่อฝันเลือนลับไปกลับตา           คงพาหม่นหมองดวงฤดี


สิตางศุ์

[ปรางทิพย์]

เมื่อฝันเลือนเหมือนทั่งเข้าบังสูรย์
แสนอาดูรกูณฑ์เถ้าที่เผาไหม้
ต่อแต่นี้ที่เหลือนั้นเพื่อใคร
เพียงซากใจไฟผลาญกับม่านลวง
 
เมื่อเดือนลาฟ้าปิดยังคิดถึง
รอยคำนึงหนึ่งใครจากใจหวง
เคยแนบข้างสร้างฝันกลับหวั่นทรวง
จนปีล่วงทวงถามท่ามมายา
 
ดูเวิ้งว้างว่างเปล่าใต้เงาโศก
ที่แบ่งโลกโบกบินถวิลหา
ความมืดมิดบิดเบือนเกลื่อนน้ำตา
คำเอ่ยลาอาลัยเพื่อใครกัน
 
จึงสลดปลดปลงแม้สงสัย
เก็บหัวใจไกลห่างเส้นทางฝัน
แล้วหลบหลีกปลีกตัวไม่พัวพัน
ลืมคืนวันสัญญาดั่งฟ้าเลือน...

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ตื่นสะดุ้ง ยุงริ้น  นั้นบินผ่าน
พาฝันหวาน  ซ่านใจ  ฤทัยหวาม
ให้สูญสิ้น  วิญญา  นิทรางาม
เหลือเพียงความ  อาลัย  ใจรอนรอน

นึกเสียดาย คลายสุข พึ่งคลุกเคล้า
หวานแนบเนา  แผ่เผื่อ  กับเสือหมอน
คิดถึงฝัน  วันนี้  บนที่นอน
ยังอาวรณ์  ห่วงหา  เป็นอาจิณ   
               
                      ได้นิดเดียวน้อ......

[ไพร พนาวัลย์]

  เคยสร้างสรรค์ฝันหวานวิมานรัก
เพื่อจะถักทอให้ดวงใจเคลื่อน
ไปสู่ความก้าวหน้าฝ่าปีเดือน
เพื่อเยี่ยมเยือนคนดีที่เฝ้าคอย

อันความจริงยิ่งหนักเข้าปักเส้น
ตั้งกฏเกณฑ์จริงจังหวังเกี่ยวก้อย
สร้างความฝันวันเดือนอย่างเลื่อนลอย
ให้เนื้อกลอยพลอยสุขไม่ทุกข์ตรม

แต่วันนี้ความฝันพลันจบสิ้น
รักโบยบินจากไกลใจขื่นขม
ทำไมหนอดาวน้อยจึ่งลอยลม
รักไม่สมหวังสร้างเส้นทางตัน

แม้ความฝันวันนี้ไม่มีเหลือ
แต่ยังเชื่อความจริงสิ่งสร้างสรรค์
ต้องสำเร็จเด็ดนักในสักวัน
ขอดึงดันต่อไปให้รู้ดี

 
"ปรางค์  สามยอด"
แหม ถูกคุณ mayawin แซงโค้งเส้นยาแดงผ่าแปดเอง   

[สายใย]

พระจันทร์งามอร่ามดวงกลางห้วงหาว
แสงสกาวทอทาบอาบพื้นหล้า
พอผันผ่อนร้อนแรงแห่งทิวา
และอุราเร่าระส่ำให้ฉ่ำเย็น

เคยเว้าวอนอ้อนจันทร์ฝากฝันให้
ถึงกายไกลใจสองดั่งมองเห็น
ส่งตาพบสบกันผ่านจันทร์เพ็ญ
ถึงทุกข์เข็ญสัญญาพร้อมฝ่าฟัน

รำพันพจน์รจนาภาษารัก
เพื่อทอถักใจสองประคองขวัญ
แม้บุญเพรงเคยสร้างแต่ปางบรรพ์
อย่าให้ฝันคล้อยเคลื่อนลับเลือนเลย