ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[hort39]

กลิ่นบ้านนอกคอกนาใครว่าเหม็น
แต่ฉันเห็นว่างามแท้แลสดใส
คนบ้านนอกนั้นซื่อถือจริงใจ
หาไม่ได้ในเมืองกรุงมุ่งแต่เงิน

สุดท้ายตายกันหมดเงินอดใช้
ไม่มีใครผูกพันหรือสรรเสริญ
ในเมืองที่มากมายความเจริญ
เขาต่างเดินเมินหน้าจนชาชิน

อยู่บ้านนอกดีกว่าหาเลี้ยงชีพ
ไม่ต้องรีบเร่งร้อนผ่อนหนี้สิน
ข้าวในนาปลาในน้ำได้ทำกิน
หอมกลิ่นดินถิ่นป่าพนาไพร

แม้ไม่มีเงินทองของสมมุติ
หรือจะสุดสิ้นหวังนั่งร้องไห้
แค่พอมีพอกินก็พอใจ
เป็นสุขได้ด้วยชีวิตที่ติดดิน

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~ลืมไม่ง่ายเลย~

ยามฝนโปรยโชยกลิ่นดินบ้านทุ่ง
ช่างคละคลุ้งอบอวลชวนหลงไหล
เสียงกบเขียดขับกล่อมพร้อมกันไป
ภาพคันไถไพรสวยและห้วยคลอง

แม้นจรุงปรุงเนื้อเจือน้ำอบ
ก็มิกลบกลิ่นสาปคราบโคลนหนอง
แม้นตึกล้นคนหลากมากเงินทอง
ก็มิพ้องใจเพิศเตลิดลา

เห็นรถเมล์เห่เบียดเสียดตาตั้ง
นึกถึงหลังเจ้าทุยดุ่ยเล็มหญ้า
ฟังดนตรีแร็พร็อคช็อคสกา
หากเปรียบขลุ่ยแคนข้าว่าถอยไป

เห็นข้าวแกงหนึ่งหยิบสามสิบบาท
ตักโรยราดไม่เต็มเค็มไปไหม
บ้านข้านั้นข้าวฟรีมีน้ำใจ
มีบ้านใกล้เรือนเคียงส่งเสียงชวน

เสียงรำพึงจากถิ่นพร้อมกลิ่นหอม
มันยังย้อมในจิตยังคิดหวน
พอถึงกาลหว่านกล้าข้าจะทวน
พร้อมยกก๊วนเพื่อนจรถอนทัพคืน

 


เด็กบ้านนอก บอม ซอง ดุ๊ก

[ปรางทิพย์]

คือมนต์ขลังหลั่งรินถวิลหา
ภาพปลายนาคราเก่ายังเฝ้าฝัน
ขี่ไอ้ทุยลุยทุ่งคุยฟุ้งพลัน
มีเธอฉันกลั้นยิ้มให้อิ่มใจ

กรุ่นไอดินกลิ่นเดิมเติมความหลัง
ด้วยใจหวังยังรักมิผลักไส
เสียงขลุ่ยหวานวานวันกลั่นฤทัย
เพรียกถึงใครไกลตาประสาเรา

ความหอมกรุ่นอุ่นไอบ้านไพรทุ่ง
กลิ่นข้าวหุงคลุ้งครัวพัวเฉลา
อยู่แนบข้างพลางฝันถึงวันเนา
มิอับเฉาเคล้าคลอพะนอนวล...

[บ้านริมโขง]

หอมกลิ่นดินกลิ่นหญ้าใบหน้าซบ
หอมตลบกลิ่นฟางกลางหน้าหนาว
หอมข้าวใหม่ใจชื้นคืนมองดาว
หอมเจ้าสาวข้างกายคล้ายวิมาน

อากาศเย็นรำเพยเชยชมชื่น
จิตระรื่นรุ่งอรุณอุ่นคำหวาน
มองหน้าเจ้าเช้านี้ที่โปรดปราน
สองประสานสายตาพาเคลียคลอ

ไม่รีบร้อนผ่อนกายตามสายแดด
แสงสีแสดส่องทุ่งฟุ้งกลิ่นหนอ
ทั้งไอดินกลิ่นหญ้าคราลมคลอ
หอมลออยังอายสายไม่จาง

ธรรมชาติสร้างเสริมเติมต่อสุข
ทั้งปลอบปลุกรุกเริ่มเติมต่อหาง
ให้ชีวิตเกิดก่อต่อทุกทาง
แต่กลับร้างผู้คนที่สนใจ

มวลมนุษย์คิดค้นเพื่อตนนั้น
ต่างปลุกปั้นปันแต่งแบ่งไฉน
ตามอารมณ์คมคิดตามติดไป
ทำอะไรเพื่อตนล้นมลทิน

ในเมืองใหญ่ใกล้สิ้นกลิ่นดินหอม
ในเมืองใหญ่ตรมตรอมพร้อมกังฉิน
ในเมืองใหญ่คนใหญ่กว่าแผ่นดิน
ในเมืองใหญ่คนสิ้น...กลิ่นเมตตา.

"บ้านริมโขง"

[พรายม่าน]

ก็สาบดินสินดงคงศักดิ์ด้อย
ไม่เลิศลอยฝอยฟุ้งเหมือนกรุงใหญ่
ประโดงเดิมเติมได้กระไรใด
เมื่อฟางซังฝั่งไทร ไม่สบทรง

หนองน้ำน้อยคอยแล้งจนแห้งผาก
ระแหงดินบิ่นบากแซมซากผง
คราดก็เหลียวเคียวก็ร่อยคอยที่ลง
นาผืนนิดปลิดปลง ประเดิมปี

คงลืมเพื่อนเรือนไพรลืมไผ่โผ
ลืมกลิ่นแก้วแถวตะโกโสนสี
ลืมแคแดงแปลงเปล้าสะเดาดี
ลืมแม้แรงแสงหรี่ ตะเกียงราย

เฝ้ารอฝนหล่นฝากจากฟากฟ้า
คงกลิ่นดินกลิ่นป่าไม่พร่าหาย
แม้ไม่อาจคาดลับให้กลับกลาย
แต่ร้างถิ่นประทินดายคงได้คืน

พรายม่าน
สันทราย
๒๗.๐๑.๕๔

[เพลิงคำ]

กลิ่นดินหอมดอมดมอารมณ์ชื่น
วันนี้ขื่นขมเหม็นเห็นดินเน่า
มาอยู่กรุงมุ่งเรียนเพียรเพื่อเรา
กลิ่นถิ่นเก่านึกหวนครวญทุกยาม

ทุ่งขจมีนกกกกอดหญ้า
ไพรพนา"ต้นบกกกมะขาม"
"คึดฮอดแฮงแมงอี"ที่เคยตาม
กับถุงย่าม"หมากกระถุน"กระสุนดิน

ตึกสูงสูงฝูงรถหรือจะสู้
ใครเคยอยู่ย่อมทราบคราบท้องถิ่น
น่าภิรมย์ร่มรื่นชื่นยามจินต์
เพียงได้ยิน"บ้านนอก"ช้ำชอกทรวง

ก้านกล้วย

ป.ล.ต้นบก+ต้นตะแบก(มั่ว) กกมะขาม+ต้นมะขาม คึดฮอดแฮง+คิดถึงมาก
แมงอี+แมงจั๊กจั่น  หมากกระถุน+หนังสติ๊ก

[ดินสอดำ]

หน้าฝนนั้นฉันซึ้งกบอึงอ่าง
ร้องครวญคางกลางคุ้งของทุ่งหลวง
เสียงจิ้งหรีดหวีดหวิวสะยิวทรวง
น้ำค้างพวงยวงพราวสีขาวงาม

อรุ่ณรุ่งปรุงพร้อมย้อมยอดหญ้า
อายดินพาพัดโปรยดุจโชยถาม
ว่าเป็นไงไอฝนที่หล่นราม
เมื่อเย็นยามย้อยหยดรินรดมา

หรือยังจนบนหนี้หนอพี่น้อง
ข้าวสีทองของใครเหมือนไร้ค่า
เพราะแม้นแพงแต่งใจให้ชาวนา
แต่ค่ายาปรากฎ แทบหมดตัว

[ดอกกระเจียว]

ลูกอิสาน...

ด้วยความชินถิ่นทุ่งที่มุ่งมั่น
เอาไถฟื้นคืนพันธ์ธัญญาหาร
คราวฝนโปรยโรยมาแต่ช้านาน
มีสถานเรือนพังเป็นสำนัก

ผักกระโดนโพนนาป่าดินโป่ง
เหมือนเชื่อมโยมแก่นใจให้ตระหนัก
กลิ่นไอดินริ้นไรเสริมใจรัก
ให้พึ่งพักหล่อเลี้ยงเกินเพียงพอ

แมงกุดจี่ในขี้ควายแสนมายมาก
อร่อยปากจากทุ่งคลุ้งกลิ่นหนอ
แมงจิโป่มรสเลิศดีมากมีพอ
ไว้คอยรอเพื่อไขว่คว้าในพงพี

กระปอมป่า-เขียดโม่-กระทั่งแย้
อีกปูนามากมีแท้ทั่วถิ่นที่
ลงคลองคุ้งกุ้งปลาคนามี
ป่าพงพีล้วนของกินในถิ่นไพร

มีผักเม็ก-ผักหวาน-ดอกกระเจียว
มดแดงเปรี้ยวรวงรังนั้นฝังไข่
ผักติ้วป่า-ผักกระเดา-บักตูมไพร
ล้วนล้นหลากมากไปเพียงใช้แรง

ตามโพนนามากรูที่หนูแอบ
หาบ่วงแนบกับดักเข้าซ่อนแฝง
ล้วนอร่อยหาได้มาอ่อมแกง
ยามหน้าแล้งมากมีของดีกิน

อีกจอนฟอนซ่อนพงเป็นฝูงฝูง
ในท้องทุ่งหอยนาทั่วท้องถิ่น
ฝังตัวตามผืนนาใต้แผ่นดิน
ให้หากินตามประสาเราชาวดิน

กว่าดั้นด้นเมืองไกลคิดไขว่คว้า
กินโดนัทพิซซ่านึกบ้าบิ่น
จนบางครั้งโศกาก้มมองดิน
นึกถึงกลิ่นแจ่วบองนองน้ำตา


 


ปล: คนอิสานอ่านแล้วจะเข้าใจ อิอิ