ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไอ้จ่อย]

เป็นนักเรียนอย่าเพียรริเรียนรัก
อุปสรรคมากมายหลายสถาน
สมาธิหายไปมิได้การ
อย่าริอ่านเชียวนะจะอาวรณ์

ไม่มีงานขาดเงินเจริญหรือ?
จงยึดถือธรรมเนียมไทยใช้สั่งสอน
ยังเป็นเด็กจงระวังหมั่นสังวร
เรียนไว้ก่อนดีกว่าอย่าหื่นกาม

เป็นภาระแก่ครอบครัวน่ากลัวยิ่ง
เป็นเรื่องจริงสัจธรรมจำต้องห้าม
หาใช่เป็นศักดิ์ศรีสิ่งดีงาม
มีแต่ความสับสนจนวุ่นวาย

หากวันใดมีลูกต้องทุกข์หนัก
ต้องจมปลักชีวินสิ้นจุดหมาย
อนาคตต่ำเตี้ยน่าเสียดาย
ฝันสลายกลางคันพลันมืดมน

อย่าเห่อเหิมสิทธิมิเข้าเรื่อง
ใช่ฟูเฟื่องน่าอนาถขาดเหตุผล
อย่าคิดสั้นมองเห็นเป็นมงคล
ทุกข์เหลือล้นต่างหากถ้าอยากลอง

อย่าตามก้นฝรั่งจงยั้งคิด
มีดวงจิตสดใสไม่หม่นหมอง
เลือกทางเดินก้าวถลำผิดทำนอง
อาจจะต้องเสียใจจนวายปราณ

[ยอด~]

พ่อแม่เลี้ยงดูละอ่อน
พร่ำสอนทักษะชีวิต
เจ็ดขวบก็ถึงสิทธิ์
แจ้งเป็นศิษย์ของคุณครู

โลกนี้อัศจรรย์
มีร้อยพันที่ไม่รู้
ทั้งสูงค่าน่าเชิดชู
น่าเอ็นดูและลี้ลับ

โรงเรียนเฝ้าอบรม
ค่านิยมที่พร้อมสรรพ
สารพัดวิชาคณานับ
เจ้าน้อมรับแล้วปรับปรุง

แกร่งกล้าสง่างาม
รู้หมายความรู้ต่ำสูง
รู้เอื้อเผื่อผดุง
รู้จักมุ่งมั่นความดี

[นกฯ]

รู้ตรงตามทิศทาง
รู้จักสร้างศักดิ์สู่ศรี
รู้รักสามัคคี
รู้วิธี สู่ร่มเย็น

คราครั้งมีปัญหา
รู้ถอดค่าตามที่เห็น
สะสางอย่างเลือดเย็น
เจ้าจะเห็นสิ่งดีงาม

เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน
ใจน้อมมั่นรุจีสาม
โดดเด่นเป็นความงาม
บุญหนุนนำผู้ทำดี

เล่าเรียนรอบรู้ไว้
รู้ใส่ใจในหน้าที่
กอปรกำนำชีวี
สู่วิถีวัฒนา

[ย่อง~~]

คุณครูผู้พร่ำสอน
วางหาบคอนหายเมื่อยล้า
อาบแสงสุริยา
ช่อผกาก็เบ่งบาน

เพียรชอบประกอบกิจ
นำชีวิตสู่แก่นสาร
สร้างทำให้ชำนาญ
วัยวันผ่านอย่างมั่นคง

วิริยะมานะมั่น
สู่ปลายฝันอันสูงส่ง
ยืนอยู่อย่างยิ่งยง
ชีพดำรงสถาพร

ลูกผู้ชายรับผิดชอบ
ตามระบอบที่พ่อสอน
กูลเกื้อเอื้ออาทร
เจ้าให้ก่อนจะได้คืน

วรรคนี้เป็นรอยต่อ
จะหักงอไถลรื่น
อิ่มหนำหรือกล้ำกลืน
สร้างจุดยืนกำหนดตน

[kaya]

มุมานะสร้างสรรค์
สู่ความฝันสะพรั่งผล
มั่นคงดำรงตน
อนุชนเห็นแนวทาง

พ่อแม่ก็ภูมิใจ
ผลอำไพที่เสกสร้าง
ชีวิตบนระวาง
เจ้าต้องสร้าง ต้องทำเอง

[โรแมนติค]

การศึกษาคือชีวิต...
จะเนรมิตทุกผู้ไปสู่ฝัน
เจ้าต้องเรียนรู้ตลอดกาล
ตั้งแต่เกิดจนผ่านถึงวันตาย

การศึกษคือความเจริญงอกงาม
เป็นสนามปลูกฝังสร้างนิสัย
บทเรียนเลวผลก็แหลกแปลกออกไป
บทเรียนดีก็ส่งให้ ใจงดงาม

[ย่อง~~]

การศึกษา คือการเจริญวัฒนา
เห็นคุณค่าของทุกคนมีล้นหลาม
พัฒนาให้เกิดผลชนเห็นตาม
ใครเขานำความดีมาตีแผ่

การศึกษาคือการเปลี่ยนแปลง
รู้แจ่มแจ้ง รู้พอเพียง รู้เที่ยงแท้
ประสพการณ์ที่เห็นเป็นตัวแปร
ผู้อ่อนแอถ้ารู้แจ้ง จะแข็งแรง

พ่อแม่คือครูคนแรก
ท่านจะแยกผิดถูกทุกตำแหน่ง
ให้รู้รส ดิบ สุก ถูกหรือแพง
เห็นแจ่มแจ้งในค่าอนาคต

ครูคือพระคุณคนที่สอง
ส่งศิษย์สู่ครรลองต้องหมดจด
ฟัง อ่าน เขียน คิดเห็นเป็นภาพพจน์
รู้กำหนดวินัยใฝ่ร่มเย็น..ฯ

[ยอด~]

เล่นกับเพื่อนสนุกสนานการศึกษา
ใช้ปัญญาแยกชั่วดีที่ได้เห็น
พิจารณาถึงความน่าจะเป็น
เรียนและเล่นสรรแต่งแบ่งเวลา

สิ่งแวดล้อม....ก็เป็นครู
ที่เห็นอยู่ได้เรียนรู้ได้ศึกษา
ทุกสัมผัสรู้เห็นเป็นมรรคา
ให้รู้ค่าเด่นดีมีครรลอง

สรรพสิ่งที่ผ่านมามีค่าล้ำ
ให้เจ้านำ มาทวนถาม ไปตามช่อง
ใดคือชั่ว ใดคือดี มีทำนอง
ตรงและต้องดีงามตามรอยไทยฯ

[* พรรัก*]

คิดถึงเด็กตัวน้อยกระจ้อยจิ๊ด
สิ้นชีวิต เพราะมือแม่ แกเป็นบ้า
เอน็จอนาถ ดูข่าว เศร้าอุรา
ผู้เป็นพ่อ หลั่งน้ำตา  สะเทือนใจ

[สายใย]

คิดถึงเด็กเล็กตายในท้องแม่
บุญมีแต่กรรมบังสั่งประหาร
ใจดวงน้อยคงสร้อยเศร้าแลร้าวราน
โอ้พระมารดาจ๋าอย่าฆ่าเลย

[นกฯ]

ต้องก้าวเดินต่อไปในโลกกว้าง
บนเส้นทางที่สว่างพร่างเจิดจ้า
ตั้งใจเรียนจนเจนจบครบวิชา
ควรศึกษาให้เห็นแจ้งแห่งความจริง

จงไขว่คว้าหาความรู้มาสู่เพิ่ม
ที่ต้องเสริมประสบการณ์ผ่านหลายสิ่ง
มีทักษะประดับไว้ให้ประวิง
อย่าได้นิ่งจงสู้ต่ออย่าท้อใจ

เผชิญกับอุปสรรคมักขวางหน้า
จงฟันฝ่ามิช้าเห็นเส้นทางใหม่
อาจมีล้มบางคราวลุกก้าวไว
คงไม่ไกลที่ใฝ่ฝันนั้นเป็นจริง

[น้องติ๋ว]

ชีวิตนั้นผ่านไปหลายหน้าฝน
ทั้งมีจนปนสุขความทุกข์เข็ญ
ยามตกอับต้องรับกรรมแสนลำเค็ญ
ล้วนแต่เป็นทางชีวิตลิขิตมา

ขอแต่เพียงอย่าท้อต้องต่อสู้
พินิจดูอย่าหวาดหวั่นกับปัญหา
อุปสรรคมากมีที่ผ่านมา
เสมือนยามาเสริมสร้างพลังใจ

ชีวิตหนึ่งสู้แต่เด็กและเล็กอยู่
ขาดทั้งผู้อุปถัมภ์ ค้ำจุนให้
มีพ่อแม่แต่ก็จากพลัดพรากไป
ไม่มีใครซับน้ำตา คราระทม

ต้องเร่ร่อนแรมร้างข้างถนน
ถูกผู้คนเหยียบย่ำซ้ำทับถม
กลายเป็นเด็กมีปัญหาของสังคม
ดุจโคลนตมไม่น่าเกิดกำเนิดมา

เด็กเร่ร่อน เด็กกำพร้า มาจากไหน
ถ้าไม่ใช่ จากหญิงชาย ใฝ่ตัณหา
ยามสมสู่ ป้อนคำหวาน จำนรรจา
เด็กเกิดมา กลับทิ้งไป ไม่ไยดี

ชีวิตเด็ก กำพร้า น่าสงสาร
ไม่มีบ้าน ขอทานกิน ทุกถิ่นที่
เศษอาหาร เศษเงินพอ ต่อชีวี
โปรดปราณี เขาเถิดหนอ "เด็กขอทาน"

[ชมพูไพร]

อยากย้อนเวลากลับไปวันเก่าก่อน
ตอนเป็นเด็กตัวเล็กช่างคิดฝัน
ตื่นขึ้นมาเล่นกับเพื่อนทุกวี่วัน
ช่างสุขสันต์จริงหนอในวัยเยาว์

[(ฟ้า) มารสุรา]

คิดถึงเด็กตัวน้อยบนดอยสูง
ที่คอยมุ่งเฝ้ารอการศึกษา
กันดารแสนแดนดงพงพนา
รอเมตตาจากรัฐช่วยจัดการ

คิดถึงเด็กน่าสงสารบ้านกำพร้า
ขาดบิดรมารดาน่าสงสาร
รอเพียงแค่คนใจบุญช่วยสุนทาน
รับจากบ้านกำพร้ามาเลี้ยงดู

คิดถึงเด็กพิการด้อยโอกาส
เขาไม่อาจเหมือนใครให้อดสู
วอนทุกท่านที่พบเห็นช่วยเอ็นดู
มองหนูๆด้วยเห็นใจให้ไมตรี

คิดถึงเด็กจอมซนทะโมนเอ๋ย
ซนจังเลยใครๆก็เบือนหน้าหนี
ทุกๆวันมีเหตุอันโดนเฆี่ยนตี
เด็กคนนี้ก็คือ"ยองหละปูน"[/color]

 

[ไอ้แกละ]

คิดถึงเด็กชั้นประถมมีปมด้อย
จะแต่งกลอน ก็กร่อย น้อยคุณค่า
ไร้สัมผัส ขัดข้อง ไม่ต้องตา
สื่อภาษา ลำบาก แต่อยากเรียน

ผมอยากเขียน เรียนแบบ แอบมาหยอด
กดคีย์บอร์ด ถอดใจ ให้ปวดเศียร
แต่งแบบไหน แต่งยังไง ก็วกเวียน
มีเสียงเพี้ยน คำซ้ำ ต้องทำใจ.......ฮ่วย..! แกละไม่ปลื้ม...อิอิ

[สายใย]

คงฉันเป็นเด็กน้อยเห็นด้อยค่า
จะพูดจาไม่หรูเหมือนผู้ใหญ่
แต่ว่าแฝงหนึ่งสิ่ง"ความจริงใจ"
ซี่งเขาไม่คาดหวังในสังคม

ฉันจะขอต่อก้าวรอยเท้าพ่อ
รู้เพียงพอคุณค่าสง่าสม
ทั้งรู้รักสามัคคีมีคนชม
จะไม่ซมซึมซับกับสิ่งเลว

[สายใย]

เป็นเด็กน้อยด้อยสิทธิ์เกินคิดฝัน
ทุ่งกว้างนั้นที่ฝึกและศึกษา
มีต้นไม้ใบบังแทนหลังคา
และน้องหมาเป็นเพื่อนท่องเถื่อนทิว

เมื่อแสงทองส่องฟ้าลืมตาตื่น
ผ่านค่ำคืนเฆี่ยนโบยจากโหยหิว
สวมงอบเก่าเข้าหัวเดินตัวปลิว
อีกมือหิ้วตะข้องมุ่งท้องนา

หนองน้ำใหญ่เบื้องหน้าคือตลาด
แต่ไม่อาจใช้เงินเดินซื้อหา
ด้วยสองมือน้อยนี้ที่ใช้มา
จับปูปลาประสายากเลี้ยงปากท้อง

อาจเป็นเพียงเรื่องเก่ามาเล่าใหม่
ผู้ยากไร้ มีอีกมาก หากสอดส่อง
วอนท่านครับนายขาหันมามอง
ช่วยพี่น้องไทยเราให้เท่าเทียม

ขอขอบคุณ  ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต ครับ

[ณัฐชรี]

เสียงหัวเราะของเด็กตัวเล็กน้อย
ที่ปลดปล่อยความสนุกสุขหรรษา
ภาพรอยยิ้มอิ่มเอมเต็มหน้าตา
กับเสื้อผ้าที่โดนเปื้อนโคลนดิน

สร้างปราสาทเรือนใหญ่ใกล้ถนน
มีผู้คนตุ๊กตามนุษย์หิน
ทำอาหารใบหญ้าเหมือนมากิน
จับนกปลอมโบยบินโบกร่อนไป

มือน้อยน้อยพูดจาประสาเด็ก
ตัวเล็กเล็กละมุนมือที่ซื่อใส
ก้าวเตาะแตะ..เหมือนคล่องอย่างว่องไว
แม้นบางครั้งลื่นไถลและหกล้ม

....ใบไม้หนึ่ง..ปลิวคว้างกลางร่มไม้
สลัดทิ้งดอกใบมาห้อมห่ม
ร่างเด็กน้อยผู้โชคร้ายกลางสายลม
สิ้นเสียงข่มจากแตรรถ..บดเด็กน้อย........

สวัสดีครับ คุณสายใย
"ไม่คลำก็ไม่ชำนาญ" ผมไม่ชำนาญจึงต้องคลำไปเรื่อยๆครับ

[+**+.+*+...หนอนน้อย....บนใบชา...+**+.+*+.]

    พลังใดไหนเล่าจะสดใหม่
พลังใดไหนเล่าสุดบริสุทธิ์
พลังใดไหนเล่าจะยื้อยุด
กับสิ่งเก่าชำรุดสังคมไทย

    พลังเด็กเปรียบดุจดั่งผ้าขาว
รอชาวเก่าแต้มสีสันให้สุกใส
ส่องแสงทองผ่องสุวรรณงามอุไร
จะสรรสร้างสังคมไทยที่เฝ้ารอ

    คลื่นลูกใหม่ไฉไลกำลังสร้าง
กำลังร่างสร้างอยู่อย่าเร่งขอ
ต้องใช้ช่างประณีตช่วยถักทอ
เป็นสิ่งทอสวยงามจรรโลงเมือง