นำแก้วแตก หลอมใหม่ ไม่สนิท
คงไม่ติด เหมือนเก่า รอยร้าวเห็น
แต่เศษแก้ว มีหลาย ให้กระเด็น
ดังเฉกเช่น กับขวาก เกลื่อนมากมาย
ได้เหยียบย่ำ แล้วนี่ ที่โดนตำ
เป็นแผลช้ำ ปวดแย่ แต่ไม่หาย
แหลมคมบาง ฝังมิด ติดในกาย
ทุรนราย ทรมาน ปานขาดใจ.
นี่แหละคือรักร้าวเข้ามาแทรก
ชีวิตจึงต้องแยกดั่งแขกไล่
อยู่ใกล้กันมันทุกข์ไม่สุขใน
จึงจำไกลหลีกเร้นเซ่นรอยคม
แต่จะขอจดจำเคยนำรัก
ที่สลักครั้งเก่าเฝ้าสุขสม
รักหอมหวานซ่านซาบอาบอารมณ์
เฝ้าชื่นชมสมใจในรสรัก
มาบัดนี้ความดีไม่มีเหลือ
ไม่มีเยื่อมีใยให้ทอถัก
หมดศรัทธาชมเชยที่เคยภักดิ์
ถอดสลักหัวใจหน้าไม่มอง
ลายเริ่มออกบอกใบ้ไม่แคร์แล้ว
ต่างก็พร้อมตีแก้วให้ดังก้อง
รักเป็นพิษฤทธิ์ร้ายมิหมายปอง
เคยร่วมห้องร้อนรนจนต้องลา
"ปรางค์ สามยอด"
เรื่องรักร้าว รานไป เข้าใจผิด....
เรื่องน้อยนิด ตอกย้ำ ทำเกินหน้า...
วางทิฐิ เป็นใหญ่ ไม่พูดจา..........
ด้วยเกี่ยงว่า ไม่ขอ ง้อก่อนใคร......
กลับมาหมอง ครองปม ยิ่งจมลึก.
ความรู้สึก ยิ่งแย่ สุดแก้ไข...........
หากอ่อนบ้าง เพียงครู่ คอยดูใจ.....
พูดกันใหม่ ได้คิด ผิดไหนนา.......
เหมือนรถหรู คันเก่ง เร่งสุดไว...
ทางใกล้ไกล เดี๋ยวหนึ่ง ถึงแล้วหนา
เกิดไปติด หล่มทราย ให้ระอา.......
ยังต้องมา ระทม ตรมแล้วไง.........
มุมานะ จะเร่ง เบ่งกำลัง.....
ต้องผิดหวัง ทรายอ่อน มันผ่อนไว้..
พลังล้อ มีอยู่ รู้หมุนไป...............
ความอ่อนไหว ปล่อยฟรี ที่เร่งแรง..
กำลังเสริม น้อยนิด มาคิดแก้.
เรื่องที่แย่ หมดไป ไร้กลแฝง........
เช่นรักร้าว กล่าวฟัง ดังชี้แจง.......
จงแสดง ความอ่อน ผ่อนปรนกัน...
จะนำเปรียบ เทียบแก้ว ที่แววใส.
แตกร้าวไป หมดค่า ดังว่านั้น.......
ค่าของแก้ว พึงรู้ อยู่ตัวมัน..........
หากด้นดั้น นำใช้ ไร้ราคา..........
ใช้กับร้อน หรือเย็น เด่นในตัว..
นำใช้มั่ว แตกร้าว เจ้าปัญหา.......
ประโยชน์แก้ว ค้นคิด ผลิตขึ้นมา..
ควรรู้ว่า ใบนั้น ค่าฉันใด............
