เจ็บทุกครั้งยั้งเท้าก่อนก้าวหน้า
ใจนั้นล้าแรงอ่อนยากถอนถอย
ชั่งใจคิดจิตเฝื่อนดูเลื่อนลอย
บุญพี่น้อยนักหนาระอาจริง
พอเหยียบย่างทางเคียงลำเลียงรัก
พอเริ่มถักทอฝันพลันล้มกลิ้ง
ยากหยัดยืนฝืนทนคำคนติง
เหนื่อยนั่งนิ่งเนิ่นนานประสานใจ
.....................
เมื่อตอนแรกแทรกทรวงความห่วงเจ้า
วันนี้เศร้าโศกตรมระทมไหว
พยายามถามดูเพราะผู้ใด
มานทำไมทุกข์ทนฉงนงง
เริ่มรับทราบภาพเธอเผลอผุดขึ้น
มืดมนมึนสะบัดไล่ขับไสส่ง
ยิ่งแจ่มชัดถนัดตาพาพะวง
นี่เราหลงรักเหรอละเมอมาน
................
..............
ต่อหน้าฟ้าข้าดินไร้สิ้นศักดิ์
ต่อหน้ารักเตือนตนคำคนหยาม
ต่อหน้าเธอเผลอใจหวั่นไหวตาม
ต่อหน้าห้ามหักทรวงกลัวล่วงเกิน
ก้านกล้วย ๐๒/๑๒/๒๕๕๓
.....รักได้แต่อย่าหลง.....