ปลอบ
ที่แอบไว้ใช่ข่มเพื่อถมขื่น
ล้ออยู่ริมยิ้มรื่น หลังกลืนขม
เป็นกอดเจ็บ เก็บใจ กลบไหม้ตรม
หรือเพราะจม หล่มดาน จนด้านชา
จะทนเหน็บ เจ็บหนาว อีกคราวหรือ
ยอมแลกซื่อ ซื้อไห้ โดยไม่หา
ยอมกัดกล้ำ กินกลืน รื้นน้ำตา
แลกร่วงลา ใจริน กับลิ้นคน
ถ้าทุกข์ทับ รับไถ่ กันได้เท่า
ช่วยแบ่งเศร้า เบาสร้อย ได้ร้อยหน
จะยอมช้ำ ย้ำชิน ไม่ดิ้นรน
ขอเห็นมนต์ ยิ้มนั้น สักวันเดียว
เสียดายฟ้า เวิ้งว้าง อยู่ห่างลิบ
เกินกระซิบ ฝากหล้า ฝ่าเขาเขียว
ถึงลมพัด พร่างพรู อยู่กรูเกรียว
คงลดเลี้ยว ลอดไพร ไม่ถึงนาง
เคยโอบไหล่ ไหวสั่น วันที่เศร้า
เคยหยอกเย้า ยิ้มยั่ว วันมัวหมาง
แม้เป็นเพียง ภาพเก่า เงาจางจาง
ก็อยากวาง เก็บไว้ ให้ใจเติม
หากราตรี คลี่หม่น บนความหมอง
ยังมีสอง ดาวอยู่ คู่เดือนเสริม
ลองวางทาบ มือทับ กับดาวเดิม
จะตระหนักรักที่เพิ่ม เติมผ่านเดือน
พรายม่าน
สันทราย
๑๓.๑๒.๕๓
