ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ในช่วงเวลาที่เงียบเหงา..
ไยฉันจึงรู้สึกปวดร้าวอยู่เสมอ..
ในทุกทุกครั้งที่คิดถึงเธอ..
มักจะมีความสบสนเสมอในหัวใจ..

ในยามที่ห่างเหิน..
ฉันรู้สึกเหมือนเดินตามลำพัง..
ความเหงาเข้ามาเกาะกินใจทุกครั้ง..
ในยามที่ฉันนั่งอยู่คนเดียว..

อยากมีเธอเคียงข้าง..
หัวใจฉันคงจะไม่อ้างว้างและเงียบเหงา..
อยากให้เธอกระซิบเบาเบา..
ว่า..ยังมีเราเสมอนะคนดี..

เพราะฉันรักเธอมากไปใช่ไหม..
จึงนั่งร่ำไห้อยู่เช่นนี้..
ขอเถิดนะ..อย่าไกลฉันซักนาที..
เพราะ..ใจฉันนี้ร่ำหาเพียงเธอ..

"Kanthita"

6 ธ.ค.2553

[ฉันเอง]

เหงางัวเงีย


แม้ความเหงา  แผ่ซ่าน  พล่านในอก

ให้สะทก   สะเทือน   เฉือนใจนั่น

ช่วงเวลา   พลิกม่าน   ผันผ่านวัน

ช่างเนิ่นนาน  ห่างกัน  อีกยาวไกล


แม้ดึกดื่น   ค่อนคืน   ไม่ค่อยหลับ

ใจเจ้ากลับ  รู้ตื่น   วิโยกไหว

เจ้าหลีกเร้น  หนีหาย  หลบหลีกไป

ปล่อยให้พี่   ฝันร้าย  คราค่ำลง


เมื่อไหร่หนอ  กลอยใจ  ส่งข่าวหา

ขอเมตตา   ใกล้ชิด  จิตประสงค์

ให้คลายเหงา  ได้บ้าง  ยามมืดลง

อย่าปลิดปลง  ปล่อยให้เหงา  จนเฉาตาย


ฉันเอง..

[ดิษฐา]

ฟ้าสวยใสใจกลับ ดับสว่าง
ทุกก้าวย่างอ้างว้าง เกินทางไหน
ค่อยเลือนดับลับหาย ตายจากใจ
โหยหาในไออุ่น ที่คุ้นเคย

ก่อนไออุ่นวันเก่า เบาบางหมด
เก็บเกี่ยวทดแทนใจ ใคร่เฉลย
ก่อนลับลาเลือนดับ ลับล่วงเลย
ก่อนความเฉยเคยคุ้น จะขุ่นมัว

ตั้งสติรับเหงา เคล้าความหม่น
ร่ายล้อมปนความเศร้ารุกเร้าทั่ว
เพียงเดียวดายใต้แสงแห่งความกลัว
ปลอบใจตัวสู้ไว้ ใช่เดียวดาย

 

[ชนบท]

ความเหงาใจ ไม่เคยมา แบบจำกัด
แต่กลับซัด โหมกระหนำ ย่ำที่หมาย
กรีฑาทัพ จับประชิด ปลิดให้ตาย
จนหัวใจ ไร้ที่ฉุด ยุทธวิธี

ยอมจำนน ทนแรงต้าน ต่อข้าศึก
แล้วผนึก ห้องลึกขัง อย่าหวังหนี
เป็นเชลย ชดเชยเศร้า เหงาฤดี
สิทธ์ที่มี คอยทำตาม คำบัญชา

หน่วยกู้ภัย ให้ใจพ้น วังวนเศร้า
เหมือนที่เขา กอบกู้ชาติ ปรารถนา
หน่วยกู้ใจ ไม่เคยมี ที่นำพา
ทนเหว่ว้า ยอมปราชัย ให้เหงารุม

 emo_62นักกลอนอ่อนหัด

[เมฆา...]

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..



...ดอกราตรี สีหม่น บนท้องฟ้า
ฉุดสายตา พร่ามัว ให้กลัวหมอง
ยามใจเปลี่ยว  เดียวดาย ชะม้ายมอง
เหมือนเกิดเสียง เรียงร้อง  ในช่องใจ

...คล้ายระทม ขมขื่น ทุกคืนค่ำ
เป็นประจำ ย้ำตอก ระลอกไหว
ยิ่งดารา กระพริบเด่น เน้นคราใด
ยิ่งกระเทือน ทรวงใน ไปทุกครา

...คิดหาเหตุ เศษเสี้ยว ความเปลี่ยวเหงา
ที่ทำเรา เฉาโรย  เสาะโหยหา
ก็มิพบ สบอิง สิ่งนำพา
ให้เป็นลาง  ห่างหา หรืออาทร

...แล้วเหตุใด ไหนเล่า ทำเรานี้
ให้ต้องมี เงาบรรจุ อนุสรณ์
แห่งความโศก โชคชะตา เสียงอาวรณ์
ที่กัดกร่อน ก้อนใจ ในราตรี

...แหงนมองฟ้า คราใด ให้ต้อยต่ำ
ในใจจิต คิดพร่ำ ร่ำหลีกหนี
แต่ความจริง สิ่งอย่าง ต่างก็มี
ล้วนอยู่ที่ สายตา คราแหงนชม

...จำต้องรับ กับเงา ความเศร้าสร้อย
ที่เทียวคอย ก้าวข้าง อย่างขื่นขม
แม้นน้ำตา จะหยด ระทดระทม
จำปล่อยจม  ตามนั้น ช่างมันไป.....


***เมฆา...***

[สุนันยา]

สุริยา...แสงอ่อน...ตอนพลบค่ำ
เลื่อนลอยต่ำ...ย้ำลา...ฟ้าสดใส
สกุณา....คืนรัง...ที่ห่างไกล
คนเหงาใจ...อดสู...อยู่ลำพัง

หากแม้นเป็น...เช่นนก...จะผกผิน
จะโบยบิน...ข้ามถิ่น...มิสิ้นหวัง
หากมีรัก...ช่วยเสริม...เติมพลัง
จะพาเธอ...กลับรัง...หวังเคียงกาย

ชีวิตจริง...ใยมิเป็น...เช่นปักษา
ด้วยชะตา...พาเรา...เศร้าไม่หาย
อนิจา...ตัวเรา...เหงาเดียวดาย
ไร้คู่หมาย...คลายหม่น...ทนช้ำทรวง

ครั้นยามดึก...สะอึกอื้น...ฝืนตาข่ม
ความขื่นขม...โถมถา...น้ำตาล่วง
โอ้ใจเอย...เฝ้าคะนึง...ถึงคู่ควง
ด้วยห่วงหวง...ยามเธอหาย...ไกลสุดตา/...



"สุนันยา"