คล้ายเรื่องเก่าเล่าผ่านมานานแล้ว
ดาวประกายฉายแววจากแนวป่า
ทิ้งห้วยหนองท้องคุ้งทิ้งทุ่งนา
ไปเจิดจ้าจัดแสงเพื่อแข่งเดือน
ไม่ต้องอ้างข้างแรมแอบแต้มฟ้า
กระพริบพร่าลาดวงแล้วร่วงเกลื่อน
อยากฉายเฉิดเชิดหน้าเมื่อมาเยือน
ให้ฟ้าเตือนเพื่อนชี้ว่านี่ดาว
ไม่เคยรู้คู่แข่งคือแสงไหน
แสงจากไต้ไม่สว่างถึงกลางหาว
แค่ริบหรี่คลี่แนวเป็นแถวยาว
หลบแสงดาวพราวพรูอยู่เรืองเรือง
แต่แสงสีที่สาดเกินคาดคิด
ดูคล้ายปิดด้วยพรมสีส้มเหลือง
จากโลกันต์ถลันพุ่งมามุงเมือง
นรกเฟื่องเปรื่องหล้าเกินฟ้าทาน
กลบแสงดาวพราวพยับให้อับแสง
เกินจะแข่งแสงพรายที่ฉายฉาน
จะหลบลับกลับไพรก็ไกลกาล
มันเนิ่นนานพาลพะวงเพราะหลงไฟ
ต้องสู้ฝืนกลืนกล้ำคล้ำแสงหม่น
จะร่วงหล่นพ้นสีที่วันไหน
คงเกินแรงแข่งช้ำเกินทำใจ
เกินร่ำไห้ไกลหาน้ำตาดาว
พรายม่าน
สันทราย
๙ . ๑๒ . ๕๓
