ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพลิงคำ]

<a href="http://www.youtube.com/v/Ap_DDjpL-rM&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Ap_DDjpL-rM&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ขอบคุณยูปทูปครับ

นิทานเซน - เสื้อแห่งความสุข

  เมื่อพระราชาป่วยหนักโดยไม่รู้สาเหตุ ราชสำนักจึงวุ่นวาย ไม่มีใครรู้ว่าทำไมพระราชาที่แข็งแรงมาตลอดจู่ๆก็ต้องมาล้มเจ็บลงอย่างกะทันหัน พระราชามีอาการไข้สูง หน้าแดง และลุกเดินหรือแม้เพียงลุกจากเตียงก็ไม่ได้ แต่ทรงเสวยอาหารและทรงดื่มได้เป็นปกติ หมอหลวงทั้งสิบคนไม่มีใครรู้จักโรค จึงไม่สามารถวินิจฉัยโรคได้ พระราชาก็เลยส่งไปลานประหารทั้งสิบคน ให้ไปเรียนวิชากันใหม่ในปรภพ ในที่สุดก็ต้องประกาศหาแพทย์จากภายนอกพระราชวัง แต่ก็ไม่มีใครยอมมา พวกหมอทั้งหลายต่างพากันเลิกอาชีพแพทย์ เพราะกลัววินิจฉัยโรคพระราชาไม่ได้ จะพลอยถูกสั่งให้ตายฟรีๆ ดังนั้น จึงหันไปหาอาชีพอื่นหรือไม่ก็หลบหนีหาที่ซุกซ่อนตัวในที่ต่างๆ

    อย่างไรก็ตาม มีหมอเก่งๆที่มีชื่อเสียงมากที่สุดสองคน ที่หนีอย่างไรคงไม่พ้น เพราะชื่อเสียงที่ค้ำคอจนหนีตัวเองไม่ได้ หมอที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งนั้นยากจน เหมือนกับหนูแก่ๆในบ้านคนจน เขาอยู่กับห้องหนังสือและการค้นคว้า หากว่ารักษาไม่หายก็ไม่เรียกร้อง หากว่ารักษาไม่หาย คนไข้ตายไป ญาติก็ยังแซ่ซ้องว่า พยายาม หมอที่ดีคนนี้ดูพระราชา แต่ไม่ว่าจะตรวจอย่างไรก็ไม่พบอะไรผิดปกติ

“พระองค์ทรงแข็งแรงยิ่งกว่าคนธรรมดาเสียอีก” หมอบอกกับพระราชา

และทันใดนั้น พระราชาก็บอกกับทหารรักษาพระองค์ “เอาหมอไปประหารเดี๋ยวนี้!!”

ส่วนหมอที่มีชื่อเสียงอีกคนหนึ่งที่เข้าเฝ้าพระราชา เขามาด้วยอาการหน้าซีดราวกับไก่ต้มฟัก หมอคนนี้ไม่เคยอ่านหนังสือหรือค้นคว้าอะไรทั้งสิ้น เขาเลือกที่จะรักษาคน คนที่ป่วยหนักไม่รักษา คนแก่ก็ไม่รักษา และ คนจนไม่มีเงินจ่าย ก็ไม่รักษา

หมอสั่งให้พระราชาอ้าปาก แล้วทันทีก็ดีดนิ้วมือเป๊าะๆ

“โอ.. พระราชาป่วยจริงๆด้วย แต่รักษาง่ายมาก” เขาประกาศพร้อมกับบอกวิธีรักษาเสียงดัง

“ขอให้ไปหาเสื้อของผู้ที่มีความสุขตลอดเวลา มาให้พระราชาใส่นอนเป็นเวลาหนึ่งคืน พระราชาก็จะหายเป็นปกติ” หมอยืนยัน


พระราชาสั่งทันควัน ทหารจำนวนมากถูกสั่งให้ไปหาเสื้อตัวนั้น มาให้ได้ก่อนค่ำของวันนั้น ทุกคนแยกย้ายกันไปทุกทิศทุกทาง เพื่อหา “เสื้อแห่งความสุข” มาให้พระราชาสวมใส่ให้ได้

ทหารบางคนไปถามเศรษฐีที่ร่ำรวยเหลือล้น มีบ้านช่องใหญ่โต มีข้าทาสบริวารเป็นร้อย แต่ก็ไม่มีเศรษฐีแม้แต่คนเดียวที่บอกว่าตนเองมีความสุข..


“อย่าว่าแต่ตลอดเวลาเลย แม้แต่ความสุขเพียงอึดใจเดียว ข้าก็ไม่เคยจะมีกับเขา” พวกเศรษฐีทุกคนต่างกล่าวเหมือนกันเช่นนั้น


 ทหารบางคนไปหาหัวหน้าข้าราชการและผู้ทรงเกียรติระดับสูง เผื่อว่าเกียรติยศและตำแหน่งอาจให้ความสุขตลอดเวลาได้บ้าง ก็พบแต่คนที่ส่ายหน้า.. “มีความสุขกับผีอะไรกัน วันๆเอาหัวให้ติดอยู่กับบ่าได้ก็บุญโขแล้ว”


พวกเขาไม่มีทางรู้ว่าเมื่อไรจะถึงเวลาที่พระราชาจะสั่งประหาร..


“พ่อข้าเคยสั่งเอาไว้ว่า บรรดางานอาชีพทั้งหมด ที่ควรจะหลีกหนีให้พ้น มีเพียงประการเดียวนั่นก็คือ งานอาชีพใดๆที่ทำให้ต้องเข้าไปอยู่ใกล้กับพระราชา…    แต่พวกข้าไม่เชื่อ และตอนนี้รู้ ทั้งรู้ก็ถอนตัวไม่ได้ ถอนก็ตาย ไม่ถอนก็ตาย แล้วจะให้มีความสุขอย่างไร”


ตกลงเศรษฐี ข้าราชการก็ไม่ใช่ผู้มีความสุขตลอดกาล


ทหารอีกกลุ่มหนึ่งจึงไปหาพวกพระที่หนีไปอยู่ป่าแสวงหาวิเวก และผู้ปฏิบัติสมาธิ โดยคิดว่า พวกเขาน่าจะเป็นผู้ที่มีความสุขที่สุดตลอดเวลา แต่ไม่ว่าพระหรือนักบวชปัญญาดีคนใดที่ไหน ล้วนตอบเหมือนๆกัน..


“หากว่าข้ามีความสุข ข้าจะมานั่งทรมานกายใจ อดๆอยากๆกันไปทำไมกัน ข้ามีแต่ความทุกข์ ข้าถึงพยายามหนีตัวเองให้พ้นอยู่นี่ไงล่ะ?”

ตกลงนักบวชหรือพระก็ไม่ใช่ผู้มีความสุขตลอดกาลอีกเหมือนกัน
ทหารพากันไปหาที่ไหนๆ ก็ไม่พบคนมีความสุข นางคณิกาไม่มีความสุข ครูอาจารย์ก็ไม่มีความสุข กวีและนักดนตรีเมื่อไม่เขียนหรือท่องกวีหรือเล่นดนตรีก็ไม่มีความสุข ใครเล่าที่ท่องกวี เล่นดนตรีจนไม่ทำมาหากิน คนเราลงต้องอยู่กับชุมชนต้องทำมาหากินกัน และเมื่อไรที่คนต้องทำมาหากิน คนคนนั้นก็ไม่มีทางพบกับความสุขกันทั้งนั้น


เวลาใกล้ค่ำเข้ามาเต็มที..

แต่เหล่าทหารก็ยังไม่พบว่าจะมีใครสักคน ที่อาจบอกได้ว่าเป็นผู้มีความสุขตลอดเวลา

ในที่สุดพวกทหารต่างก็หมดปัญญาและพากันเดินทางกลับเข้าเมือง


ทันใดนั้นเองทุกคนก็ได้ยินเสียงเพลงแห่งความสุขดังขึ้นมา ราวกับว่า ผู้ร้องมีความสุขเต็มประดา เสียงเพลงดังก้องไปทั่วทุกท้องถนน...


“ข้านี่สิคือความสุข ข้ามีแต่ความสุขและไร้ซึ่งความทุกข์ ไม่ว่าทุกข์ใดแม้นาทีเดียวก็ไม่สามารถพานพบข้าได้...
 ข้ามีความสุขอย่างที่สุดจริงๆด้วย ฮา ฮา ฮา...”

ทหารต่างวิ่งกรูเข้าไปหาต้นเสียงที่ร้องกังวานนั่น

“ท่านเป็นใคร? ท่านแน่ใจหรือว่า ท่านมีความสุขตลอดเวลาอย่างแท้จริง” หลายคนตะโกนถาม


 “แน่นอนที่สุด เพราะตัวข้าคือตัวความสุข ข้าคือความสุข...ฮา ฮา ฮา...”


ที่หัวเลี้ยวของถนนสายหลักในเมือง ชายขอทานร่างพิการนั่งร้องเพลงพร้อมกับหัวเราะร่วนอยู่ไปมา
ทหารทุกคนเข้ามาห้อมล้อมขอทานผู้นั้น


ทว่า อนิจจา... ขอทานไม่มีทรัพย์สินใดๆอีก นอกจากกะลาครึ่งใบกับเศษสตางค์สองสามเหรียญที่ก้นกะลา และมีผ้าเตี่ยวคร่ำคร่า ไม่หลงเหลือสีสันให้เห็นอีกแล้ว


ขอทานผู้มีความสุขตลอดกาลผู้นั้น ไม่มีแม้เสื้อจะสวมใส่



 (จากเรื่อง เสื้อแห่งความสุข โดย จอห์น เฮย์ : John Hay 1838 - 1905)
ขอบคุณเว็บhttp://www.oknation.net/blog/MyTale/2008/02/06/entry-5


......ก้านกล้วยเอานิทานมาให้อ่านเล่นๆครับ