รู้ตัวบ้างหรือไม่
ว่าเพราะอะไรฉันจึงมาไกลขนาดนี้
เพราะแรงแห่งความรู้สึกดีๆ
ที่มันผลักดันฉันมาที่นี่มาพบเธอ
เพราะความคิดความหวังที่สั่งสม
เป็นค่านิยมชื่นชมมาเสมอ
ขอบคุณนะว่าวันหนึ่งซึ่งพบเจอ
ได้เห็นเธอกับความทรงจำดีๆ
แต่เมื่อเวลาได้ผ่านพ้นไป
ก็มีสิ่งใหม่ๆมาแทนที่
มันทำให้รู้สึกแย่กว่าทุกที
เหมือนความรู้สึกที่ไม่มีใครข้างกาย
มันทำให้หมดใจไปเรื่อยๆ
รู้สึกเฉื่อยเหนื่อยท้อไปทุกสิ่ง
หมดแล้วหรือคุณค่าในความจริง
แล้วจะยืนหยัดเพื่อสิ่งใด
เมื่อฉันท้อถอยจนร่อยหรอ
หมดเรื่ยวแรงจะเติมต่อท้อจึงหาย
เปลี่ยนความท้อเป็นความหวังพลังใจ
ให้ฉันมีแรงเดินต่อไปด้วยใจตัวเอง
