หากบอกรักสักคำให้ฉ่ำชื่น
คงไม่ฝืนเดินหงอยกลับถอยหลัง
ดั่งนกบินสิ้นท่ามาตายรัง
จบสิ้นหวังสิ่งใดจะได้มา
สายเสียแล้วแก้วบางที่วางอยู่
ขอบสวยหรูบิ่นแตกแหลกต่อหน้า
ดอกรักร่วงหล่นหายในสายตา
เอื้อมมือคว้าเก็บไปก็ไม่เจอ
จากไปแล้วแก้วรักเคยถักร้อย
จากพวงน้อยค่อยเพิ่มเติมเสมอ
จากแก้วว่างวางรักประจักษ์เธอ
แก้วเผยอรักยิ้มแสนอิ่มใจ
ทุ่มเทถักรักชอบกอบเป็นช่อ
รักเคลียคลอผลิบานตระการไหว
เพียงกระพริบตาหลับลืมจับไว้
รักลอยไกลแก้วหล่นแตกแยกทันที
รักเอ๋ยรักรักใยหลอกให้รัก
บรรจงถักทอใยจากใจนี่
รักไม่ซึ้งจึงพลัดพรากจากฤดี
และวันนี้มันก็สายเสียแล้วเอย.
“Kanthita”
9 ต.ค.2553
