ปรารถนา
เมื่อตะกอนนอนก้นข้างบนใส
สิ่งที่อยู่ภายในได้มองเห็น
ต้องนิ่งสุดหยุดทุกอย่างทางจำเป็น
ก็จะเห็นแก่นแท้ได้แน่นอน
ความสงบสยบได้เมื่อใจป่วน
สิ่งทั้งมวลล้วนเห็นเป็นเงาหลอน
หลับตานึกผนึกจิตคิดเป็นตอน
เรื่องร้าวรอนจะถอนได้ใช้ความจริง
เมื่อได้ความสดใสจากในนั้น
ต้องเร็วพลันแยกออกลอกทุกสิ่ง
ทิ้งตะกอนนอนไว้อย่าไปติง
จะได้สิ่งดีงามตามใจตน
ความเจ็บช้ำเหมือนน้ำคร่ำที่ดำมืด
คอยขึงพืดใจเจ้าเฝ้าสับสน
ขุ่นและแค้นแสนคลั่งชังหน้าคน
สุดจะทนหม่นไหม้เผาใจตัว
ค่อยค่อยเลิกละวางถางทางสู้
แสงใสอยู่เลิกห่างทางสลัว
ขีดวงล้อมตัวไว้ไม่เมามัว
นิ่งเพียงชั่วตัวสติจะผลิบาน
เพียงเตือนใจให้ตนได้พ้นทุกข์
ด้วยอยากสุขไร้เศร้าเข้ามาขาน
อยากมองโลกด้วยใจไม่ระราน
อยากชิมหวาน มากกว่าขม จากคมคน
