...กลิ่นแป้งแห่งความหลัง...
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
03 พฤศจิกายน 2024, 02:23:AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: ...กลิ่นแป้งแห่งความหลัง...  (อ่าน 5109 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
30 กรกฎาคม 2010, 11:44:AM
ตะวันฉาย
Special Class LV6
นักกลอนเอกแห่งวังหลวง

******

คะแนนกลอนของผู้นี้ 427
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: หญิง
กระทู้: 1,159



« เมื่อ: 30 กรกฎาคม 2010, 11:44:AM »
ชุมชนชุมชน

...หอมอบอวลชวนถวิลถิ่นความหลัง
กลิ่นแป้งยังติดอยู่มิรู้หาย
ภาพวันเก่ายังเล่าตามิพาคลาย
ที่สลายคือใจเราที่เฝ้ามอง

...โต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่คู่รูปพี่
น้ำตาปรี่เอ่อหน้ามาสนอง
ทุกคืนวันฝันถึงตราตรึงจอง
เคยครอบครองทั้งฤทัยในอุรา

...บัดนี้เศร้าหมองหม่นเหมือนคนเซ่อ
ได้แต่เก้อเพ้อคอยรอยห่วงหา
กรุ่นกลิ่นไอใยแป้งเหมือนแสร้งพา
เหย้ายวนมาให้คนึงถึงคนไกล

...ฤา ไปหลงน้ำหอมแทนความหลัง
แป้งฝุ่นครั้งที่เคยทาลาไฉน
สองมือพี่ไปทาแก้มแต้มหน้าใคร
คนอาลัยหลังป๋องแป้งค่ำแลงคอย

...อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด
ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย
ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย
เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ....
ข้อความนี้ มี 9 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า

ว่างเปล่า
30 กรกฎาคม 2010, 12:04:PM
กุลมาตา(singlemom99)
LV0 ทารก2 (Pls..update E-mail)
*

คะแนนกลอนของผู้นี้ 108
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: หญิง
กระทู้: 1,710



« ตอบ #1 เมื่อ: 30 กรกฎาคม 2010, 12:04:PM »
ชุมชนชุมชน


กลิ่นแป้งร่ำ  ย้ำใจ  ให้ถวิล
เคยปรุงกลิ่น  กรุ่นหอม  ถนอมแก้ม
น้ำอบปรุง  จากลดา  บุปผาแย้ม
มาแต่งแต้ม  แก้มนวล  หอมหวนเย็น

เสื้อลูกไม้  ซิ่นสี  ลีลาเจ้า
ดั่งนงเยาว์  เสาวคนธ์ ยามยลเห็น
กุลสตรี  ศรีสยาม  งามดั่งเพ็ญ
งามเนตรเป็น  ดารา  ท่ามฟ้าเอย


(ป้ากุลชอบ "สาวหวานเย็นแบบไทยๆ" ค่ะ..น้องตะวัน)

ข้อความนี้ มี 6 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า
30 กรกฎาคม 2010, 12:14:PM
สุดสาย
Special Class LV5
นักกลอนแห่งเมืองหลวง

*****

คะแนนกลอนของผู้นี้ 148
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: หญิง
กระทู้: 478


..ก้อนหินสิ้นใจ..


« ตอบ #2 เมื่อ: 30 กรกฎาคม 2010, 12:14:PM »
ชุมชนชุมชน



หอมอบอวล  ชวนถวิล  กลิ่นไม่หาย
ยังไม่คลาย  ความหอมหวน  ชวนหลงใหล
หายไปจาก  ความคิดถึง  ที่พึงใจ
อยู่ที่ไหน  กับใคร  ใจบอกที

กลิ่นแป้งยัง  คงติดอยู่  ด้วยรู้ได้
กลิ่นนี้มา  ทีไร  เกินใจหนี
บอกกับใจ  ว่าอย่างไร  ทำไงดี
มันคิดถึง  ทุกนาที  พี่หนีไกล

ความทรงจำ  ยังคงย้ำ  ทำให้คิด
มองภาพเรา  แนบสนิท  ติดกรอบใหม่
กลิ่นน้ำหอม  ของแป้งฝุ่น  ยังกรุ่นใจ
ลบอย่างไร  ก็ไม่หาย  คลายสักที



..nara..


ข้อความนี้ มี 8 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า

คิดถึงฉันสักครั้ง..ในเวลาที่คุณ ( ยัง ) ไม่คิดถึงใคร ?
25 กันยายน 2010, 01:28:AM
ฉันมันก็แค่นี้
Special Class LV2
นักกลอนผู้ก้าวสู่โลกอักษร

**

คะแนนกลอนของผู้นี้ 42
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 210


คิดก่อนเขาสักก้าวหนึ่งไว้บ้างก็ดี


« ตอบ #3 เมื่อ: 25 กันยายน 2010, 01:28:AM »
ชุมชนชุมชน

...หอมอบอวลชวนถวิลถิ่นความหลัง
กลิ่นแป้งยังติดอยู่มิรู้หาย
ภาพวันเก่ายังเล่าตามิพาคลาย
ที่สลายคือใจเราที่เฝ้ามอง

...โต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่คู่รูปพี่
น้ำตาปรี่เอ่อหน้ามาสนอง
ทุกคืนวันฝันถึงตราตรึงจอง
เคยครอบครองทั้งฤทัยในอุรา

...บัดนี้เศร้าหมองหม่นเหมือนคนเซ่อ
ได้แต่เก้อเพ้อคอยรอยห่วงหา
กรุ่นกลิ่นไอใยแป้งเหมือนแสร้งพา
เหย้ายวนมาให้คนึงถึงคนไกล

...ฤา ไปหลงน้ำหอมแทนความหลัง
แป้งฝุ่นครั้งที่เคยทาลาไฉน
สองมือพี่ไปทาแก้มแต้มหน้าใคร
คนอาลัยหลังป๋องแป้งค่ำแลงคอย

...อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด
ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย
ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย
เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ....




อันอดีต...กรีดบาด...มิรู้หาย
เจ็บแทบตาย...เมื่อนึก...เมื่อคิดถึง
อันแท้จริง...แผลเจ็บ...ที่รำพึง
ตัวเราฉุด...เราดึง...จึงมิจาง

ปล่อยมันเถอะ...ปล่อยไป...อย่าได้ยึด
มั่นประพฤติ...ยึดถือ...ถนนกลาง
เจ็บครั้งแรก...เราอาจ...มิได้สร้าง
แต่ถ้าครั้ง...สองสาม...ถามตัวเอง

   (อย่าถือสานะครับ ผมก็เพียงเด็กอ่านกลอนคนหนึ่งที่อยากแสดงความคิดเห็นและช่วยเหลือ...(อ้างถึง....อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด
ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย
ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย
เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ......))

ข้อความนี้ มี 6 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า



27 กันยายน 2010, 02:18:PM
ตะวันฉาย
Special Class LV6
นักกลอนเอกแห่งวังหลวง

******

คะแนนกลอนของผู้นี้ 427
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: หญิง
กระทู้: 1,159



« ตอบ #4 เมื่อ: 27 กันยายน 2010, 02:18:PM »
ชุมชนชุมชน

อันอดีต...กรีดบาด...มิรู้หาย
เจ็บแทบตาย...เมื่อนึก...เมื่อคิดถึง
อันแท้จริง...แผลเจ็บ...ที่รำพึง
ตัวเราฉุด...เราดึง...จึงมิจาง

ปล่อยมันเถอะ...ปล่อยไป...อย่าได้ยึด
มั่นประพฤติ...ยึดถือ...ถนนกลาง
เจ็บครั้งแรก...เราอาจ...มิได้สร้าง
แต่ถ้าครั้ง...สองสาม...ถามตัวเอง

   (อย่าถือสานะครับ ผมก็เพียงเด็กอ่านกลอนคนหนึ่งที่อยากแสดงความคิดเห็น
และช่วยเหลือ...
(อ้างถึง....อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด
ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย
ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย
เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ......))

...เจ็บมิจางเพราะยังรักปักดวงจิต
ใช่ยึดติดกับสิ่งสร้างทางข่มเหง
เมื่อความช้ำอำพรางวางบรรเลง
ก่อเกิดเพลงแห่งเศร้าเฝ้าน้ำตา

...ในส่วนลึกอาจยื้ดฉุดขุดขึ้นบ้าง
หวังใช้ทางกาลบรรเทาเงาห่วงหา
กลิ่นความหลังครั้งแป้งหอมหลอมอุรา
กลบนำพาอดีตช้ำอย่าย้ำเตือน...

ปล...ไม่เป็นไรหรอกคะ ยินดีเสียอีกที่มีคนแสดงความคิดเห็น
ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะ
และยินดีที่ได้รู้จักคะ... ยิ้มแก้มแดง
ข้อความนี้ มี 6 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า

ว่างเปล่า
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
 

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s