ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เศษเหล็ก//]

..ค่ำคืนทะเลเหงา...

.....ยามค่ำคืน นั่งซึมชมทะเลเหงา
ใจโศกเศร้า เฝ้ารำพึง คะนึงหา
โดดเดี่ยว เดียวดาย ตามสายลมพัดพา
ซับน้ำตา เคลียคลอ คิดถึงใคร

....ปากอีกอย่าง ใจอีกอย่าง ทางไม่แน่
มันก็แค่ คำหวาน ที่เคยมอบให้
แล้วเราจะไปแคร์กะพวกนี้ทำไม
ให้กำลังใจ ปลอบตัวเอง ยามกล่ำกลืน

.... พูดดี มีเสน่ห์ น่าหลงไหล
แต่ทำไม ใจเขาไป มีคนอื่น
ในเมื่อบอกรัก คิดถึงเรา ทุกค่ำคืน
ยังมายืน นั่งเหงา เพราะเขาทำไม?

.... ใช่สิ เรามันไม่ สำคัญพอ
ไม่ได้หล่อสวยเริดเหมือนใครที่ไหน
มีคนอื่น หลอกให้รักแล้วจากไป
นี่หรือหัวใจ บอกว่ารัก ไม่แน่นอน

................เศษเหล็ก.

[เมฆา...]

   

   
๑... ทะเลซัด...พัดใจ...๑   

     ๐..คลื่นทะเล เซซัด พัดกระแทก
มิผิดแผก แปลกเปลี่ยน เวียนแปรผัน
กระทบฝั่ง กระทั่งพบ กระทบกัน
กับหาดทราย สายสันต์ ทุกวันไป...
     ๐.. เพ่งพินิจ พิศมอง จ้องความหมาย
เหมือนพื้นทราย สื่อความ ยามหวั่นไหว
ถูกคลื่นซัด พัดเซาะ เกาะหัวใจ
ให้ผุกร่อน ร่อนไป ดั่งชายเล
     ๐..หัวใจเหงา เจ้าเอ๋ย เคยหาญกล้า
ไยจึงมา เคว้งคว้าง อย่างหันเห
หรือลมซัด พัดใส่ ให้รวนเร
กระแทกเล่ห์ เหลี่ยมฝั่ง พังครืนลง
    ๐..เหลือเพียงทราย เม็ดขาว พราวละเอียด
เรียงรายเรียด เฉียดชุ่ม ให้หลุ่มหลง
ได้เพียงมอง ลองแล กลับแปล-ปลง
เหมือนฝุ่นผง ธุลีทรวง ร่วงแหลกราญ
   ๐..เพียงสักครั้ง หวังเล่ห์ ทะเลสงบ
ก็ประสบ พบจริง สิ่งประสาน
อันทะเล คือทะเล เห่-กล่อมกาล
ทุกวันวาน ย่อมกระทบ ซบแอบอิง
   ๐..เพียงตัวเรา เท่านั้น ที่หวั่นไหว
นำหัวใจ ไล่เปรียบ เทียบตลิ่ง
หากหาค้น ต้นทาง อย่างแท้จริง
จะพบสิ่ง ที่เรียกเล่ห์ ..ทะเลใจ....

       ***เมฆา...***


 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ได้แต่ยืนมองเหม่อทะเลกว้าง
ช่างเคว่งคว้างจับจิตถึงหัวใจ
คิดถึงใครคนนั้นที่แสนไกล
อยู่ที่ใดหัวใจร้องเรียกหา
 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ครืนครืน!    นั่นเสียงคลื่นมันกระทบฝั่งไม่สร่างซา
ซ่าซ่า!    ลูกนี้มาลูกนั้นมาสาดซัดเป็นระลอก
ฉิวฉิว!   ว่าเสียงลมโชยโรยเนื้อคลื่นเป็นแนวริ้ว
หวีดหวิว    อารมณ์พริ้วตามไปไม่มีสุดสิ้น

ซิกซิก!    ร้องสะอื้นผ่าเสียงคลื่น นั่นใครหรือ?
ฮือฮือ!   ผู้ใดหนอ?มาร่ำไห้ใกล้แนวหิน
ชิชะ!   กำลังรื่นกำลังสม บัดหมดสิ้น
อุวะ!    คนจะชื่นในถวิลมาตัดบท มากวนใจ

เหวยเหวย!    ป้องปากตะโกนก้องร้องถามว่าใครน่ะ
บ๊ะบ๊ะ!    บังอาจมาทำพี่ให้โมโห เดี๋ยวเรื่องใหญ่
อุ๊ยตาย!    ทำไมน้องคนนั้น ถอดหัวมาถือได้?
ว๊ายว๊าย!    ตายแน่ตรูหาเรื่องผี โกยล่ะเหวย.....จ๊าก!

 มิน่าทะเลมันเหงามันเปลี่ยวทุกวัน ไม่มีใครกล้ามานี่เอง
O0 คนผีทะเลมาเจอผีทะเลตัวจริง 0O

[สายใย]

เห็นเพื่อนเรา เหงาหงอย ก็พลอยเศร้า
เสียงลมเคล้า เสียงคลื่น ในคืนหมอง
ฟ้าก็มืดครึ้มไป ไม่น่ามอง
จันทร์ไม่ส่อง ดาวกลับ มาลับดวง

สายลมเย็น พัดผ่าน สะท้านไหว
หยาดน้ำใส ไหลเร้น คล้ายเซ่นสรวง
เพื่อดลใจ ใครหนึ่ง เคยซึ้งทรวง
อย่าเลยล่วง ลาลับ เหมือนกับดาว
 

["สายธารศรัทธาธรรม"]

"ค่ำคืนทะเลเหงา"

เสียงซัดสาดคลื่นเซาะใต้โขดหิน

หมู่วิหกโบยบินลับขอบฟ้า

มวลแมกไม้ห้อยพวงเป็นระย้า

สุดเหว่ว้าคืนเหงาใต้แสงจันทร์

เดินเหยีบย่ำหาดทรายสะท้อนเงา

ที่สองเราสิ้นรักต่างโศกสันต์

เหลือเป็นเพียงทรงจำกันและกัน

ที่นับวันยึดมั่นไม่เจือจาง

---พลังศรัทธา---

.

[ปรางทิพย์]

ทะเลครวญจวนค่ำรำพันถึง
เพียงใครหนึ่งซึ่งห่างต่างวิถี
เคยเคียงกันวันเก่าเคล้าชีวี
ถ้อยวลีที่ฝากมากผูกพัน

นั่งเหม่อมองฟองคลื่นในคืนเหงา
ใต้ร่มเงาเศร้าหม่นทนโศกศัลย์
เสียงกระทบซบทรายสลายพลัน
เหลือเพียงฝันหวั่นไหวไห้ระทม

[~..ผู้ได้รับบาดเจ็บ..~]

อยากเก็บฝันมาเรียงรายไว้ปลายฟ้า

อยากไขว่คว้าดารามาฝากฝัง

นุชน้องเจ้าอยู่แห่งไหนของจงฟัง

ความคิดถึงแว่วดังทุกค่ำคืน

[~..ผู้ได้รับบาดเจ็บ..~]

[color=mediumvioletred]ความเหงาไว้เป็นเพื่อนแท้

ความอ่อนแอเป็นเพื่อนเก่า

ความเงียบก็เพื่อนเรา

ใจบางเบาคือ เพื่อนตาย.......... [/color]

[ฌลา]

...เสียงคลื่นซัดสาด....ผืนทราย....
ฉันปล่อยหัวใจให้ลอยหาย....ช้าช้า
นอนกอดผืนทราย...ใต้ดวงดาวเรียงราย...สุดสายตา
เสียงหัวใจสั่นไหวช้าช้า...กลบด้วยเสียงน้ำตา...ที่หลั่งริน

...คลื่นทะเลยังเห่กล่อม...ผืนทราย...
ฉันกอดตัวเองเดียวดาย...บนโขดหิน
ทะเลยังคงหลับไหล...มีเพียงความเปล่าไร้...ที่คุ้นชิน
ในหูยังคงได้ยิน...เสียงบรรเลงเพลงพิณ...ของน้ำตา

...เสียงทะเลยังซัดกล่อม....ผืนทราย...
เสียงหัวใจค่อยจางหาย...อ่อนล้า...
ใต้แสงพระจันทร์นวล...มีคนคร่ำครวญ...นองน้ำตา
กอดตัวเองกับความเหว่ว้า....ปล่อยให้ความร้าวชา...ทำร้ายตัวเอง...

[พิมพิลาไลย]

ยามค่ำคืน ยืนมอง ท้องสมุทร
ไปไกลสุด หยุดลง ณ ตรงไหน
ทะเลเหงา เฝ้ามอง ท้องฟ้าไกล
แสงรำไร ใกล้ค่ำ ย่ำสนธยา

คลื่นดูพริ้ว วิววับ รับพื้นน้ำ
ซัดสาดซ้ำ ย้ำหาด หวาดผวา
ลมพัดเอื่อย เรื่อยรัว ทั่วกายา
ทอดสายตา ฝ่าแสง แห่งรัตติกาล


พิมพิลาไลย

[เศษเหล็ก//]

...น้ำตารินไหล หยดย้อย ขื่นขม
ใจระทม นั่งชมทะเลเหงา
ความชอกช้ำทำไม?ต้องเป็นเรา
แล้วตัวเขา เพราะอะไรไม่รู้สึกเลย

ที่ก่อนเคย เคียงคู่อยู่คบหา
สายลมพา พัดคลื้น รำเพย
อยู่ๆ ก็เงียบเหงา ไปนิ่งเฉย
ที่ก่อนเคย หายไปไหน ใจเฝ้ารอ

............เศษเหล็ก.