เหงาจัง

   emo_89เดือนเพ็ญ
   สิบห้าค่ำเดือนสิบสองน้ำไหลหลั่ง
เจ้าพระยาไหวหวั่นฝากใจไหล
ลอยไปเถอะโปรดจงลอยไปให้ไกล
ฝากความเศร้าในใจไปอย่าหวนคืน
   ทุกค่ำคืนทนทุกข์กับความซ้ำ
เป็นความจำที่ตามติดปิดไม่ไหว
ซึ้งแล้วหนา น้ำใจคนซึ่งห่างไกล
หากตัวใกล้แต่ใจไกลคงฝืนทน
   ราตรีนี้ขอให้คุณมีความสุข
หากมีทุกข์ให้เทอร์ฝากกับน้ำใส
ให้ความเศร้าจงหายออกจากจิตใจ
ฝากธารใสอย่าหวั่นไหวหวนกลับคืน
   มาคืนนี้เหมือนทุกปีที่พ้นผ่าน
ถือกระทงมองดูข้างว่างเปลี่ยวเหงา
แสงเทียนส่องที่เจิดจ้าเหว่ว้าใจ
กระทงน้อยเหตุใดไร้ซึ่งคู่ลอย
   นั่งคอยมองผู้คนที่เดินผ่าน
มากเส้นทางแสนหนาแน่นเป็นหนักหนา
มองดูคู่คนอื่นยิ่งทำให้เศร้าเอกา
ผู้คนมากต่างสนุก ฉันเหงาจัง
   ฝากเถอะหนากระทงน้อยที่จะปล่อย
รับน้ำตาผู้ชายเศร้าล่องลอยหาย
เอาจิตใจเหงาใส่ไปให้มลาย
เหลือเพียงกายที่ไร้ซึ่งจิตใจคน
   มองดูจันทร์กลมมนบนท้องฟ้า
เห็นกระต่ายภาพมายากลางจันทร์ใส
บ่งบอกเตือนตนรู้ซึ่งถึงจิตใจ
เพราะเหตุใดเจ้าจึงเฝ้าแค่เพียงมอง
   มิได้ครองเจ้าก็ยังคงเฝ้าอยู่
คงหดหู่มากใช่ไหม ฉันก็รู้
ฉันก็เปรียบดังเช่นเจ้าที่เฝ้าดู
มิได้คู่แค่แลมองก็สุขใจ
   ฝากจันทร์ส่องกระทบเขื่อนลำตะคลอง
วานบัวตองช่วยบ่งบอกว่าคิดถึง
รบกวนฝูงหิ้งห้อยที่อยู่ข้า
งริมบึง
ส่งความคิดให้ไปถึง คิดถึงจัง
   เวลานี้ฉันก็ยังคงนั่งนึกอยู่
มิเคียงคู่จะคงอยู่ทำไมหนา
ฝากนะฝากลำน้ำเจ้าพระยา
ใช้บทกลอนแทนวาจา ลาจากเทอร์
   แต่ให้รู้ยังไงฉันจะคิดถึง
เฝ้าคะนึงถึงรอยยิ้มที่แสนหวาน
รับกับหน้าที่น่ารัก ดังเช่นดอกไม้บาน
ฉันขอขานเพียงแค่ชื่อ มิเอื้อมครอง
   ยามเหว่ว้า อ้างว่าง และสิ้นหวัง
หมดพลังจะปีนป่ายทางแสนเข็ญ
มองหน้าเทอร์คงไม่ว่า เพียงแค่เป็น
กำลังใจ ที่ฉันเห็นจากจินตนาการ
   วานเถอะวานกลอนบทนี้ให้ลอยผ่าน
วอนพระแม่ช่วยเรียกขานไปด้วยหนา
ลูกมาเพียงเพื่อหวังพึ่งพระกรุณา
ปล่อยน้ำตาให้เหือดแห้งออกจากใจ
   กลอนบทนี้ ลูกใช้ใจแทนปากกา
ใช้น้ำตาแทนหมึกบรรจงเขียน
เอาความรู้สึกทั้งหมดมาจัดเรียง
ให้พระแม่พัดวนเวียนห่างหายไป....

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เหงาจัง (อ่าน 3007 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้