คอย

คอย
ขวัญข้าเปรย เอยหนอท้อพอแล้ว
ตาฉายแววอิดโรยระโหยไห้
กอบเศษทานจานเจือเอื้อจากใจ
ของใครใครไว้แล้วกลืนน้ำตา

หลายปี,กรรม,ซ้ำหนักกระอักแน่น
มีความจนเป็นแกนแร้นแค้นหนา
ทุกข์ระทมโถมไหม้ในอุรา
เผาชะตาผู้ยากนี้หนักเกิน

เหลือเศษเสี้ยวเวลามานั่งคิด
ไยฟ้าปิดขีดกั้นฝันนานเนิ่น
ให้เซซังรั้งทุกข์ขลุกจนเพลิน
ลืมหรือไร ข้าเอิ้นเกริ่นถามดู

กี่แรมปีมีหนบนความยาก
สุขแล่นผ่านกาลพรากอย่างอดสู
ระโหยแห้งแล้งน้ำตา มาพรั่งพรู
ใจคุดคู้นั่งอยู่อย่างซังกะตาย

คอย..แต่วันเลือนลับมารับขวัญ
ปลดชีวันขื่นขมให้จมหาย
ลงผืนดิน ลาสิ้นความเดียวดาย
ให้สลายกลายร่างฝังดินดอน

	ผู้เขียน	หัวข้อ: คอย (อ่าน 3154 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้