ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[hort39]

ทำไมคนยังโค่นป่าหาประโยชน์
จนฟ้าดินลงโทษพิโรธลั่น
ธรรมชาติพินาศยับในฉับพลัน
เพราะมือคนทั้งนั้นผลาญทำลาย
  ........................
คนป้องป่า ป่าจะป้อง ปกผองสัตว์
ภัยพิบัติ ก็ปัดเป่า บรรเทาหาย
ที่ร้อนแล้ง แห้งหนัก จักคืนคลาย
ให้ชีวิต ทั้งหลาย ได้อยู่กิน
    ..................
ป่าหมดไปแล้วใครจะเหลือรอด
คงต้องมอดม้วยให้ใจถวิล
ลมหายใจแห่งป่าอันรวยริน
คงจบสิ้นย่อยยับกับมือคน
 

[เพรางาย]

เจ้าลูกเก้งเนื้ออ่อนไปนอนไหน
ตามหลังแม่ไวไวอยู่วันก่อน
ฝูงวัวแดงสุดท้ายบ่ายหน้าจร
หญ้าระบัดใบอ่อนเริ่มแทรกดิน

นกแต้วแล้วบินไปอยู่ไหนแล้ว
ยามไม้ล้มนอนแซ่วแทบโขดหิน
ธารน้ำซ่าแรงถอยค่อยค่อยริน
ปลาหายสิ้นตามน้ำ...น่าช้ำใจ

[สายใย]

ทั้งต้นไม้ ใหญ่น้อย ก็ร่อยหรอ
จะรู้พอ รู้หยุด ณ จุดไหน
หรือคิดโค่น จนสิ้น หมดถิ่นไพร
มิเหลือให้ ลูกหลาน ได้ผ่านพบ

ว่าเมืองไทย นี้ดี มีไม้สัก
ล้ำค่านัก แต่นี้ เห็นทีจบ
ทั้งเต็งรังอย่างดีเคยมีครบ
ต้องสยบ เลื่อยยนต์ ของคนพาล

 

[คนรักษ์ถิ่น]

  เสียงจั๊กจั่น แซ่ซ้อง  ร้องขับขาน

เล่าตำนาน  ป่าเก่า เราไม่เห็น

เขียวชอุ่ม  พุ่มใหญ่  ให้ร่มเย็น

สัตว์ป่าเห็น ดาษดา  พาเพลิดเพลิน

....................................................

ฤ เป็นเพียง  ตำนาน  ที่ขานขับ

ฤ ลาลับ ไม้ใหญ่ ไกลห่างเหิน

มนุษย์พูด เพียงปาก แต่มือเมิน

เวลาเกิน เยียวยา ป่ากลับคืน

........................................

จะเพรียงพร่ำ  ร่ำ-ร่ำ ให้เปลืองเปล่า

ร้อยเรื่องราว  เปล่าเปลือง  ก็จะฝืน

เรไรร่ำ ร่ำร้อง ก่อนค่ำคืน

เสียงสะอื้น สุดเสียง เพียงบอก คน

.............................................

 

[สายลมสีขาว]

ป่ารำพึง ใจรำพัน อนันต์เหตุ
ดั่งเช่นเฉก เสียงสะอื้น กล้ำกลืนฝัน
เมื่อทุกสิ่ง ซึ่งเคยวาด ทลายพลัน
ใจของฉัน จึงเอ่อปริ่ม กริ่มน้ำตา

เมื่อพงไพร ใจวัลย์ ปันรักหมาย
กลับต้องตาย หายสิ้น ดินรักษา
ต่างถูกโค่น ล้มลง ตรงพนา
เรื่องร้องป่า จึงพากัน ร้องรำพึง