กวีงาม แห่งดอกหญ้า

ดอกหญ้าปลิว ทิวทาง กลางถนน เหล่าผู้คน บนทางเดิน ต่างเมินเฉย
คนเร่งรีบ ต่างรีบเร่ง เป็นอย่างเคย ไม่ชื่นเชย ชิดชม สมฤทัย
ต่างบ่นว่า หาความสุข ไม่เจอได้ แล้วท่านได้ วาดความสุข เป็นแบบไหน
ต้องเลิศหรู ฟู่ฟ่าง หรืออย่างไร นั่นมันใช่ ความสุข หรือผองชน
หรือต้องมี เงินทอง กองท่วมหัว แต่กลับมัว กลัวขโมย โดนฉ้อฉล
ยิ่งมากมี ยิ่งต้องการ นี่แหละคน ยืนอยู่บน วังวนอยาก ที่ลากไกล
เจ้าเด็กน้อย จ้อยแจ้ว แล้วร้องไห้ ผมเข้าไป ไถ่ถาม ตามสงสัย
หนูน้อยเจ้า เฝ้าร่ำร้อง ด้วยเหตุใด พี่ช่วยได้ ใคร่รู้ หนูตอบมา
เงินหนูหาย ไปนี้ ยี่สิบบาท ผมยิ้มปราด ควักกระเป๋า แล้วควานหา
งั้นพี่ให้ ไปห้าสิบ เลยน้องยา แล้วคราวหน้า ได้มา ต้องระวัง
ผมหันหลัง กำลังเดิน ย่ำต้อย ต้อย! เจ้าหนูน้อย ยิ่งร่ำร้อง เป็นบ้าหลัง
แล้วคร่ำครวญ สะอื้น สุดกำลัง ผมเลยยั้ง แล้วไปถาม ว่าทำไม
เด็กน้อยตอบ นี่ถ้าเขา ไม่ทำหาย คงจะได้ แปดสิบบาท แล้วสงสัย
จะไม่ให้ ร่ำร้อง ได้อย่างไร เงินแปดสิบ หายไป ตั้งกึ่งนึง
ผมคิดใคร่ ครวญความ ตามความคิด เงินน้อยนิด เสียไป ใจสุดซึ้ง
แต่ได้มา กลับยังไม่ คิดคำนึง พอใจซึ่ง ตนมี ที่ได้มา
ผมรู้ซึ้ง ความพึงพอ ไม่พอได้ ความพอใจ ไม่มีให้ ตามใจหนา
ความเพียงพอ ต่างหาก ที่ทนทา อยู่คู่ชาว ประชา ทั่วฟ้าไทย
ดอกหญ้าปลิว ทิวทาง กลางถนน เหล่าผู้คน หยุดมองก่อน จะได้ไหม
ชีวิตเรา ลอยล่อง ไปแสนไกล มีที่ให้ เหนี่ยวถือ คือพอเพียงฯ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กวีงาม แห่งดอกหญ้า (อ่าน 2483 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้