...เส้นแบ่งระหว่างมิตรภาพ...กับความรัก...
....บางที...ทั้งสองสิ่งนี้มันก็อยู่ใกล้กันจนเรา...แยกมันไม่ออก..
......ในขณะที่เราคิดว่า...เรากำลังยืนอยู่ในตำแหน่งที่เรียกว่า"มิตรภาพ" ....
แต่อีกฝ่าย...อาจจะกำลังยืนอยู่บนฝั่งที่เรียกว่า "ความรัก"
.....แล้วด้วยความที่มันใกล้กันเกินไป...เราจึงไม่เคยสังเกตุ...
....และเมื่อรู้สึกตัวอีกที...เราก็ทำร้ายคนที่ยืนอยู่บน"ความรัก" ไปเสียแล้ว...
....คนยืนอยู่บนฝั่งมิตรภาพ...อาจจะยิ้มได้เต็มที่...
......บอกความรู้สึกได้อย่างไม่ต้องปิดบัง...คิดอย่างไรก็พูดออกไป...
คนที่ยืนบนฝั่งความรัก....ต้องเก็บทุกสิ่งไว้ในใจ...
....และเอ่ยบอกเพียงสิ่งที่จะไม่ทำให้คนอีกฝั่ง...จากไป..
หัวใจคนที่ยืนบนฝั่งความรัก..คงจะเจ็บปวด...แต่ก็อดทนเสมอ...
...เพียงเพื่อจะได้ยืนอยู่ใกล้...เส้นแบ่งนั้นมากที่สุด...
...คนบางคนอาจจะยอมหยุดแค่ตรงนั้น...แค่เคียงข้าง...
...เหมือนเส้นขนาน..ไม่ได้บรรจบกัน...แต่ก็ยังอยู่เคียงข้างตลอดไป...
....บางคนอาจจะลองเสี่ยง....ทำให้มันบรรจบกัน...หากแต่บางทีมันก็พลาด...
...เพราะคิดว่ามันใกล้กัน....จนลืมคิดว่า....เส้นแบ่งนี้มันบอบบาง...
......ถ้าพลาดเพียงนิด...เส้นแบ่งมันจะขาด...แล้วหายไป...ไม่มีวันต่อได้อีกครั้ง....
...ฉันยืนอยู่บนฝั่ง"ความรัก" ของใครคนหนึ่ง...
.....แต่ฉันก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะเสี่ยง...เชื่อมมันเข้าด้วยกัน...
.....ฉันจึงขอ...แค่ ได้อยู่ใกล้ที่สุด...ชิดที่สุด...
.....ยอมเป็นเส้นขนานที่เคียงข้าง...แต่ไม่มีทางบรรจบกัน...เท่านั้นก็พอใจ...
.....ในขณะที่ฉันกำลังดูแล เส้นขนานของตัวเอง....
.....มีใครอีกคน...ก้าวไปยืนตรงฝั่งที่เรียกว่า"ความรัก"ของฉันเสียแล้ว...
.....เขาไม่ได้พยายามทำให้มันเชื่อมต่อกัน...เค้ายังยินดีเป็นเส้นขนานของฉัน...
แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเค้าไกลออกไปทุกที...เส้นขนานของฉันกับเขา มีระยะห่างมากขึ้น...
........ฉัน......พยายามดึงกลับมา... ..
....ฉันอาจจะเห็นแก่ตัว...แต่ขอได้ไหม...อย่าให้มันบรรจบกัน...
......แต่อยู่ชิดกันเหมือนอย่างในวันวานได้รึเปล่า?...อย่าทำให้ระยะห่างมันมากขึ้น...
......เพราะฉันคงทนไม่ได้ที่จะเสีย มิตรภาพที่แสนสำคัญนี้ไป....
....ได้โปรดกลับมาอยู่ที่เดิม...ฉันอาจจะเห็นแก่ตัว....
......แต่ได้โปรดเถิด ฉันอ่อนแอเกินกว่าที่จะเสีย แกไป...
คำว่า...รัก...เรามองต่างกัน...มันทำให้แกเจ็บ....
การปล่อยฉันไปอยู่ในอ้อมแขนใครอีกคน...นั่นก็ทำให้แกเจ็บ....
การที่ฉันรักใครอีกคน...แกก็คง...เจ็บ....ฉันเข้าใจเสมอ...เพราะฉันก็เคย...และรับรู้มัน...มาตลอด..
....ฉันจะไม่มีใคร...จะไม่ใกล้ชิดใคร....ไม่ทำให้แกเจ็บอีกก็ได้...ดังนั้นอย่าจากไป....
....ฉันจะไม่สนใจ....ไม่แคร์...ที่แกมีใคร...หรือแกจะเป็นยังไง...เพียงแต่.....
....อย่าจากฉันไป...อย่าหายไป...อย่าให้การรับรู้ของฉัน...มันทำให้แกเปลี่ยน...
....ได้โปรด กลับมาอยู่ข้างฉัน...เหมือนเดิม...
...ท้องฟ้าของฉัน...อย่าหายไป...ฉันไม่อาจอยู่ได้โดยปราศจากท้องฟ้า...
เขียนขึ้นในวันที่เพื่อนคนสำคัญ...เปลี่ยนไป
