ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[chaipan1999]

เหตุไฉนรักกันกลับหวั่นไหว
กลัวเปลี่ยนไปไม่เหลือจุนเจือฉัน
กลัวรอยร้าวคราวรักหักสะบั้น
กลัวเธอฉันผันแปรไม่แลมอง

กลัววาจาเคยย้ำทำให้เจ็บ
กลัวรอยเล็บจืดจางจนหม่นหมอง
กลัวห่างกายห่างใจไม่สมปอง
กลัวประคองกอดรักจักเสื่อมคลาย

กลัวอ้อมไหล่ปันไปให้ใครอื่น
กลัวแก้มนวลหยิบยื่นชื่นโฉมฉาย
กลัวเรียวแขนคล้องเกี่ยวเหนี่ยวหลายชาย
กลัวรอยร้ายจุมพิศได้ชิดชม

กลัวคืนวันฝันร้ายกลายเศษซาก
กลัวลมปากเจ้าชู้หลงสู่สม
กลัวเกลือกกลั้วมอมเมาเฝ้าโง่งม
กลัวฉันกลัว ความระทม เพราะรัก..เธอ..

 

[สุภาพบุรุษทรชน]

กลัวเหลือเกินเผอิญเดินไปทัก
กลัวทำเป็นไม่รู้จักมักพลั้งเผลอ
กลัวเหลือเกินตัวจริงสิ่งที่เจอ
กลัวละเมอเผลอรักแทบหนักใจ

เห็นแค่ตัวกลัวเธอจะมีคู่
อยากแง้มดูให้รู้ว่าอยู่ไหน
คนที่รักดูแลแคร์ห่วงใย
เขาคือใครในนั้นให้ฉันดู

ถ้าหัวใจยังห่างอ้างว้างนัก
ขาดความรักพักอยู่ดูอดสู
ได้ยินไหมใครมาหน้าประตู
เพียงสักครู่เปิดดูจะรู้เอง.

......................................

[masapaer]

พอเริ่มรักมักกลัวมั่วไปหมด
ยิ่งรันทดหดหัวตัวโหวงเหวง
หวั่นไม่ถอนอ่อนใจไม่นักเลง
ซ้อมร้องเพลงที่เศร้าเอาไว้เลย

ทั้งรักอยู่รู้ไหมใจก็หวิว
เป็นปลาซิวฟิวส์มอดปอดแหกเหวย
ช้ำมาบ่อยกร่อยใจเหมือนไม่เคย
อย่าฆ่าฉันให้ตายเลยทั้งหายใจ

 

[chaipan1999]

กลัวเหลือเกินเผอิญเดินไปทัก
กลัวทำเป็นไม่รู้จักมักพลั้งเผลอ
กลัวเหลือเกินตัวจริงสิ่งที่เจอ
กลัวละเมอเผลอรักแทบหนักใจ

เห็นแค่ตัวกลัวเธอจะมีคู่
อยากแง้มดูให้รู้ว่าอยู่ไหน
คนที่รักดูแลแคร์ห่วงใย
เขาคือใครในนั้นให้ฉันดู

ถ้าหัวใจยังห่างอ้างว้างนัก
ขาดความรักพักอยู่ดูอดสู
ได้ยินไหมใครมาหน้าประตู
เพียงสักครู่เปิดดูจะรู้เอง.

......................................

กลัวเป็นหน้าสุภาพบุรุษฯยิ่งทรุดหนัก
กลัวยึกยักรักหายคล้ายข่มเหง
กลัวเจ็บช้ำซ้ำสองคนกันเอง
กลัวใจเกรงแฟนเพื่อนมาเฉือนคม...

 

[chaipan1999]

พอเริ่มรักมักกลัวมั่วไปหมด
ยิ่งรันทดหดหัวตัวโหวงเหวง
หวั่นไม่ถอนอ่อนใจไม่นักเลง
ซ้อมร้องเพลงที่เศร้าเอาไว้เลย

ทั้งรักอยู่รู้ไหมใจก็หวิว
เป็นปลาซิวฟิวส์มอดปอดแหกเหวย
ช้ำมาบ่อยกร่อยใจเหมือนไม่เคย
อย่าฆ่าฉันให้ตายเลยทั้งหายใจ

 

ใช่ว่าเริ่มรักกลัวมั่วทุกอย่าง
ใช่หดหางนอนรูไปอยู่ไหน
แต่หากรักร้อยเล่ห์เพทุบาย
มารยาใช้กลิ้งกลอกไว้หลอกคน

เคยมือใหญ่ใจเติบยังเถิบหนี
ร้อยเล่มเกวียนหญิงนี้ทุกแห่งหน
ด้วยว่าซื่อถือกลอนอ่อนในกล
กลัวเผลอตนทุ่มไปใจทั้งดวง...

 

[คนไร้ค่า]

กลัวเหลือเกินค่ำคืนที่อ้างว้าง
กลัวเหลือเกินเคว้งคว้างไร้คนเคียง
กลัวเหลือเกินความเงียบไร้สำเนียง
กลัวเหลือเกินเสียงบอกขอจากลา

กลัวจริงๆต้องอยู่อย่างเดียวดาย
กลัวจริงๆต้องตายแบบไม่มีค่า
กลัวจริงๆต้องอยู่กับน้ำตา
กลัวจริงๆการจากลาไม่ย้อนคืน

กลัวฉันกลัวไม่มีมิตรคอยปกป้อง
กลัวฉันกลัวต้องคบใครแบบทนฝืน
กลัวฉันกลัวความช้ำที่ต้องกล้ากลืน
กลัวฉันกลัวต้องสะอื้นอย่างเดียวดาย

กลัวสุดแสนไม่มีเพื่อนที่รู้จิต
กลัวสุดแสนไม่มีมิตรช่วยเหงาคลาย
กลัวสุดแสนความเป็นมิตรจักมลาย
กลัวสุดแสนมิตรหายเพียงข้ามคืน

[ดอกกระเจียว]

กลัวว่าเธอได้ไปทั้งใจหมด
แล้วไม่จดจำเราคนเฝ้าห่วง
อยู่ข้างหลังรั้งรอต่อพุ่มพวง
น้ำตาล่วงรินไหลเธอไม่แล

กลับเผยผายใจชั่วเกลือกกลั้วบาป
ระยวบยาบเฉไฉไม่แยแส
นั่นล่ะสุดหมองเศร้าคนเฝ้าแล
สุดย่ำแย่จะยอมรับให้กับใจ

[พิมพิลาไลย]

ต้องจมจ่อม ถ่อมตน และทนสุด
รักสะดุด หยุดกึก นึกหวั่นไหว
ติดอยู่กับ เวลา ตั้งตาไป
เพราะเธอไม่ กลับมา ตั้งตารอ

ก้มหน้ารับ กับตัวเอง ฟังเพลงเศร้า
เธอมีเขา หรือใคร อยู่ไหมหนอ
วันและคืน ฝืนช้ำ น้าตาคลอ
ใครพนอ คลอเคล้า เฝ้าเอาใจ

แค่เพียงคิด สะกิดใจ ให้ปวดร้าว
กลัวถึงคราว หนาวเหน็บ เจ็บไฉน
ลืมคนเคย เอ่ยรัก สลักใจ
จำไม่ได้ สักอย่าง ช่างน่ากลัว


พิมพิลาไลย

[ปีศาจสุรา]

เป็นแค่เพียงจินตนาการที่สรรสร้าง
วาดหวังวางทางทุกข์ไม่สุขสม
คิดมองบวกก็คงไม่จอมจม
ไม่ต้องตรมกับความเศร้าให้เหงาใจ
หากกลัวนักหันมาปักพักทางนี้
อ้อมแขนมีให้หนุนตักพักหลับไหล
จะคอยป้องคอยปัดพัดทุกข์ภัย
ขอดวงใจเธอมาอาสาดู

[ดิษฐา]

แปลกจริงน่ะ..ใจคน
ทำไมต้องสับสน..ต้องหวั่นไหว
ร้อยพัน เรื่องราว ในจิตใจ
บางครั้ง ต้องแคร์ทำไม..ปล่อยวาง


แค่ทำวันนี้ ให้ดีที่สุด
เมื่อถึงคราวสิ้นสุด แม้อ้างว้าง
บอกเตือนตัวเองไป.... ทำใจให้เป็นกลาง
เค้าไม่รัก ก็อย่าซมซาน..กลับไป


ก็เพราะ... ความกลัว
คือเหตุผล รอบตัว ที่ทำให้อ่อนไหว
จนอยู่กับความเจ็บซ้ำ ทำไม
อย่าเลย อย่าใส่ใจ..กับคนใจร้าย..อย่าจำ

[พิมพิลาไลย]

เป็นแค่เพียงจินตนาการที่สรรสร้าง
วาดหวังวางทางทุกข์ไม่สุขสม
คิดมองบวกก็คงไม่จอมจม
ไม่ต้องตรมกับความเศร้าให้เหงาใจ

หากกลัวนักหันมาปักพักทางนี้
อ้อมแขนมีให้หนุนตักพักหลับไหล
จะคอยป้องคอยปัดพัดทุกข์ภัย
ขอดวงใจเธอมาอาสาดู

อยากมีแขน ที่แสนอุ่น หนุนแทนหมอน
ไม่หลอกหลอน ได้หลับไหล ไม่อดสู
เพียงพี่ไซร้ ได้สวมกอด ยอดพธู
จะหลับอยู่ มิรู้หวั่น นิรันดร

ขอเพียงมี ตัวพี่นั้น ไม่หวั่นไหว
คอยคุ้มภัย ได้ปกปัก รักสมร
จะหลับไหล ในอกอุ่น ละมุนนอน
ขอพักผ่อน นอนอกพี่ ที่คุ้มครอง

พิมพิลาไลย

[แพรว >w<]

อดีตหลัง ครั้งเจ็บ ยังเก็บลึก
ยังตรองตรึก นึกหา น้ำตาไหล
"กลัว"ไม่อาจ พลาดพัก ไปรักใคร
"กลัว"ส่งใจ ให้ช้ำ ย่ำยีตน

เธอเข้ามา พาแสง ซานแซงจิต
ให้พินิจ คิดหา จนบ้าหน
วุ่นวายใจ ไร้สติ ตำหนิคน
โอ้ใจจน หนทาง หรืออย่างไร

คำว่า "กลัว" กลั้วย่ำ ซ้ำทุกแห่ง
ยังเหลือ"แรง" ไปรัก ให้หักไหม
พอเถิดพอ ตัดก่อนเถิด เตลิดไกล
หยุดรั้งไว้ ดีกว่าแย่ แก้ไม่ทัน