โคลงสี่สุภาพ
ลมพายมาชายน้อง นวลสมร
แขนพี่กางกุมกร เจ้าไว้
พลางเย้าหยอกบังอร เฉลิมแฉล้ม นักนา
หวังพี่หวังว่าใกล้ กลิ่นเจ้าเนื้อนวล
ควรครวญคิดหนักแท้ ขวัญพี่
นานเท่าใดจักมี หนึ่งเจ้า
มาแนบทรวงหน่วงฤดี ขวัญข้า
ปางกามเทพศรเร้า พี่เฝ้าถนอมเรียม
แม้ลมรำเพยพ้อง เท่าใด
พี่จะมิให้ละอองไอ ถูกเนื้อ
ฤาทุกข์ฤาโศกไหน บ่ต้อง จิตแฮ
พิทักษ์นวลทุกเมื่อ ตราบหล้าแตกสลาย ฯลฯ
กลอนสุภาพ
โอ้นวลน้องละอองใดในแหล่งหล้า
อย่าหมายมาต้องนวลละอองได้
แม้ลมเชยรำเพยกรุ่นให้อุ่นใจ
ละอองใดก็อย่าพ้องมาต้องนาง
เรียมจะคอยป้องปักษ์รักษาเจ้า
นานเนิ่นเนาเท่าไรใจส่งสร้าง
ก่อกำแพงรักอยู่ไว้ไม่วายวาง
เป็นแบบอย่างรักนิรันดร์ไม่ผันแปร
ถึงยามเช้าเข้าสายหรือบ่ายคล้อย
สองมือคอยประคบครองสองมือแม่
มิให้เจ็บชอกช้ำระกำแด
ดวงใจแย่ย่อยยับไปนั้นไม่มี
กาพย์ฉบัง 16
ลมเชยรำเพยเชยน้อง พี่กอดประคอง
ประคบประหงมแจ่มจันทร์
อกเอ๋ยเจ้าจอมจิตขวัญ ลมแรงตรงนั้น
พี่จะโอบป้องผองภัย
เรื่องร้อนเรื่องร้าวคราวใด พี่จะมิให้
มาต้องมากรายน้องนาง
รักเจ้ามิได้อางขนาง แทบจิตวายวาง
มิให้เจ้าเป็นอันตราย
ชูชุบฟูมฟักโฉมฉาย ตราบพี่นี้วาย
ชีพแล้วจึ่งร้างนางเอย
กาพย์สุรางคนางค์ 28
น้องเอยเนื้อนวล ยามเมื่อลมหวน มาต้องน้องนาง
พี่โอบพี่อุ้ม กรกุมเอวบาง มิหน่ายมิร้าง ปล่อยวางแม่เอย
ละอองอุ่นลม น้ำค้างพร่างพรม ผสมฝุ่นไอ
พี่จักปกป้อง ละอองภัศม์ใด ด้วยชีพด้วยใจ รักใคร่แก้วตา
ตราบสิ้นชวิต ก็จะไม่คิด สักนิดหน่ายหน้า
จะรักมิร้าง ลมใดจักพา ลมร้อนกรายมา พี่จะพาพัดไป
ให้ห่างนวลน้อง ที่รักครอบครอง ทั้งสองดวงใจ
ยึดมั้นกลมเกลี่ยว กรเกี่ยวกุมไป แม้นานเท่าไร ไม่รู้ลืมเลือน เอยฯลฯ....
