ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

“อัศจรรย์จินตนา”
๐

๐ วันที่แดดสายลมระดมอ่อน
แว่วเสียงอ้อนของนกวิหคหวาน
เสียงน้ำตกอวลขลังกังสดาล
ปลาเริงธารสนุกขลุกสายชล

๐ พลิ้วดอกหญ้าฝ่ากระแสแลลอยล่อง
เป็นคลื่นฟ่องก่อนนิ่งทิ้งร่างหล่น
บรรยากาศบอบบางอย่างผ่อนปรน
จุดเริ่มต้นถักทอช่อไมตรี

๐ อัศจรรย์ฤทธิ์พรหมผสมแทรก
เสี้ยวแวบแรกแปลกไย-ใจเต้นถี่
วาบทั้งกายเมื่อตาสบนารี
รัศมีเธอโชนล้นตรึงตรา

๐ ซ่านน้ำตกลำห้วยสวยทั้งสาย
ร่างหนึ่งชายงงงันสั่นประหม่า
ถูกภาพหนึ่งสะกดบทกายา
ให้เคลิบเคลิ้มโหยหาตาลอบมอง

๐ ห้วยน้ำดังครั้งก่อนกับตอนนี้
จึงต่างกันสิ้นดีที่ความผ่อง
เมื่ออนงค์นวยนาดมาดเรืองรอง
ครอบคลุมห้องฤทัยแทรกใจชาย

๐ อัศจรรย์ของใจจึงไหลล่อง
ถูกเธอคล้องห้องใจไปโดยง่าย
จินตนาพริ้งเพริศเกิดง่ายดาย
ยามแพ้พ่ายเสน่หาแก่นารี..

ระนาดเอก

[บ้านริมโขง]

หลังสู้ฟ้าใบหน้ายังสู้ฝน
แสงสู้คนร้อนไหม้ไม่หน่ายหนี
แขนหอบกล้าปักดำนำชีวี
เหงื่อไหลปรี่ทั่วร่างกลางทุ่งนา

ตื่นเช้ามืดพอแสงแยงทางส่อง
เพียงได้มองเห็นทางย่างก้าวหา
ไก่ขันแจ้วถึงแล้ววันเวลา
ต้องเดินหน้าเพื่องานสานชีพตน

อากาศเย็นยามเช้าก้าวสู่ทุ่ง
ต้องรีบมุ่งสู้เวลายามฟ้าหม่น
หากรวีฉายแสงร้อนแรงลน
เกินจะทนหม่นไหม้ในอาการ

จากนี้ไปอีกหน่อยครุ่นคอยหนอ
ข้าวชูช่อรออรุณอุ่นไอหวาน
จินตนาพาฝันนั้นไม่นาน
ข้าวเต็มลานบานไสวได้ชื่นชม

พ่อแม่ฝันให้ฉันนั้นเรียนต่อ
ข้าวคงพอเหลือขายได้ดั่งสม
ใจเรารื้นคืนวันไม่หวั่นตรม
...แต่..นาล่มกลางทางอย่างยับเยิน !

ชีวิตนี้ที่หวังต้องยั้งหยุด
จินตนาล้าหลุดฉุดขัดเขิน
จินตนาคนจนข้นแค้นเกิน
ก้มหน้าเดินด้วยคล้าย..อายฟ้าดิน.

"บ้านริมโขง"

๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๔

[สะเลเต]

ห้วยน้ำดังครั้งก่อนตอนออกค่าย
ไหล่สะพายพาดคล้องกล้องโซนี่
จับโฟกัสตะลึงอึ้งทันที
กดชัดเตอร์รัวถี่..สิ่งที่มอง

ยลน้ำตกเป็นสายคล้ายสวรรค์
อีกพฤกษานาพรรณงงงันจ้อง
ริ้วละลอกลาดหลั่นแสนลังลอง
จินตนาการผ่านกล้องกรองด้วยใจ

ธารสีขาวพราวเด่นเย็นซาบซ่าน
ภาพวันวานขานกลับขยับใกล้
ห้วยน้ำดังพรั่งพร้อมล้อมวิไล
สายน้ำใส......ไหลหลั่งฝังทรงจำ

--- สะเลเต --

-

[ปรางทิพย์]

ต้องมนตรานารีแรกที่เห็น
แม่เนื้อเย็นเพ็ญจับดุจอัปสร
ทั้งทรวดทรงองค์ลักษณ์ประจักษ์จร
อรชรอ้อนแอ้นในแดนดง
 
เจ้าชม้ายชายตาประหม่าเขิน
ยามย่างเดินเหินกรายคล้ายบุหรง
ทุกท่วงท่าร่าเริงบันเทิงพง
ประดุจหงส์หลงไพรใกล้สายธาร
 
เจ้าเริงร่ายว่ายวนชลสินธุ์
ที่ไหลรินถิ่นสวยห้วยละหาร
ดุจกินนรย้อนภพประสบพาน
ล่วงเพรงกาลผ่านมาช่างน่ายล
 
จึงหลงใหลในลักษณ์วงพักตร์เจ้า
โฉมเฉลาเย้ายวนชวนฉงน
จินตนาพาจิตให้คิดวน
ฤาผู้คนค้นหา..ใจนารี...

ปรางขอกราบขอบพระคุณ  คุณระนาดเอกที่สะกิดชี้แนะคำผิดเจ้าค่ะ

[ระนาดเอก]

๐ อยากกระโจนโผนลงตรงธารใส
ณ ทันใดไปหามารศรี
กลายร่างเป็นเช่นมัจฉาท่าเปรมปรีดิ์
เข้าคลุกคลีปรี่วนปนเคลียคลอ

๐ หลงถือสิทธิ์จิตสั่งพลั้งหลงรูป
ฤทัยวูบวาบไสวเหตุใครหนอ
อัศจรรย์จินตนามาพะนอ
หัวใจทอทึกทักภักดิ์แรกเจอ

๐ เปลี่ยนธารสายคล้ายสระอโนดาต
สู่บทบาททาสใจยามไผลเผลอ
ไอหมอกคลุมหุ้มร่างนวลนาง-เธอ
งามเสมออัปสรย้อนเยือนดิน

๐ ประกายตาฝ่าม่านธารสวรรค์
ผมเปียกปอนอรนั้น-ผิวปันกลิ่น
งามร่างใดใต้สกลจนเมืองอินทร์
ยังพ่ายสิ้นศิลป์ร่างเธอนางเดียว..

ระนาดเอก