ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

๐ ขอบฟ้ากว้าง กลางเช้า ลมเย้าหยอก
ราชพฤกษ์ คลี่ออก กลีบดอกอ่อน
สองฟากทาง ทุกวัน ที่สัญจร
แสงแดดร้อน โลมช่อ ละออตา

๐ จากบ้านนา ป่าใหญ่ สู่ในกรุง
ห่างท้องทุ่ง นานวัน ยังฝันหา
คูณไหวช่อ ล้อลม พร่างพรมพา-
กลีบร่วงลา หล่นพลิ้ว ปลิวตามลม

๐ คิดถึงภาพ ท้องทุ่ง ยามรุ่งสาง
หยาดน้ำค้าง พร่างพราย คล้ายแพรห่ม
จากพรากความ หวานรื่น เคยชื่นชม
เหงาอารมณ์ ขมขื่น ต้องฝืนใจ

๐ ลมเฉื่อยฉิว ริ้วระลอก ยั่วหยอกฟ้า
ข้าวในนา ลู่ลิ่ว ดูพลิ้วไหว
เป็นริ้วคลื่น เคล้าคลอ ล้อลมไกว
ทั้งยอดใบ พลิกพลิ้ว ลิ่วลมริน

๐ หวีดหวิวคล้าย คร่ำครวญ หวลละห้อย
ยังคงคอย ร้อยรวม ร่วมถวิล
ถามวิหก ผกโผย ที่โบยบิน
อยากได้ยิน ถ้อยขาน บอกผ่านความ

๐ จากคนอยู่ ปลายนา ใต้ฟ้ากว้าง
แม้ห่างร้าง แรมไกล ไม่อาจห้าม
ภาพทุ่งนา ตรึงจิต คล้ายติดตาม
ยังเพรียกหา ทุกยาม ย้ำความนัย

๐ ดอกคูณงามตระการ บานสะพรั่ง
สายลมยัง โบยโบก  จนโยกไหว
เหลืองช่อช้อย พลิ้วลม พร่างพรมไกว
เหมือนอาลัย ในอก ที่วก วน

๐ กลีบเหลืองบาง คว้างลิ่ว ปลิวลงพื้น
ยังขมขื่น เกินขับ ความสับสน
ห่าง-ห่วงหา อาวรณ์ นั้นร้อนรน
เหมือนกมล หล่นลอย รอคอยใคร

๐ ปลายทุ่งกว้าง กลางลาน ตระหง่านอยู่
เคยเฝ้าดู ฟ้ากว้าง กระจ่างใส
ใต้ต้นคูณ ช่อพลิ้ว ลิ่วลมไกว
กับแววนัยน์ สบซึ้ง นั้นตรึงเตือน

๐ เหลืองดอกคูณ งามกลาง แสงสางตรู่
ลมพร่างพรู กลีบอ่อน ก็ร่อนเกลื่อน
เพียงสัมผัส จากตา ที่ล้าเลือน
พรากวันเลื่อน เดือนห่าง หนทางไกล

๐ คิดถึง...ภาพดอกจาน บานเต็มต้น
สวยอยู่บน กิ่งก้าน ตระการไสว
หากใจคนหม่นเหงา นานเท่าใด-
เสน่หา อาลัย จักได้พบ

๐ในเมืองฟ้า อมร ป่าคอนกรีด
เหมือนถูกขีด กรอบกั้น เกินบรรจบ
แม้ภาพหวาน ล่วงเลย ไม่เคยลบ
ยังเร้นหลบ ร่องรอย คอยคืนวัน

๐ กลีบสีแดง แสงไล้ ลมไหวแผ่ว
นานนักแล้ว ห่างเห็น เป็นภาพฝัน
ตราอยู่ใน มโนนึก คือพฤกษ์พรรณ
กับคืนวัน เคยชื่น รื่นอารมณ์

๐ คอยคืนวัน ผันวน จนบรรจบ
คอยได้พบ วันชื่น คืนสุขสม
คอยน้ำใจ หยาดหยด มา รด-พรม
พร้อมหุ้มห่ม ไออุ่น ละมุนรัก

๐ กระท่อมน้อย ปลายนา ใต้ฟ้ากว้าง
เหมือนเร้นพราง ในฝัน อันประจักษ์
ภาพใครหนึ่ง ร่วมเรียง เคียงใจภักดิ์
ยังกุมกัก อาวรณ์ ให้ย้อนคิด

๐ กลิ่นไอดิน โชยกรุ่น อุ่นแดดอ่อน
ตะวันรอน  ภาพเลือน คอยเตือนจิต
เพียงความฝัน อิงแอบ อยู่แนบชิด
คงหมดสิทธ์ หวนคืน กลับผืนนา

[ไพร พนาวัลย์]

กลับมาเถิด คนดี พี่รออยู่
ห่างยอดชู้ เคียงกาย ชายผวา
ทั้งหนาวเหน็บ เจ็บใจ ไร้กานดา
เชิญขวัญตา หวนคืน ผืนนาเรา

ทนไม่ได้เลย ที่จะต้องตอบกลอนที่พิไรร่ำรำพัน
จนเห็นภาพ ท้องทุ่งนา ทั้งดอกคูณสีเหลืองอร่าม
และดอกจาน บานสะพรั่งสีแดงสดใส
โอย... คิดถึงท้องไร่ปลายนาบ้านเราจังเลย....
เอาไป+1 นะ ไม่ธรรมดาเลย นะเนี่ยสะออนๆหลาย 

 

“ปรางค์  สามยอด”

[วลีลักษณา]

กลับมาเถิด คนดี พี่รออยู่
ห่างยอดชู้ เคียงกาย ชายผวา
ทั้งหนาวเหน็บ เจ็บใจ ไร้กานดา
เชิญขวัญตา หวนคืน ผืนนาเรา “ปรางค์  สามยอด”

ห่างร้างไกล ทุ่งนา มานานนัก
คนไกลจัก จืดจาง แล้วอ้างเหงา
ด้วยหนทาง ขวางคั่น กั้นแม้เงา
พี่คลอเคล้าใครอยู่ ยากรู้ทัน


ขอบคุณนะคะ ถือเป็นกำลังใจใหญ่หลวงค่ะ

[มานพ]

เห็นดอกคูณ ดอกจาน บานสะพรั่ง
ใจพี่ยัง คำนึง ถึงเสมอ
กลับมาเถิด คนดี พี่รอเธอ
พี่ยังเพ้อ คอยมอง น้องกลับนา

[วลีลักษณา]

ฝากบอกความ ตามลม ลิ่วพรมพัด
ให้ลอยลัด ฟากฟ้า มาเสมอ
แม้ห่างกัน เพียงกาย ยังหมายเจอ
ไม่ปล่อยให้คอยเก้อ เพ้อลำพัง

[มานพ]

ฝากบอกความ ตามลม ลิ่วพรมพัด
ให้ลอยลัด ฟากฟ้า มาเสมอ
แม้ห่างกัน เพียงกาย ยังหมายเจอ
ไม่ปล่อยให้คอยเก้อ เพ้อลำพัง

แล้วเมื่อไหร่ น้องจ๋า จะมาพบ
พี่มานพ รอหนู อยู่ข้างหลัง
เพราะห่างกัน ร้าวรวด ปวดใจจัง
กลัวจะดัง ลืมพี่ ที่อยู่นา

[วลีลักษณา]

คงจะมี สักครา มาบรรจบ
ได้พานพบ ถึงวัน ชื่นหรรษา
ในทุ่งนา ฟ้ากว้าง เคยร้างลา
จะกลับมา สักวัน จงมั่นคอย

[มานพ]

คงจะมี สักครา มาบรรจบ
ได้พานพบ ถึงวัน ชื่นหรรษา
ในทุ่งนา ฟ้ากว้าง เคยร้างลา
จะกลับมา สักวัน จงมั่นคอย

จงกลับมา เร็วไว ในเดือนนี้
เป็นเดือนที่ พี่ชาย ใจเหงาหงอย
วันสงกรานต์ อย่าให้ ใจเลื่อนลอย
รอน้องกรอย สุขสันต์ วันสองเรา

[วลีลักษณา]

วันสงกรานต์ เมษา มาอีกหน
หวังพบคน อยู่ไกล ที่ใจเหงา
ดอกคูณบาน ช่อแล้ว...ลมแผ่วเบา
ดังจะเร้า เจ้าร่วง สู่ทรวงใคร

ช่างแสนนาน ผ่านพ้น อย่างหม่นเศร้า
ยังคงเฝ้า คิดฝัน และหวั่นไหว
ดอกคูณ-จาน บ้านแล้ว ทั้งแนวไพร
ขอมอบให้ ใจคน ที่บ่นคอย

[มานพ]

วันสงกรานต์ เมษา มาอีกหน
หวังพบคน อยู่ไกล ที่ใจเหงา
ดอกคูณบาน ช่อแล้ว...ลมแผ่วเบา
ดังจะเร้า เจ้าร่วง สู่ทรวงใคร

ช่างแสนนาน ผ่านพ้น อย่างหม่นเศร้า
ยังคงเฝ้า คิดฝัน และหวั่นไหว
ดอกคูณ-จาน บานแล้ว ทั้งแนวไพร
ขอมอบให้ ใจคน ที่บ่นคอย

 

จะรอคอย เจ้ากลับ ประทับทรวง
พี่ยังห่วง  คนไกล ใจยังหงอย
ดอกคูณบาน-จานหล่น คนเลื่อนลอย
ยังสำออย น้อยใจ รอใครมา

พี่นับวัน  ผ่านพ้น อย่างหม่นเศร้า
ยังคงเฝ้า  คิดฝัน หวั่นผวา
ดอกคูณ-จาน บานแล้ว หนาแก้วตา
คำสัญญา ฝากไว้  ยังไม่ลืม

[วลีลักษณา]

ดอกคูณไหว ช่อพลิ้ว ริ้วลมผ่าน
ให้รักบาน ที่ใน ใจคนปลื้ม
ฝากอาลัย ไกลลิบ ให้หยิบยืม
จะไม่ลืม สัญญา แม้ว่าไกล

งดงามดอก ทองกวาว คราวแบ่งบาน
ลมโชยผ่าน รื่นริ้ว ช่อพลิ้วไหว
กลีบบางร่วง ร่อนคว้าง ปลิวห่างไกล
ปลิดห่วงหา อาลัย ลอยไกลลิบ

[Kotchanan]

เสียงหัวเราะคุ้น คุ้น เคยอุ่นอก
ยังสะทกทุกครั้งเกินย่าง,หยิบ
อยากปรุงฝันสดสวยด้วยน้ำทิพย์
แต่ฟ้าขลิบแสงพราวอย่างเปล่าดาย

ณ เบื้องหน้าดอกคูณพูนสะพรั่ง
และความหลังหลั่งรินมิสิ้นสาย
หากหอบกลีบดอกคูณซึ่งพูน,พราย
แม้มากมายมิเท่า เหงาแห่งคน-

ซึ่งพลัดถิ่นไกลรังดั่งนกน้อย
และรอคอยคืนรักอีกสักหน
ซบอกดินอ้อมฟ้าประสาซน
แต่เริ่มต้นตื่นฝันก็พลันจาง!!


กลอนเพราะมากเลยค่ะ...คุณ phiangkamon

[ไพร พนาวัลย์]

ดอกคูณไหว ช่อพลิ้ว ริ้วลมผ่าน
ให้รักบาน ที่ใน ใจคนปลื้ม
ฝากอาลัย ไกลลิบ ให้หยิบยืม
จะไม่ลืม สัญญา แม้ว่าไกล

งดงามดอก ทองกวาว คราวแบ่งบาน
ลมโชยผ่าน รื่นริ้ว ช่อพลิ้วไหว
กลีบบางร่วง ร่อนคว้าง ปลิวห่างไกล
ปลิดห่วงหา อาลัย ลอยไกลลิบ

จะขอเก็บ กลีบบาง อย่างถนอม
เจ้าพยอม ยามเย็น เห็นต้องหยิบ
เอามาร้อย คล้องคอ ขอกระซิบ
เจ้ากระพริบ ตาช้อน  อ้อนเชยชม

ทองกวาวเอ๋ย เคยคู่ อยู่เคียงใกล้
ยามห่างไกล ใจสะอื้น ทนขื่นขม
อีกไม่นาน หรอกหนา อย่ามัวตรม
ร่วมภิรมย์ บ่มรัก ปักใจนาง

 

“ปรางค์  สามยอด”

[วลีลักษณา]

เหมือนสายสม พรมลูบ แล้ววูบผ่าน
จนล่มลาญ อารมณ์ เกินข่มหมาง
กลับกลายเป็น เย็นชืด เมื่อจืดจาง
จึงเหินห่าง กายใจ เกินไขว่คว้า

ดอกคูณ-จาน บานคลี่ ทุกปี, เห็น
แต่คนเร้น ลับหาย ไม่มาหา
ยังรอรับ กลับคืน สู่ผืนนา
เฝ้ารอทั้ง น้ำตา จนพร่าเลือน

ไหนเล่าคำสัญญา ก่อนหน้านี้
ว่าทุกปี จะมารับ กลับคล้อยเคลื่อน
ทั้งปีใหม่  สงกรานต์ ใกล้ผ่านเยือน
แต่ดูเหมือน คนห่าง จะร้างลับ

กลีบคูณร่วง หล่นพลิ้ว ปลิวลงพื้น
ปลิดหวานชื่น ลอยไกล ไม่หวนกลับ
ยามเมื่อรัก ลาจาก ยากระงับ
ดังกลีบคูณ ย่อยยับ อยู่กับดิน

ขอบคุณค่ะ คุณกชนันท์.... กลอนของคุณไพเราะมากๆ ค่ะ

[masapaer]

ภาพดอกคูนลิ่วลงตรงแผ่นพื้น
ให้สะอื้นชื้นตาเมื่อลาถิ่น
ระลึกถึงซึ้งใจในแดนดิน
รัญจวนกลิ่นก่อนเก่าเมื่อเรามา

มองดอกจานบ้านเก่าเราคิดถึง
ห้วงคำนึงซึ้งใจให้ห่วงหา
หากแม้นย้อนคืนได้กาลเวลา
สักเพียงครั้งย้อนป่าแค่นาที

"มะสะแป แคร์เหลืองแดงแห่งป่าไกล เพราะมองที่ไรหัวใจยังแอบฝัน"   


ทำไมกลอนคุณ phainkamon  จึงกรีดแทงเข้าหัวใจนัก ไม่มีคำใดชมจะดีไปมากกว่า  + 1  นะคร๊าบ 

[วลีลักษณา]

หมอกควัญเสีย โรยตัว อยู่ทั่วถิ่น
มีแต่กลิ่น กลบแฝง ในแสงสี
ยามวันยิ่ง ร้อนแรง แสงรวี
ทุกชีวี เร่งร้อน ไม่ผ่อนพัก

สิ้นงดงาม ธรรมชาติ ขาดสงบ
อยากลี้หลบ สู่นา ด้วยล้าหนัก
เพียงใครหนึ่ง ซึ้งสนอง ปองใจภักดิ์
จะจำหลัก ดวงขวัญ ร่วมพันธนา

ขอบคุณนะคะ คุณ MASAPAER นับเป็นกำลังใจใหญ่หลวงค่ะ

[ดอกกระเจียว]

ลมละลิ่วอ้างว้างอยู่กลางทุ่ง
ไม่หมายมุ่งใดใดในโลกหล้า
เมื่ออดีตผันผ่านเนิ่นนานมา
เฝ้าทบทวนครวญค่าคิดอาวรณ์

เคยเอาตึกเมืองฟ้าต่างป่าใหญ่
กลางกรุ่นไอสร้างฝันมิผันผ่อน
นานหลายปีหนีไกลมาจากจร
ต่างคุ้นเคยเลยมิย้อนกลับคืนเยือน

ดอกสีแดงจากต้นจานบานสะพรั่ง
ปลุกใจหวังคนเดินดินในถิ่นเถื่อน
สู้รอฝนจากฟ้ากลับมาเยือน
มิคลาดเคลื่อนเลื่อนลาให้อาทร

จึงจะพลิกแผ่นดินบนถิ่นกว้าง
คืนสล้างด้วยพืชพันธ์งามสลอน
เอาฝูงควายปลายนาป่าดงดอน
เป็นเรือนเหย้าเรือนนอนมิจากลา


[/size]iclub]