มันร้าวรวด ปวดใจ ชายบ้านทุ่ง
เห็นหนุ่มกรุง เล่นกีต้าร์ พาหวั่นไหว
เจ้านั่งเคียง ข้างชิดสนิทใจ
ดูสดใส ยิ้มรื่น ช่างชื่นบาน
เขาคงเล่น เพลงดัง ในบางกอก
ทั้งคอร์ดนอกคอร์ดใน พลิ้วไหวหวาน
เพลงฃลุ่ยข้า ล้าสมัย ไม่ทันกาล
ไม่สะท้านสะเทือนชึ้ง ถึงฤดี
ยกขลุ่ยจบ หน้าผาก ฝากเคารพ
ขอน้อมนบ พระคุณอุ่นเกษี
ขออภัยสักหน ครูดนตรี
ฃลุ่ยเลานี้ ข้าหัก เพราะรักลา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
