...ยามเมื่อฝนโปรย...โรยน้ำ...จากหยาดฟ้า
หรือน้ำตา...มาร่วงหล่น...บนแก้มใส
หลั่งรินรด...หมดคำ...นำอาลัย
ปนน้ำไหล...จากฟากฟ้า...พาสู่ดิน
...สะอื้นแบ่ง...แข่งร้อง...ก้องฟ้าฝน
ให้กับคน...ที่ลาจาก...ฝากรักบิ่น
น้ำหลั่งนอง...ครองแก้ม...แต้มชีวิน
เหมือนยุพิน...จะสิ้นลม....ลงตมลวง
...ขอน้ำฝน...ซะล้าง...ทางที่เจ็บ
กี่หนาวเหน็บ...จะเก็บทน...จนสิ้นสรวง
กับความหลัง....หวังล้าง...จางลางทรวง
แม้ติดบ่วง...จะล่วงล้ำ...อย่าซ้ำใจ
...เมื่อสายฝน...โปรยปราย...ทายความเหน็บ
ทุกเสี้ยวเก็บ...เจ็บแล้วจำ...สั่งย้ำไหว
ก่อเกิดแผล...แผ่ซ่าน...ลานฤทัย
เจ็บแค่ไหน...ให้ไหลลง...ตรงฝนโปรย...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
