เพราะห่วงใย จึงมาเผ้า ทุกเช้าเย็น
เพราะห่วงใย จึงไม่เห็น เขาอยู่ใกล้
เพราะห่วงใย จึงไม่อยาก พรากเธอไป
เพราะห่วงใย จึงมิคลาย วายลืมเลือน
เพราะห่วงใย จึงเป็นทุกข์ จนวันนี้
เพราะห่วงใย จึงไม่มี ใครให้เห็น
เพราะห่วงใย จึงอยากใกล้ ให้ได้เป็น
เพราะห่วงใย จึงยากเย็น เมื่อเห็นเธอ
เพราะห่วงใย จึงไม่รู้ เธอไม่รัก
เพราะห่วงใย จึงประจักษ์ ว่ามากเหลือ
เพราะห่วงใย จึงอยากให้ ความจุลเจือ
เพราะห่วงใย จึงไม่เหลือ ใจให้ใคร
เพราะห่วงใย จึงอยากมี เธอเคียงข้าง
เพราะห่วงใย จึงไม่ห่าง ร้างไปไหน
เพราะห่วงใย จึงให้เธอ มากเกินไป
เพราะห่วงใย จึงทำได้ แค่ฝันเอย...
[/size][/color]เพราะห่วงใย จึงไม่เห็น เขาอยู่ใกล้
เพราะห่วงใย จึงไม่อยาก พรากเธอไป
เพราะห่วงใย จึงมิคลาย วายลืมเลือน
เพราะห่วงใย จึงเป็นทุกข์ จนวันนี้
เพราะห่วงใย จึงไม่มี ใครให้เห็น
เพราะห่วงใย จึงอยากใกล้ ให้ได้เป็น
เพราะห่วงใย จึงยากเย็น เมื่อเห็นเธอ
เพราะห่วงใย จึงไม่รู้ เธอไม่รัก
เพราะห่วงใย จึงประจักษ์ ว่ามากเหลือ
เพราะห่วงใย จึงอยากให้ ความจุลเจือ
เพราะห่วงใย จึงไม่เหลือ ใจให้ใคร
เพราะห่วงใย จึงอยากมี เธอเคียงข้าง
เพราะห่วงใย จึงไม่ห่าง ร้างไปไหน
เพราะห่วงใย จึงให้เธอ มากเกินไป
เพราะห่วงใย จึงทำได้ แค่ฝันเอย...