ดวงตะวันบนเหลี่ยมขอบ
สายลมโชยผ่าน
ผู้โบกสะบัดริ้วผ้าแพรห่มสมุทร
ฝูงนกจากดินแดนเทพนิยาย
คลอเคลียท้องฟ้าเปลือยหัวใจไร้รอยขีด
ต้นสนเรียวกิ่งแตกหัก
ทิวเขาอันเงียบสงบ
ละอองฟองกระเด็นกระดอน
เสียงเคาะม้านั่งผุพังผสมผสาน
บทกวีบอบช้ำสรรพางค์ตกหล่น
ท่ามเปลวแดดลูบไล้เรือนกายเหงื่อหยด
หากเงาสะท้อนทอดยาว
บนรอยเท้าเปรอะเปื้อนหาดขาว
หาใช่ปรารถนาความหมาย
เมียงมองเพียงความเวิ้งว้าง
อีกไม่นาน...
ม่านรัตติกาลกำลังเดินทางมาปกคลุม
...
สกินเฮด
7/4/53
EverLasTinG
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
