ยังจำได้เวลาในคราก่อน
ล้มตัวนอนอ่านกลอนตอนหัดเขียน
ไม่มีครูแนะนำคำติเตียน
เลยพากเพียรเขียนฝากมาจากใจ
เคยอ่านบ้างไม่มากจากหนังสือ
นั่นแหล่ะคือครูกลอนที่สอนไว้
ไม่เคยคิดกู่ร้องลำพองใจ
เรียนรู้ในโลกกว้างไม่ล่วงเกิน
อยู่อย่างคนไร้ค่าหาโอกาส
มิประกาศความฝันวันสรรเสริญ
ผ่านเรื่องราวร้าวไหวใจเผชิญ
แต่ก้าวเดินต่อไปไม่ทิ้งทาง
แม้ไม่มีตัวตนเป็นคนสอน
แต่ละตอนของชีวิตคิดจนสาง
ผ่านค่ำคืนมืดมัวสลัวลาง
รอวันฟ้าสว่างระหว่างเดิน
ประสบการณ์มากมายที่รายล้อม
จะหล่อหลอมตัวตนพ้นขัดเขิน
นั่นแหล่ะคือครูกลอนตอนเผชิญ
ไม่ยากเกินเพลินฉุดให้จุดยืน
ขอเคารพนบนอบปลอบน้ำใส
ที่รินไหลจากครูดูสะอื้น
ศิษย์ร้าวไหวปวดใจในค่ำคืน
สองตารื้นเรื่อไหลเข้าใจครู.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
