สายลมพริ้วริ้วไผ่กวัดไกวแกว่ง
เอนตามแรงลมพัดสะบัดใส่
เกิดทำนองพร้องเสียงเจรียงใจ
เคลิบเคลิ้มไปในเพลงบรรเลงมา
ฟังไผ่ครวญหวนไห้แสนไหวหวั่น
เหมื่อนหนึ่งฉันนั้นพร่ำคร่ำครวญหา
ถึงน้องนวลชวนชื่นฝืนห่างลา
หยาดน้ำตาบ่าหลั่งดั่งพิรุณ
ลมโหมย้ำซ้ำซัดพัดลำไผ่
ต้นโยกไปใบร่วงเป็นห่วงหมุน
ขืนกอกิ่งอิงกันหมั่นเจือจุน
แบ่งไออุ่นกรุ่นกอต่อต้านภัย
มองดูไผ่ไยคนแบ่งชนชั้น
อยู่ต่างขั้นกั้นแถวเป็นแนวใหญ่
สามัคคีหนีห่างร้างฤทัย
จึงล้มไปได้ง่ายอายไผ่จัง
มหาซัง..งงครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
