พอช่วยไส้กิ่วให้หิวหาย
จึงขอร่ำลาอาหญิงชาย
เดินเพียงเดียวดาย..มาตามสันคลอง
ต้นกล้วยขึ้นลานตาหนาเบียดต้น
ยาวไกลไปจนสุดทั้งฝั่งสอง
หมู่มัจฉาแหวกว่ายอยู่ในคลอง
น้ำสะอาดใส..จนมองเห็นตัวตน
ทั้งหนุ่มทั้งแก่ทอดแหหา
อย่างสรวลเสเฮฮาสนุกล้น
แวะดูตะข้องของแต่ละคน
พอได้..แบบฝีมือปนกับดวง
เรื่อยมาจนถึงนาลุงไหว
คลองมีดินกั้นไว้เป็นช่วงช่วง
เป็นสาธารณะชนคนทั้งปวง
ซึ่งใครจะห้ามหวงนั้นไม่มี
dokkrajaiw
