ถึงเขตุคลองหนองน้ำห้วยไร่
ถูกขุดลอกขึ้นใหม่เป็นคูขั้น
โดยงบประมาณรัฐแบ่งจัดสรร
กักกั้นน้ำไว้ใช้ตลอดปี
ซึ่งแตกต่างสมัยก่อน
พอถึงฤดูร้อนตามคลองนี้
ตลอดสายเเล้งไร้วารี
ต้องต้อนควายไปที่ลำอีฮีน
ที่ไกลออกไปอีกอักโข
ตั้งหลายกิโลฯจึงถึงถิ่น
มีน้ำพอให้ฝูงควายกิน
นึกถวิลครั้งอดีต..เป็นมา
ไม่ลืมชีวิตในวัยเด็ก
ตัวเล็กเล็กมิทันรู้เดียงสา
เสาร์-อาทิตย์ว่างจากเรียนวิชา
ยังต้องมาเลี้ยงควาย..เป็นนายมัน
ผูกพันกับท้องทุ่งถิ่นกว้าง
เสมอเหย้าอยู่สร้างสิ่งฝัน
แมกไม้ในป่าพนาวัน
คือความรักอัน...แนบแน่นในฤทัย
ภาพความสนุกแต่หนหลัง
ยังฝังใจอยู่มิลืมได้
คืนวันผันผ่านดรธานไป
คงเหลือคือสายใย...แห่งความคิดถึง
ซึ่งวันเวลาได้พลัดพราก
ไปจากเหลือเพียงครั้งหนึ่ง
ให้เราหวนลำลึกนึกถึง
ตราตรึงตลอดไป..ในช่วงเวล�
โปรดติดตามตอนต่อไป...................