..........
ถึงทางแยกเขตุนาของตาหลวง
เดินล่วงชมเพลินลงเนินห้วยไร่
ป่าไผ่สูงสล้างกิ่งแกว่งไกว
ไม่มีใบกิ่งกางเหมือนก้างปลา
เงาไม้คลุมทางเย็นร่มรื่น
ต้นก้ามปูแผ่ยื่นกิ่งสาขา
ต้นประดู่ผลิใบงามอร่ามตา
ต้นหนามป่ากิ่งพันกันรุงรัง
แสยงใจใคร่คิดบุกรุก
จะไม่ทุกข์ออกมาแล้วอย่าหวัง
เหมือนรักชอบตอบใครไม่ระวัง
เมื่อคราวพลั้งพลาดรักหนักเจียนตาย
กระปอมน้อยต้อยต้อยใต่กิ่งไม้
ครั้นพอเราก้าวใกล้ผันผาย
ผงกหัวหงึกหงึกเหมือนท้าทาย
คล้ายคล้ายเหมือนอยากจะลองดี
พอเราเอาจริงกระโจนจาก
วิ่งควากควากเข้าป่าหลบหนี
ครั้นตามไล่ล่าหมายราวี
ตกใจเปลี่ยนสี..หลีกเร้น..อำพรางตัว
วิสัยสัตว์ยังรู้รักชีวิต
มีใครคิดทำลายหมายหัว
ด้วยด้อยทางสู้ยังรู้กลัว
พาตัวหลบซ่อน..พ้นจาก..เภทภัย
แต่มนุษย์ชื่อว่าสุดประเสริฐ
ความล้ำเลิศนี้ควรรักษาไว้
อย่าประมาทพาใครต่อใคร
เจ็บทั้งกายใจ..ไร้ป้องกัน
ถึงทางแยกเขตุนาของตาหลวง
เดินล่วงชมเพลินลงเนินห้วยไร่
ป่าไผ่สูงสล้างกิ่งแกว่งไกว
ไม่มีใบกิ่งกางเหมือนก้างปลา
เงาไม้คลุมทางเย็นร่มรื่น
ต้นก้ามปูแผ่ยื่นกิ่งสาขา
ต้นประดู่ผลิใบงามอร่ามตา
ต้นหนามป่ากิ่งพันกันรุงรัง
แสยงใจใคร่คิดบุกรุก
จะไม่ทุกข์ออกมาแล้วอย่าหวัง
เหมือนรักชอบตอบใครไม่ระวัง
เมื่อคราวพลั้งพลาดรักหนักเจียนตาย
กระปอมน้อยต้อยต้อยใต่กิ่งไม้
ครั้นพอเราก้าวใกล้ผันผาย
ผงกหัวหงึกหงึกเหมือนท้าทาย
คล้ายคล้ายเหมือนอยากจะลองดี
พอเราเอาจริงกระโจนจาก
วิ่งควากควากเข้าป่าหลบหนี
ครั้นตามไล่ล่าหมายราวี
ตกใจเปลี่ยนสี..หลีกเร้น..อำพรางตัว
วิสัยสัตว์ยังรู้รักชีวิต
มีใครคิดทำลายหมายหัว
ด้วยด้อยทางสู้ยังรู้กลัว
พาตัวหลบซ่อน..พ้นจาก..เภทภัย
แต่มนุษย์ชื่อว่าสุดประเสริฐ
ความล้ำเลิศนี้ควรรักษาไว้
อย่าประมาทพาใครต่อใคร
เจ็บทั้งกายใจ..ไร้ป้องกัน