ยืนเดียวดาย ปลายฟ้า ท้าสายลม
ความเหงาห่ม พรมหยาด วาดเวหา
แทรกซึมทุก อณู พูนมายา
พรรณนา ความเหงา เข้าทรวงใจ
แต่ไม่ใช่ กับที่ ที่แห่งนี้
ร้อยวจี คำรัก ทักสดใส
คอยช่วยเหลือ เกื้อกูล แสนอุ่นไอ
คนใกล้ไกล รวมคิด วิจิตรกลอน
บ้านพักใจ ใคร่รู้ เคียงคู่คิด
มั่นสนิท ปลอบโยน โดนทุกหน
ครั้งมีชัย ช่วยยินดี กันหน้ามน
กลางสายลม คงไม่ต้อง อยู่เดียวดาย
....ก็มีบ้านพักกลางชื่อว่า บ้านกลอนไทย .....
หุหุ
ความเหงาห่ม พรมหยาด วาดเวหา
แทรกซึมทุก อณู พูนมายา
พรรณนา ความเหงา เข้าทรวงใจ
แต่ไม่ใช่ กับที่ ที่แห่งนี้
ร้อยวจี คำรัก ทักสดใส
คอยช่วยเหลือ เกื้อกูล แสนอุ่นไอ
คนใกล้ไกล รวมคิด วิจิตรกลอน
บ้านพักใจ ใคร่รู้ เคียงคู่คิด
มั่นสนิท ปลอบโยน โดนทุกหน
ครั้งมีชัย ช่วยยินดี กันหน้ามน
กลางสายลม คงไม่ต้อง อยู่เดียวดาย
....ก็มีบ้านพักกลางชื่อว่า บ้านกลอนไทย .....
หุหุ
ยืนเดียวดาย ปลายฟ้า ยามหน้าฝน
หัวอกคน หม่นหมอง จ้องเวหา
ยังไม่ค่ำ ช้ำรัก เธอหักลา
พรรณนา ความเหงา เขากลับไกล
ใครบอกว่า ที่นี้ ไม่มีเหงา
ระเบิดเศร้า ยิ่งมา น้ำตาไหล
เพราะช่วยเหลือ เกื้อกูล เป็นศูนย์ใจ
จึงรู้ใน ใจมิตร ลิขิตกลอน
บ้านแห่งนี้ มีรัก สลักร้อย
ที่ปลดปล่อย ความเหงา เข้าถ่ายถอน
ยืนเดียวดาย ปลายฟ้า อย่างอาวรณ์
ส่องแดดร้อน ?ตะวันฉาย? ทำชายลง ........
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
